De Koude Kalkoen

Nieuws en Co

“Onehundredandtwentyone!”

door Reageer

Raymond van Barneveld stopt met darten dus waar moet Joris van de Kerkhof ánders heen dan naar het stamcafé van onze nationale grootheid.

Het zoontje van de eigenaar is tevreden. Hij heeft net 53 punten gegooid en dat is ‘best wel goed’ wat zijn vader beaamt.
Want het landelijk gemiddelde zou 26 zijn.
Het zoontje (11) heeft van Barny geleerd dat hij rustiger moet gooien. En vader? “Dat ik er niet veel van bak.”

Het jochie wil niet serieus gaan darten: hij zit nl op tennis.
Maar, weet de verslaggever, “concentratie is bij beide van belang.”

De eigenaar van café De Entertainer is wat ambivalent. Hij snapt wel dat Barny stopt maar hoopt ook dat hij na een paar maanden op die beslissing terugkomt.
Tegelijk geeft hij ons een inkijkje in de wereld van de professionele darters: lang van huis, ongezond eten, teveel drinken.

Vader werpt nog een keer en zoon Sven doet een “onehundredandtwentyone!”
“Wat moet ik nu nog vragen?” doet Joris van de Kerkhof gespeeld onbeholpen.
“Tegen wie ik morgen competitie moet gooien” (de café-eigenaar weet wel wat een goede vraag zou zijn).
En? Tegen Raymond van Barneveld!

Al verder spelend verslaat hij zijn zoontje.
En morgen? Ach. Ze spelen in teamverband en mochten ze een punt halen dan is dat mooi maar zo niet – dan is het “volgens verwachting”.

Leuke, *warme* reportage.
Joris van de Kerkhof met kinderen is natuurlijk altijd goed.

Shoppen met Chinezen

door Reageer

Outlets zijn voor mij gebouwen met trendy namen waar ik langs rijd en waarvoor ik reclame hoor.
Er schijnen mensen te zijn die er een hele dag kunnen doorbrengen om er ‘lekker’ te gaan shoppen.

In Roermond blijkt ook een outlet te zijn waar “veel Nederlanders, veel Fransen en heel veel verdrietige kinderen…” (op de achtergrond het geluid van een dreinend kind waarmee de stemming er meteen in zit).
Het gaat alleen niet om de zeurkinderen, Joris van de Kerkhof wil ons vertellen over “heel veel Chinezen” die er ook rondlopen.

Het is geen toeval, het outlet centrum zorgt er zelf voor dat het in het reisprogramma zit van Chinese touroperators. Een halve dag brengen de Chinezen er door, rennend van winkel naar winkel, shoppend shoppend shoppend. Waarbij ze 5 tot 8x zoveel uitgeven als een Nederlander.
Omdat designermerken in Roermond goedkoper zijn dan in China en omdat een Chinees altijd ook inkoopt voor vrienden en familie.

Joris van de Kerkhof laat zich door een jonge Chinese vrouw, Valerie, die hierover een scriptie heeft geschreven, uitleggen waarom de merkproducten voor Chinezen zo belangrijk zijn: ze zijn goed voor hun sociale status.

Een Chinees gezin (uit Hoofddorp! Wat ver!) komt hier al voor de derde keer. De vrouw koopt inderdaad zoals uit het onderzoek bleek ook voor anderen, omdat de producten goed én goedkoop zijn. En de man is méé maar zegt dat hij niet goed weet waarom.
Grappig: de verslaggever en Valerie hebben geprobeerd een aantal Chinese mannen te spreken die op bankjes zaten met tassen om zich heen maar die wilden niet praten. Dat deden ze wel in het onderzoek: vrouw deed het winkelen, man zat buiten te roken (ontspannen?).

Het gaat steeds beter met deze outlet (= het wordt er steeds drukker). Toch zullen de Chinezen blijven komen, verwacht Valerie. Want: in China is het nóg drukker. Maar vooral: daar loop je het risico dat zgn merkproducten nep zijn. Hier zijn ze zeker echt.
Een leuk kijkje in een voor mij totaal vreemde wereld.

Het ontwrichtende is eraf

door 1 Reactie

Joris van de Kerkhof praat met Tamara Baars die een boek heeft geschreven over de zelfdoding van haar broer, kondigt Lara Rense aan.

“Waar woonde Koen” vraagt de verslaggever die met de vrouw over straat loopt.
Dáár, wijst ze aan. Dat balkon. En ze zal na tien jaar nog steeds niet ‘zomaar’ hier voorbij lopen.

“Wat heeft-ie in die tien jaar gemist” vraagt Joris van de Kerkhof en ik weet niet of het zo bedoeld is en ook niet of het zo overkomt maar ik ervaar die vraag als confronterend. Tamara Baars somt van alles op o.a. haar dochter (“ik weet wel zeker dat hij een hele leuke oom zou zijn geweest”).

“Is het inmiddels ook wel… góed zo?”
Jezus! Weer zo’n confronterende vraag. Het antwoord is nee, maar “het ontwrichtende is er wel af”.
JvdK: “Heeft hij ook gemist hoe zijn ouders ermee zijn omgegaan?”
Allemachtig! Kán het directer?
Gelukkig geeft de zus normaal antwoord.
Ze denkt dat hij onderschat heeft wat het teweeg zou brengen.

