De Koude Kalkoen

Radio 1 Journaal

Schrikken van onweer

door Reageer

Joris van de Kerkhof is nog steeds in Gaza.
Aangezien een begrafenis daar drie dagen duurt gaat hij vandaag (netjes) opnieuw mee treuren om de 50-jarige man wiens hoofd is afgerukt.
De broer van de man voert het woord: de dode is een held, het staakt het vuren is een overwinning en hij hoopt dat zijn volk krijgt waar het recht op heeft, vrije toegang tot zee, lucht en land.

Rokerig zaaltje met militairen.
Er is pas vrede als de Palestijnen al hun land terug krijgen, zeggen ze.

Nu naar de stad.
Militaire tak van Fatah. Militair kostuum, Arafat-sjalen, “alleen hun ogen zijn te zien”.

Daarna valt hij van triomf in propaganda in strijdlust en ook in: Fatah en Hamas en de Islamitische Jihad moeten meer samenwerken.

Dan het grote feest waarvoor hij vanochtend de aankondiging al hoorde.
Joris van de Kerkhof verzuipt bijna in de herrie.
“Hier wordt de overwinning op Israël gevierd.”

Een half uur later – nu live – staat de verslaggever aam de grens met Israël. In Israël ziet hij “lichtjes” en hier minder. Hij legt verband met de oorlog van 2009 en doet genuanceerd over de Palestijnse overwinningsroes en de onduidelijkheid over het ‘maar hoe nu verder’.

Wat me vooral bij blijft: er is onweer. Lichtflitsen.
Joris van de Kerkhof schrikt ervan. Kan het nog niet scheiden van de andere flitsen van de afgelopen dagen.

“Je hoort het niet, hè?” zegt hij tegen de studio.
“Maar ik zie het wel.”

Ik denk dat de NOS Joris van de Kerkhof nu terughaalt.
Omdat het spectakel achter de rug is en hoe lang kun je treuren bij doden en vertellen over puin en dappere mensen die het leven weer oppakken en boze mensen die vendetta zweren.
Ik ben vooral blij dat ze hem zónden.

“Joden. Puinhoop”

door Reageer

Het staakt het vuren dat gisteravond tot stand kwam lijkt het te houden.
Gaza, vertelt Joris van de Kerkhof, heeft nog een paar raketten afgeschoten.
Maar die zijn door Israël uit de lucht gehaald. Waarna niet is terug gebombardeerd.
Wel hangen de drones nog boven zijn hoofd.

Ook rust in Tel Aviv.
Maar wel, vertelt Lex Runderkamp, was er een peiling: 70% van het volk is niet tevreden en had willen doorgaan met vechten.
Terwijl er feest is in Gaza waar het staakt het vuren wordt gevierd als een overwinning.

Joris van de Kerkhof staat om zeven uur op straat en ziet mannen handen schudden en elkaar vragen hoe het gaat.
Bananen en tomaten worden verkocht op karren getrokken door paarden en ezeltjes.

Later ziet hij mannen benzine zoeken. Voor hun motors.
Getoeter: een file. Een paard tussen de auto’s.
Een vader laat zijn zoontje van een jaar of vijf de puinhopen zien zodat het kind onze verslaggever kan uitleggen: “Joden. Puinhoop.”

Iedereen is aan het schoonmaken, en iedereen viert de overwinning van Hamas op Israël.
Herrie: een auto met boxen.
Kom vanmiddag de overwinning van Hamas vieren.
Zelfs God viert die overwinning: er is regen.

Tussen de eerste ‘het leven gaat weer verder’ en de tweede ‘we vieren de overwinning’ een terugblik op gisteren.
Een Israëlische raket die twee auto’s trof, op weg naar een begrafenis. Zeven moeilijk te identificeren doden.
Joris van de Kerkhof bezoekt de mensen die rouwen om een man (50) wiens lichaam zonder hoofd is teruggevonden.

Het lijken twee verschillende werelden.
De opgetogen ‘overwinning’-berichten en het leed dat nog lang niet voorbij is.

Raketten, stenen op golfplaat en de was gedaan

door Reageer

Wanneer Joris van de Kerkhof geen Palestijnen aan het woord laat, houdt hij een soort dagboek voor ons bij.
Tenminste, zo ervaar ik het.

Hij vertelt wat hij hoort en ziet.
Over raketinslagen op afstand (en dan heeft hij het over een paar honderd meter wat mij onder de tafel zou jagen zo al niet de schuilkelder in).
Waarna het “redelijk rustig” was maar nu weer niet (harde klappen).

