De Koude Kalkoen

Radio 1 Journaal

Tijd die dringt

door Reageer

Jozephine Trehy is bij uitzendbureau Randstad en het gaat over jeugdwerkloosheid.

Ze vertelt over Patrick die “een soort van interview” heeft in een soort van avond-Filiaal, stelt een vraag aan iemand van Randstad en wanneer de vrouw iets wil zeggen:
“Ik wil het erg graag horen van je dús daar praten we verder over naar vijven, ok?”
De vrouw doet ‘ok’ waarop een plaat wordt gestart.

Het inderdaad prachtige (helemaal met je eens, Tim Overdiek) “Somewhere only we know” van Keane.
Maar zeg nou zelf – het *is* toch een beetje raar om voor een plaatje een nieuwsitem te onderbreken?

Je luistert niet

door 5 Reacties

Lex Runderkamp vertelt vanuit Syrië over Syrië.
Hij eindigt zijn -uitvoerige- antwoord op een vraag van Marcel Oosten (je hoort Lara Rense dan al ‘ik ga iets vragen’-geluidjes maken): “Er zijn officieren met families gesignaleerd op vliegvelden in Beiroet. Dus er is van alles gaande en er wordt ook heftig gevochten.”

Lara Rense: “Maar zie je ook, eh, mm, hoor je daar ook over, mm, kan ik me voorstellen, bijvoorbeeld aanhangers van Assad toch mm kiezen nu om te vertrekken of in ieder geval veiligheid te vinden.”

Korte stilte.
Dan Lex Runderkamp: “Ja, dat klopt.
Dat vertelde ik net namelijk, je zat niet naar me te luisteren vrees ik vanochtend.
Even.
Net als ik alsmaar met 1 oog naar mijn kabeltjes moet kijken.
Op het vliegveld van Beiroet zijn hoge officieren gezien met hun families die zijn vertrokken.”

Waarop Lara Rense alsof ze niet net een “je luistert niet” om de oren heeft gekregen: “Okee. Maar dat is de enige beweging die je hebt gezien. Je hoort niet van een grote stroom van aanhangers die ervoor kiezen om te vertrekken?”

Op twitter wordt het gesprek voortgezet.
Arme Lara, twittert iemand.
“Ja, lekkere vent die @LexrunNOS” reageert Lara Rense.
Waarop de ‘lekkere vent’ galant de schuld op zich neemt.
Hij zou een vraag hebben beantwoord voordat die was gesteld.

O, zat het zó.
De verslaggever heeft zich niet aan het script gehouden en de acteurs in de studio hoeven alleen de vragen voor te lezen en hóeven niet eens te luisteren?
Opmerkelijk.

“I understand you”

door Reageer

Geroep van opgewonden mannenstemmen.
Joris van de Kerkhof loopt in Caïro een demonstratie tegen de vrijlating van Mubarak in en wordt meteen aangeklampt door mannen die vertellen wat er fout is aan Egypte.
“We want to see Mubarak now!” schreeuwen ze.

De verslaggever schildert een straat “met enorme stapels vuil” en ezeltjes en mensen die vier vingers omhoog houden wat verwijst naar Rabaa waar zoveel doden zijn gevallen.

Een man komt naar hem toe en zegt dat het niet veilig is mee te lopen.
De Moslimbroeders “they are actually terrorists”.
“I understand you” zegt Joris van de Kerkhof en ik neem aan dat hij de man heeft afgeschud want hierna laat hij zich door iemand anders uiteggen dat hier helemaal geen koptische kerken in brand zijn gestoken.
Christenen en moslims leven samen.
JvdK: “Het gebaar van twee wijsvingers die samenkomen.”
En dan de verzuchting: “Moeilijk hoor, te geloven wat waar is.”

De verslaggever blijkt een magneet voor boze mensen.
Nu een gesluierde vrouw van wie alleen de “felle, felle ogen” te zien zijn.
“Ze vertelt hoe belachelijk het is dat Mubarak is vrijgelaten en welke leugens allemaal verteld worden.”

