De Koude Kalkoen

Geen categorie

Weet je wat wél een straf is?

door Reageer

Anti-tankwallen ziet Marc-Robin Visscher bij De Kuip.
“Grote schermen afgeplakt met plastic en ertussen containers.” Het doet de verslaggever denken aan een slachterij, de trechter waar het vee doorheen wordt gevoerd.
En weet je wat de Filiaalhouder niet begrijpt? “Als het een probleemwedstrijd is, waarom zou je ‘m dan ook nog dubbelop moeten gaan spelen.”

Marcel Oosten en Lara Rense, anders dan Marc-Robin Visscher wél voetballiefhebbers, zwijgen even. ‘Verbijsterd’ vermoed ik.
“Moeten we dat uitleggen” aarzelt Marcel Oosten. Lara Rense (toch maar): “Omdat er geen uit-supporters bij mogen zijn.” MRV: “Het ging toch allemaal om een pot voetbal?”

Plichtsgetrouw als hij is praat de Filiaalhouder met een Feyenoordsupporter en een horecaman (boos omdat vanaf 2 uur geen alcohol mag worden geschonken) en een raadslid van Leefbaar Rotterdam. Terwijl de presentatoren Asscher en Aboutaleb vragen hoe die denken het vandaag in hun respectieve steden rustig te houden.

Aboutaleb heeft aangekondigd, is Marc-Robin Visscher ter ore gekomen, dat als er gelazer komt er helemáál zonder publiek moet worden gespeeld. Dat is toch geen straf? “Maar weet je wat wél een straf is? Als Aboutaleb zegt, als het nog 1x mis gaat dan bouwen we het Feyenoordstadion om tot kunstijsbaan en dan schilderen we het helemaal roze!”

Marc-Robin Visscher in topvorm.

Schuld en strafbaarheid

door Reageer

Mij lijkt het evident dat de man die tijdens de Herdenking schreeuwde wegens het veroorzaken van dat letsel wordt vastgehouden, nu vast staat dat er mensen ernstig gewond zijn geraakt.
Hoogleraar Buruma noemt het eveneens “een kansrijke manoeuvre van het OM”: door zijn wederrechtelijk handelen ontstond paniek en het breken van een bekkenbodem is daarvan het objectief gevolg.
Vergelijk het met ‘brand!’ roepen in een vol theater.

Hoe bewijs je, vraagt Lucella Carasso, dat de gewonden zijn gevallen door de schreeuw van de man of door de groep mensen die begon te rennen.
Doet er niet toe, legt Buruma uit, dat er tussen zijn foute gedraging en het gevolg tussenstappen zaten.
“Zijn er getuigenissen nodig” is de volgende vraag. Of is de schreeuw voldoende. Waarna er spraakverwarring ontstaat want Buruma vat de getuigenissen op als: over de schreeuw. En aangezien Lucella Carasso nóg een keer vraagt “is dat voldoende” vermoed ik dat zij ergens anders op doelt maar wát dan wordt niet duidelijk.

Dan gaat Buruma zélf merkwaardig door de bocht. Hij betoogt dat wie na de schreeuw ‘bom!’ riep “net zo strafbaar” was. Want als dat niet was gebeurd, zou het rustiger zijn gebleven.
Wánt dan had men gedacht (zegt de hoogleraar) “wat ongepast” maar door dat “bom!” ontstond de stampede.
“Jeroen de Jager zegt dat er maximaal 3 jaar op staat” (op de schreeuw met zwaargewonden) vervolgt Lucella Carasso en over de strafmaat praten ze door.

Terwijl ik denk: wacht eens even. Dat ‘bom!’ – weet Buruma soms meer dan ik, is dat geroepen door een intens gemeen persoon die er op uit was paniek te doen uitbreken? Of door iemand die net zo impulsief reageerde als dat meisje met die harde angstgil (waardoor ongetwijfeld óók mensen gingen hollen).
In het laatste geval zou ik het graag juridisch onderbouwd zien, waarom die man dan net zo strafbaar is als de schreeuwlelijk zélf.

De schreeuw en de logica

door Reageer

“Er gebeurt hier nu van alles, gegil, dranghekken. Wát er gebeurt is niet helemaal duidelijk.”
Zo doet Menno Reemeijer gisteravond om acht uur verslag. Rustig. Net als presentator Lucella Carasso (op de radio) en Jeroen Overbeek (op de tv).
Leon Brill (gisteren in VK en meteen door de NOS gezocht op twitter) vertelt dat hij de ordeverstoorder zag lopen en mompelen en schreeuwen. In de directe omgeving van de man bleef iedereen kalm. Het waren de mensen op afstand die in paniek raakten. Omdat ze niet wisten wat er gebeurde.

Logisch, lijkt mij. En “logische reactie?” vraagt Marcel Oosten aan psycholoog Hans van de Sande. Die vat het anders (letterlijk) op en zegt: “Als je met veel mensen bij elkaar bent, kun je niet zo logisch zijn.” Maar inderdaad: bij angst is vluchten normaal. Net zoals paarden die op hol slaan.
Op twitter, weet Lara Rense, reageerden gisteren politici met ‘we leven in een angstig land’. Klopt, zegt Van de Sande en :”Als media bent u niet helemaal vrij te pleiten.” Journalisten willen immers scoren. Wat iha waar is maar juist in dit geval totaal niet van toepassing op de NOS. Terecht reageert Marcel Oosten dan ook met “we proberen er zo neutraal mogelijk over te berichten”.
Het probleem is volgens de psycholoog dat we niet meer gewend zijn aan ongelukken en gevaar. Omdat alles gejuridiseerd is. Denk: Arbo-wet. Zodat we bang worden voor het onbekende. Vandaar de paniek bij een enkele schreeuw.