Laag gebouw, beschrijft hij. “Stenen slaan op golfplaten”. En o ja, Joris had net “de was gedaan en gehangen over het raampje heen”.

En nu, stelt hij vast, is ook de elektriciteit geraakt. Want “alle lichten gaan uit”.
Het bombardement treft de plek waar vandaan gisteren de Palestijnen nog raketten richting Israël afschoten.
Vanmiddag was, dit er tussendoor, nog even plezier.
Vanwege de bus in Tel Aviv die was getroffen (daarover eerder verslag in een nieuwsbulletin) “maar laten we dat maar even zitten”.

Het is Jeroen Wielaert die vandaag in Lijn 1 Joris van de Kerkhof ondervraagt hoe hij, onbevangen en abrupt losgerukt uit de Bossche klei, in dit conflict staat.
Hij vertelde over winkeltjes die open gingen, kinderen die zijn gekleurde armband (!) wilden hebben, vermoorde collaborateurs en de oma (die terugkomt in de reportage van later deze uitzending) die niet kan slapen.

Jeroen Wielaert wil (denk ik) horen dat hij zo is meegesleept door het leed dat hij ziet dat hij partij kiest. Maar de R1J-verslaggever zegt dat hij geen begrip heeft voor het schieten van beide kanten “omdat ik niet begrijp dat mensen dat doen”.

Dit gebaseerd op mijn aantekeningen van dat Lijn 1-gesprek.
Ik had het graag teruggeluisterd om te checken of mijn korte notities klopten.

Maar: File not found.

Chico op weg naar de hondenhemel

door 2 Reacties

Na het wat onbevredigend afgesloten gesprek over de zieke dieren die bij asiels worden gebracht van vanochtend brengt Marc-Robin Visscher nu een bezoek aan het asiel in Rotterdam.
Een Stafford (= leuk soort bullterriër) met problemen aan z’n knieën.
Operatie zou 2-3000 Euro kosten wat de eigenaar niet kan betalen zodat-ie afstand heeft gedaan.

Chico heet de hond. Grijs met een wit borstje.
“Hallo!” begroet de verslaggever de hond maar die is, legt de asielmedewerker uit “een beetje bang” wat je kunt zien aan: lage houding, staart omlaag, oren omlaag.
Aha! Dat dagelijks kijken naar de Dog Whisperer werpt nu zijn vruchten af want ik zie het helemaal voor me.

“Hallo poppetje! Zég eens wat!” moedigt Marc-Robin Visscher de hond aan van wie de deskundige vermoedt dat hij niet zomaar zo bang is, er zal -denkt hij- bij de eigenaar wel iets zijn gebeurd.
Wat waar kan zijn maar je zal maar de goedbedoelende eigenaar van Chico zijn die met pijn in het hart je dier hebt afgestaan en hoort dat er zo op Radio 1 over je wordt geoordeeld.
Hond piept angstig. Fijn voor de verslaggever, beetje illustratief geluid.

En nu? Hangt er vanaf hoe duur de operatie is. Als het écht heel duur is…
MRV: “Gaat Chico dan naar de hondenhemel?”
Liever niet “maar het moet wel betaalbaar zijn”.
MRV: “Hard verhaal, hè?”
Ja. “Maar je kunt ze niet allemaal helpen.”

Waarbij het Chico niet mee zit want hij mist natuurlijk de cuteness-factor van de kitten waar de dierenarts op Facebook eerst het geld voor een operatie voor bij mekaar social mediade en toen ook nog een nieuwe baas.

Sam is working on an earth sample

door Reageer

“Sam is working on an earth sample.”
Sam is een meetinstrument van de robot Curiosity die op Mars de bodem doorzoekt.
Er zou een wereldschokkende ontdekking zijn gedaan, heeft hoofdonderzoeker John Grotzinger gezegd tegen de Amerikaanse zender NPR.

“Weet u inmiddels iets?” vraagt Lucella Carasso aan Inge Loes ten Kate die meewerkt aan het onderzoek maar nee, lacht die, ze weet van niets.
LC: “Vanwaar de geheimzinnigheid?”
Ze willen zeker zijn voor ze iets naar buiten brengen.
Want het kán zijn dat Sam ‘organische moleculen’ heeft ontdekt maar die kunnen best afkomstig zijn van een meteoriet dus dan wacht je even voor je gaat roepen over *leven op Mars*.

Sam onderzoekt nu hoe het organisch materiaal dat hij mogelijk heeft gevonden is gevormd.
“Pjoe!” verzucht Lucella Carasso. “Het voedt in elk geval de verbeelding maar er zijn nog geen mensen aangetroffen.”
Zelfs geen groene mannetjes.