Een man lijkt zich rechtstreeks op de microfoon te storten en roept iets met hese stem.
Over de angst dat er vanuit de flats waar ze langs lopen wordt geschoten of iets gegooid.
Joris van de Kerkhof kijkt omhoog en ziet mensen uit ramen kijken en het teken van de vier vingers maken.
“Dat betekent dat ze het met elkaar eens zijn.”

Vandaag na het vrijdaggebed, weet hij, komt er een grote demonstratie en uit-fadet het demonstratiegeluid.
“Hij is daar nog wel even”, belooft Marcel Oosten.
Dat is goed nieuws.

Mubarak is opgestegen

door Reageer

Acht uur staat Joris van de Kerkhof te wachten bij de gevangenispoort wanneer eindelijk een helikopter landt.
Die een uur later weer wegvliegt maar nu de andere kant op wat eerst niemand in de gaten heeft.

Een paar uur eerder was een auto uit de poort gereden.
Mubarak-aanhangers dachten dat de ex-president erin zat en holden er achteraan. Slaan op de auto, zoenen op de auto.
Maar daarin zat de gevangenisdirecteur.

De verslaggever lardeert zijn reportage met veel opgewonden geluiden van de straat en van mensen met rood-wit-zwart beschilderde armen en hoofden.
Gezang. Herrie.

Tussendoor nog een gesprek met een man wiens zoon in de gevangenis zit in – zegt hij – een cel van 4×5 meter met 38 man en 1 emmer als toilet.
Terwijl Mubarak er vertoefde als in een vijfsterrenhotel.

Even na zessen gaat Joris van de Kerkhof richting de geplande demonstratie die de avondklok moet breken.
Zal het leger ingrijpen, wil Lucella Carasso weten.
De verslaggever schat in van niet. Er zullen, denkt hij, ook niet zoveel mensen zijn.

Maar morgen na het middaggebed zijn veel demonstraties georganiseerd door de Moslimbroeders.
Ook daarover is de verslaggever/correspondent weinig optimistisch.
Er zijn veel leiders opgepakt.
Zodat het de vraag is hoeveel mensen ze nog op de been kunnen krijgen om te demonstreren voor hun doden en tegen Mubaraks vrijlating.

Voor de uitzending morgenochtend belooft Lucella Carasso ons een JvdK-reportage over de demonstratie van vanavond.
Geen woord meer over dat het daar ánders is dan in Nederland.
Terwijl ik als luisteraar juist wel denk: wat maakt die jongen lange dagen.

Lees hier een mooi verslag-in-woorden van Joris van de Kerkhof over dit onderwerp.

Wachten bij de poort

door Reageer

Verontwaardiging over de VN en Syrië. Bo Xilai in China met Garrie van Pinxteren niet als verslaggever maar als deskundige. Jeroen de Jager als een kind zo blij in een grote hal (“woeha!!”) en in een autootje.

Intussen staat Joris van de Kerkhof te posten bij een gevangenis in Caïro.
Gisteravond was hij nog bij een demonstratie.
Hij sprak met mannen die boos zijn om de vrijlating van Mubarak.
Hij sprak met een man die met stenen was bekogeld en hem zijn verwondingen liet zien.
Daar kwam aan jongen bij staan die zei dat als de man weer zou demonstreren hij met stenen zou gooien.

“Er zullen dus gewelddadigheden plaatsvinden.”
Lara Rense klinkt bijna gretig.
Maar dat is afwachten, zegt Joris van de Kerkhof (realistisch).

Wát ziet hij bij de gevangenis.
Vrouwen met eten en kleding. Die dat willen brengen voor geliefden.
De vrouwen gaan door een kleine deur zo’n 20 meter van de grote poort.

Marcel Oosten: “Áls Mubarak eruit komt, waar wordt hij met de helicopter naartoe gebracht?”
JvdK: “Richting Israel maar hij stopt op tijd.”
Bij zijn villa dus.

Een paar uur later houdt Joris van de Kerkhof er rekening mee dat Mubarak niet naar zijn villa wordt gebracht maar dat hij “in de buurt” blijft omdat de politie dan beter op hem kan letten.
Ergens vanochtend dus. Of vanmiddag. Of vanavond.
Of mogelijk morgen.
Marcel Oosten: “Joris, blijf in de buurt van die gevangenis.”

Het leven van een correspondent is niet altijd te benijden.