De Koude Kalkoen

Radio 1 Journaal

De professionele stilte

door Reageer

Het laatste item van de ochtend is bij het Radio 1 Journaal meestal serieus.
Prettige verrassing dus wanneer natuurjournalist Monica Wesseling te gast blijkt omdat ze een boek over insecten (enzo) heeft geschreven. Waarom het boek? Omdat insecten zo leuk zijn.
En waarom ook de regenworm in het boek beschreven? “Ik ben zo dol op regenwormen” en spinnen en hooiwagens zijn ook geen insecten “maar ik vind ze zo leuk” en (lachend) “het is mijn boek!”

Monica Wesseling is nieuwsgierig en vraagt zich dingen af en daarover stelt ze vragen aan wetenschappers. Zoals hoe aaskevers elkaar versieren.
Jurgen van den Berg die zijn best doet maar niet erg gegrepen lijkt: “Hoe gaat dat trouwens, de balts?” Ze maken er niet veel werk van maar – hoera! Nu komt de spraakverwarring -: elke aaskever heeft een andere piemel en daarom kan hij alleen met de eigen soort paren.
MW: “De ene heeft een scheve piemel en de andere heeft een gedraaide.”
JvdB: “Het zijn net mensen, zou ik zeggen. Aaskevers.”

Stilte. Echt: stilte.
JvdB: “Ik laat hier even een professionele stilte vallen.”
Dan: of mannetjes het dan ook met mannetjes doen.
Nee, dat niet.
JvdB: “Ja, ik stel ook maar vragen.”

Weer ter zake met een interessant verhaaltje over de hooiwagen die als hij wordt bedreigd een poot kan laten vallen die in zijn eentje nog een tijdje doorloopt. Waar zijn bedreiger dan hopelijk achteraan gaat.
Nog eentje dan.
Helaas is dat niet zo’n sappige anecdote nl over de dode spin die zijn pootjes altijd onder zich heeft.

Ik heb Jurgen van den Berg wel eens beter op dreef gehoord maar Monica Wesseling heeft natuurlijk wel tien minuten gratis zendtijd gekregen om haar boek te promoten.

Kijk zelf

De bel

door 2 Reacties

Een 84-jarige vrouw is dood gevonden.
Ze lag al een half jaar in haar woning.
Ze was op zichzelf.
Ze leidde een teruggetrokken bestaan.
Nieuwslezer: Buurtbewoners ‘trokken aan de bel’.

Zou nou niemand bij de NOS denken dat dit een wat curieus taalgebruik is?

IJzersterk

door Reageer

“Sinds wanneer weet je dat je kanker hebt?”
Joris van de Kerkhof stelt de vraag niet helemáál aan het begin van het gesprek maar toch wel *bijna*.
Sinds 7 februari weet Rania Yaakoubi (17) dat ze een hersentumor heeft “en dat lijkt lang geleden maar het is als de dag van gisteren, ik herinner me echt alles”.
Het item gaat over een behandeling met protonen die ze in Groningen ondergaat, omdat ze daar meer baat bij zou hebben dan bij chemo.
Voor de protonentherapie ligt Rania op een tafel: “heb je je ogen open als je daar ligt?” Ze heeft een maskertje op maar kan wel iets zien, een soort blauwe flitsen. En er is een vieze geur maar daar krijgt ze wat voor.

JvdK: “Ben je nog steeds bang dat je dood gaat?”
Een moeilijke vraag, vindt Rania. “In het begin was het wel moeilijk om te accepteren maar met de tijd went het wel.
En iemand die niet ziek is kan een ongeluk krijgen en zo dood vallen.”
Waarna het meisje, dat een hoofddoek draagt, zakelijk vertelt over dat haar haren zijn uitgevallen en dat dit bij chemo meestal sneller gebeurt en bij deze behandeling komen de bijwerkingen zoals haaruitval juist later.
Merkt ze dat de tumor kleiner wordt? Soms, als ze gaat slapen, ervaart ze bepaalde steken in haar hoofd. Dat is normaal, zegt de dokter.