Klinkt inderdaad logisch, zo op het eerste gehoor. Maar bij het tweede denken toch ook weer niet.
Denk: Madrid. Denk ook Londen. En: denk Times Square.
Misschien valt er niet elke dag in elk dorp een arbeider van een steiger en ploft er niet bij elke Nederlandse plechtigheid een bom. Maar in de global village waarvan wij deel uitmaken is het leven toch echt minder veilig dan Van de Sande wil doen geloven.

Twee minuten stilte om vrijheid

door Reageer

Het Filiaal begint met het boek Nachttrein naar Lissabon (dat Joris van de Kerkhof altijd al heeft willen lezen maar dat er nog niet van is gekomen) en eindigt met het boek Grote beer, kleine beer. Waarin, denkt hij, “ook iets van vrijheid zit – breed geïnterpreteerd”.
Want dat is het thema: vrijheid. De herdenking op 4 mei maar dan is ruim gezien.
Vrijheid van onderdrukking door anderen maar ook een vanuit jezelf vrije wil.
“U bent zo vrij dat u kunt kiezen om om half zeven ‘s ochtends tien minuten voor te lezen” zegt Joris van de Kerkhof tegen een vrouw die meedoet met de voorleesmarathon in de bibliotheek van Wageningen. En wat is dat decor eigenlijk? “De vrijheid van stulpende witte massa uit vogelkooitjes” beschrijft de meest beeldend sprekende van de Filiaalhouders beeldend.

Zou Maud van de Reijt, schrijfster van “Zestig jaar herrie om twee minuten stilte”, iets willen voorlezen? Nou – alleen uit haar eigen boek. Want net las iemand iets over Zen en das niks gedaan.
Haar boodschap: dat de twee minuten en de herdenking door de tijden heen steeds anders worden geïnterpreteerd en vormgegeven. Nu bv, vertelt Joris van de Kerkhof, gaat hyves twee minuten op zwart. En ook twitter kan stil gaan. “Sites voor jongeren” omschrijft de Filiaalhouder ze. “Hoewel ook oudere mensen twitteren, maar die moderne dingen.”
*grin*
En óver zestig jaar? Dan zal alles nóg anders zijn en Maud van de Reijt is dan 87, lacht ze.
JvdK: “En dan ben ik… ik weet niet of ik er dan nog ben.”

Tussen dit geheel van wijsheden en gefilosofeer en relativisme is daar Gerard de Nijs.
Als 8-jarige jongen het bombardement op Rotterdam meegemaakt. In de hongerwinter met andere kinderen midden in de nacht *op transport* naar het oosten van het land waar wel eten was. Zijn moeder en zijn broertje dood. Getrouwd met een Duitse.
Zijn verhaal komt er kort in flardjes tussendoor.
Mooie flardjes.
En ik wil best vanavond ook treuren om Soedan en Congo en Afghanistan.
Maar zo lang er nog mensen zijn om onze eigen verhalen te vertellen, herdenk ik die eerst.

Voetballen met fifty-fifty

door Reageer

De Nijmeegse voetbalclub Quick 1888 wil minder allochtone leden.
Marc-Robin Visscher gaat vragen wat de reden is. De Marokkaanse en Turkse jongens óp en hun ouders lángs het veld spreken in hun eigen taal. Dat leidt tot miscommunicatie. Zeggen: Hé! Hier spreken we Nederlands – dat helpt niet. Verder hebben ze een keer hun eigen kleedkamer vernield, vertelt John Peters van Quick 1888.
Daarom wil de club die nu uit 80% allochtonen bestaat naar fifty-fifty. En *zij* worden nu uitgemaakt voor discrimineerders maar hallo, hoe zijn die ándere Nijmeegse clubs eigenlijk zo wit gebleven.

In de studio Agnes Elling van het Mulier instituut.
Die noemt het probleem “niet nieuw” en heeft het vooral over allochtone ouders die niet begrijpen dat wanneer je Ahmed op voetbal doet je zelf als vrijwilliger ook iets voor de club moet betekenen.
De oplossing: een contract voor elke nieuwe speler met ouders.
En intussen als regio met de clubs in de buurt ondersteunen.

Twee gesprekken en nog steeds heb ik geen beeld van wat er aan de hand is.
Turks praten op het veld – valt dat nou echt niet te regelen? En wat was er met die kleedkamer.
De ouders dan. Daar zoemt Elling op in, maar daar heeft Peters het niet eens over.

Zodat ik me laat informeren door Binnenlands Bestuur.
Die kleedkamer is verbouwd nadat ze een keer hadden verloren. Oudere autochtone clubleden voelen zich niet meer thuis en lopen weg, de nieuwe allochtone leden voelen minder binding met de club. Inderdaad: daarom ook minder vrijwilligers. En de club slaagt er niet in normen en waarden (regels) over te brengen.

Vanochtend praat wethouder Floris Tas (GL) met Quick 1888.
Lara Rense: “Ik ben benieuwd wat er uit dat gesprek komt.”
Ik ook. En ik hoop dat hij het lef heeft de multi-culti-mantel-der-liefde in de kast te laten.