Dan: voelt zij zich schúldig om zijn dood. Niet meer.
JvdK: “En had het ook andersom kunnen zijn, dat ik tien jaar later met hem had zitten praten over úw dood?”
Nee. Ze kan zich voorstellen dat *hij* dacht: ik wil van de ellende af, maar zelf had ze dit nooit gedaan.
Ze besluiten verder te wandelen en “voelt u hem nou in uw rug” vraagt de verslaggever (inderdaad! Dus is het fijn om de straat weer uit te gaan).

Het boek schreef Tamara Baars om mensen die zoiets hebben meegemaakt een steuntje in de rug te bieden.
JvdK: “Heel ingewikkeld, maar als Koen het gelezen zou hebben voordat-ie uit het leven stapte…?”
Ze hoopt dat hij het dan niet gedaan zou hebben. Wel heeft ze al goede reacties gehad van mensen die het in hun omgeving hebben meegemaakt.
“En wat doet het met ú? U moet er nu ook weer over praten…”
Vermoeiend en lastig maar het moet.

JvdK: “Kijkt-ie een beetje? Van boven?”
Tamara Baars weet wat hij bedoelt: “Ja, dat zeggen mensen wel.”
En ze had het ook leuk gevonden als hij op die manier bij de boekpresentatie was geweest.

Gisteren hoor ik dit gesprek voor het eerst in Nieuws en Co.
Heftig, vind ik het. Hoe mooi ik de directe vragen ook vind, tegelijk schrik ik er van want zullen ze wel goed worden opgevat?
Die schrik was niet nodig, gaande het gesprek wordt steeds duidelijker hoe goed Joris van de Kerkhof zijn gesprekspartner aanvoelt.
De sfeer lijkt ook meer ontspannen te worden, er wordt zelfs een beetje gelachen.

Zelf zit ik dan toch nog wat na te trillen, daarom pas nu erover geschreven.

      tamara baar nieuws en co mp3

“Ben je gelovig?”

door Reageer

Aandacht voor de SGP die héél bijzonder is.
Want de partij doet voor het eerst mee in Amsterdam en de lijsttrekker is een vrouw van 24. Joris van de Kerkhof is op campagne-sjouw met deze Paula Schot.
In een zaaltje in een ROC in Amsterdam met tien leerlingen en twee politici (en de verslaggever).
“Brand los” zegt de lijsttrekster uitnodigend.

Een meisje (22) doet de opleiding schoonheidsspecialiste, woont met ‘mijn man, mijn dochter en ik’ bij haar moeder thuis. Ze zijn heel “stabiel” en verdienen geld maar waarom krijgen niet *zij* een woning maar wel die aso’s met de gaten in de handjes waar omheen de hulpverleners zich verdringen? (ze formuleert het iets anders)
Volgt een vaagtaal antwoord over technologische ontwikkelingen(?) en “gezinnen die horen bij de stad Amsterdam”.

Joris van de Kerkhof vraagt aan een jongeman wat die ervan vindt dat de SGP daar zit. De jongeman heeft niet erg meegekregen waar de SGP voor staat maar Paula Schot vindt dat niet erg “want het belangrijkste dat je kunt doen als politicus is luisteren”.

Ha! Een meisje dat de SGP wel kent althans “een beetje” en misschien gaat ze erop stemmen en misschien ook niet.
JvdK: “Ben je gelovig?” Een gedecideerd: “Nee!”

Dan de olifant in de kamer: U werd lijsttrekker maar de partij was er niet blij mee.
Ze wist dat het gevoelig lag. Ze heeft goede contacten ook met het hoofdbestuur (ze praat als een rasechte politica valt me steeds meer op, zowel in het contact met de lastige vragen stellende kiezers als nu over de bezopen opvattingen van de SGP dat vrouwen liefst niet eens mogen stemmen maar zéker geen leiding mogen geven).

Dan nog wat duiding door Wilma Borgman die Lara Rense doet concluderen dat het een ‘dubbel’ gevoel geeft.
Waarmee niets teveel is gezegd.
Want, sluit Wilma Borgman af, de SGP vindt dat vrouwen *niet* actief* mogen zijn maar wel in (bv) een mars tegen abortus.
Tja. Of zo.

#HelpHermien

door Reageer

Goed nieuws.
De Partij voor de Dieren is een #cowfunding gestart om Hermien te redden.
De eigenaar wil haar wel afstaan (lamaarzitten dat slachthuis) en overbrengen moet ook nog wel te doen zijn – ook al weten we nog niet hóe – maar als Hermien eenmaal is opgenomen in het Koeienrusthuis kost ze in onderhoud nog € 150 per maand dus daarvoor is die #cowfunding.

Lara Rense laat Esther Ouwehand lekker leeglopen over hoe fantastisch en intelligent koeien zijn en dat we ons dat moeten realiseren wanneer we stukjes ervan op ons bord hebben.
Ouwehand: “Alle dieren hebben een eigen karakter en Hermien is een fantastische ambassadrice.”

Tuurlijk zijn er op twitter zeikerds die beginnen over al die andere dieren die dagelijks worden geslacht en dat is óók waar maar wat de PvdD zegt eveneens: wanneer je beseft hoe bijzonder elk dier is ben je eerder geneigd minder vlees te gaan eten (slim van Ouwehand: niet meteen beginnen over dat iedereen vegetariër moet worden).

Je kunt Hermien steunen door een donatie over te maken op NL33TRIO0212176080 onder vermelding van #HelpHermien.