Woensdag krijgen haar vrienden en vriendinnen van school hun eindexamenuitslag. “Hoe moeilijk is dat voor je? Want nu ben je hier.”
Moeilijk. Want: “Ik stond er best wel redelijk voor..”
De verslaggever onderbreekt haar lachend: “In het voorgesprek zei je dat je er best wel góed voor stond.” Dat is zo en het is jammer maar nu gaat het erom te genezen en die school kan ook volgend jaar nog. Of het jaar erna.

“IJzersterk zoals Rania erover vertelt,” kondigt Winfried Baaijens af en gelijk heeft-ie.
Ook niet slecht zoals die verslaggever het gesprek voerde trouwens.

Tranen in je ogen

door Reageer

Drie meter breed en anderhalve meter hoog en ‘hard times’ staat erop waarbij de S als een touw gaat om de nek van een man die hard aan het werk is om de harde tijden naar voren te schuiven.
Joris van de Kerkhof beschrijft een schilderij (“in al zijn simpelheid word je er moe van”) dat deel uitmaakt van een expositie van de uit Iran gevluchte broers Icy en Sot (vanaf vandaag te zien in het Mocomuseum in Amsterdam).

Twaalf jaar kunst en, zeggen de broers zelf, hun kunst is ontwikkeld maar de beelden zijn nog steeds hetzelfde. Zoals ‘Vriendschap’ waarop een man in een zwart pak en een man in een wit pak elkaar omhelzen.
JvdK: “En als je ernaar kijkt, krijg je bijna tranen in je ogen.”

Meer mooie kunst: een klein meisje in het zwart met een rood hart op de grond (‘gebroken hart’) en een kruis gemaakt van geweren.

Het mooist vindt Kim Loghies van het museum het doek dat ze zelf ‘the winners’ noemt waarbij nummers 1, 2 en 3 gelijk zijn.
De verslaggever gaat kijken en inderdaad: “de cijfers zijn omgedraaid en daar bovenop staan mensen zelfverzekerd voor zich uit te staren.”

Tenslotte een zaal met het thema ‘freedom’ en wat het meest in het oog springt: een jonge vrouw met een hoofddoek om die uit vogels bestaat.
Het symboliseert wat de kunstenaars hopen voor Iran: dat vrouwen er vrijer zullen zijn.

Dat was dan het zeldzame, persoonlijke juweeltje op de radio dat we te weinig horen.
Dank je, Joris van de Kerkhof.

Een boerderij op z’n kop

door Reageer

Ik houd van bijzonder gebouwde huizen.
Zo leken die tiny houses me ook wel wat totdat ik er in Amerika een keer 1 huurde (voor veel geld omdát het immers bijzonder was) en ik gek werd van wat er allemaal niet wás.

Veel interessanter (en comfortabeler) lijkt me de omgekeerd gebouwde boerderij – jazeker! Die bestaat! – waarover Joris van de Kerkhof vanochtend berichtte. Na te zijn binnengevallen met ‘heel veel ganzen’ en een gesprek over ergerlijk saai groen gras waar eerst een kruidenrijke weide was.
Zo! De toon is gezet.

Pieter Stellingwerf bedacht het: een huis op zijn kop. Waar de bovenverdieping de grootste is en waar vandaan je het IJsselmeer kunt zien.
Ze klimmen een etage hoger waar de verslaggever beleefd aan een werkman vraagt: “Wat bent u aan het doen, meneer” maar meneer geeft niet thuis en gaat dóór dus concludeert hij zelf maar “u bent aan het boren” – wat ik geestig vind.

De architect wil wel wat zeggen. Is het niet “zonde om het dicht te bouwen?”
“Het waait hier altijd heel hard.
Bij windkracht 10 gaat het gebouw 3-4 cm bewegen, dan is het wel goed dat het geïsoleerd is.”

JvdK: “En wat is dan uiteindelijk het statement?”
In het verleden kijkend: hier had een schip kunnen liggen.
Maar je zou ook in de toekomst kunnen kijken: “Als het water echt gaat stijgen dan wonen wij bovenop het schip en dan wonen we droog, helemaal in het water. Dus het is een blik terug maar het is ook een blik vooruit.”
Intrigerend project.
Belicht in een spannende reportage.

Hier schreef de NOS er meer over.
En er is ook een pagina op Facebook (voor wie daar nog niet is weggelopen).