De Koude Kalkoen

Radio 1 Journaal

Nooit nergens geen last van

door Reageer

De politie doet invallen in woningen in Eindhoven op zoek naar wapens en drugs.
Met honden waarvan de grootste dierenliefhebber onder de Radio1-verslaggevers, Joris van de Kerkhof, tussen de middag de namen wil weten.
Ook praat hij dan met de politie (die weinig wil zeggen) en eerlijk gezegd denk ik: leuk (mn van die namen), maar dat was het dan.

Dat is het niet.
De verslaggever gaat ook nog de straat op in de wijk Gestel.
“Mag ik u iets vragen?” “Dat mag,” zegt een man. En vertelt dat hij is wakker geworden van vier klappen. “En ik denk, er is wat aan de hand, hè” – in dat heerlijke accent van Gestel.
“En daar is een raam uit, bij Cor. Waar beginnen ze aan, hè…”
“De politie of die mensen,” vraagt Joris van de Kerkhof voor alle zekerheid.
Het is “die mensen”.

De man woont er al veertig jaar. Omdat hij uitzicht heeft op het park. En zijn zuster woont in het centrum maar hij wil niet ruilen. Is hij 1 van de eerste bewoners? Nee. Want de huizen zijn van 1959..
JvdK: “Okee. Toen de huizen er 14 jaar stonden bent u er gaan wonen.” Mooi, groen, ruim en nu die overbuurman… “Nooit nergens geen last van gehad. Hai, Jan!”
JvdK: “En wat hebt u ervan gemerkt, meneer?” Nee. Nou ja, die knallen.
JvdK: “Wel een fijne wijk?”

Jan woont hier pas zeven jaar. Fijne buurman. Van Cor hadden ze trouwens ook geen last.
“En wat hij doet moet hij van z’n eigen weten.”

JvdK: “Gaat om een hoop geld.”
Man: “Ik weet niet wat dat spul werd is want ik doe daar nie in.”
En: “Ik ben trouwens tachetig jaar geweest, wat wilde nou toch. Voor die paar dagen dat ik nog tegoed heb.”
JvdK: “Geniet van die paar dagen, van die paar jaar, tien jaar.”
“Ja, tien jaar! Kom over tien jaar terug!”
Dat is 29 januari 2022, rekenen ze samen uit.
JvdK: “Tot dan.”

Waarna de mannen elkaar “houdoe!” wensen en mij achterlaten met een warm and fuzzy feeling (als ooit-Eindhovense met roots in Gestel) en bewondering voor hoe Joris van de Kerkhof iets dat een stomme voxpop had kunnen zijn omtovert in een prachtig portret.

Flash required

Douanita op transport

door 1 Reactie

*Pestende* olifant wordt Blijdorp uitgezet.
Lara Rense en Marcel Oosten kondigen het aan als een smeuïg onderwerp.
Ach, ‘pesten’ zegt Blijdorp-directeur Marc Damen. Douanita is 24 jaar geleden als weesje van een half jaar in Blijdorp geadopteerd door matriarch Irma. Nu wil Douanita zélf de leiding nemen maar er ís al een leidster. Vandaar: problemen.

Wat ze dóet? “Duwen” zegt Damen.
Maar “klopt het dat ze andere olifanten met de slurf sloeg?” wil Lara Rense weten.
Damen: “Dat gebeurt vaker. En bij mensen die in 1 huis wonen is het ook niet altijd pais en vree.”

Vandaag verhuist Douanita naar Praag. Daar kan ze wél dominante olifant worden, is de verwachting.
Ze neemt dochter Tonya (3) mee en laat dochter Throng Nhi (8) achter.
Omdat Tonya erg aan haar (hoogzwangere) moeder hangt en de oudste dochter “vriendinnen heeft in de kudde”.
Ze hebben dus, interpreteert Damen, “zelf gekozen”.

De verhuizing zal ingrijpend zijn voor Douanita en de groep, veronderstelt Marcel Oosten.
Én voor de verzorgers, voegt Damen toe.
Voor Douanita is het natuurlijk best zielig, de lange reis. Want wij weten dat als we drie dagen in de auto zitten we tenslotte in mooi, zonnig Portugal belanden.
Terwijl de olifant niet weet dat na acht uur in de transportkist haar iets moois te wachten staat.

De ambulance was geel

door Reageer

Nog 1x blikt Joris van de Kerkhof deze week terug op Pim Fortuyn.
Nu in Holland Doc en ik ben benieuwd of hij nog nieuws heeft of dat hij zijn mooiste kruit al in de eerdere reportages voor het Radio 1 Journaal heeft verschoten.
Oei, denk ik bij het begin want dat is een herhaling van het taartincident (“mevrouw wat doet u nú?” Pim: “mag ik even mij schoonmaken” JvdK: “dat mag u doen”).
Alleen verbindt hij de taart nu met een foto waarop een klodder taart op Fortuyns hoofd zit – “die klodder zit precies op de plek waar een kogel doorheen moet zijn gekomen”.

Vijftig meter
Joris (toen) via een mobieltje, verslag doend van de plek van de aanslag “nu ligt-ie hier, op een meter of vijftig afstand van mij vandaan”.
Joris (nu): hij lag er toen anders bij dan op de beroemde foto.
Joris (toen) via dat mobieltje: het Mediapark is afgesloten zodat er niemand uit kan maar ook geen ambulance *in*. “Er zijn vier mensen die om hem heen staan en bezorgde gezichten, heel veel bezorgde gezichten.”

Ambulance
Joris (nu): wat een chaos was het, ook in de uitzending van het Radio 1 Journaal.
Fragment waarin Floris Harm aan wie wordt gevraagd hoe “ie” eruit ziet: “De ambulance? Geel.” Nee, de gewónde. O. Geen idee. Want Harm kan er niet in en begint over verwarring en…
Joris van de Kerkhof: ik stond toen naast Fortuyn. En fluisterde in de telefoon (fluister): “Schakel naar mij, kom maar, hij leeft nog.” Misschien te zacht want de regisseur hoorde hem niet, wel even later (“we zijn nu naar achteren gezet”).
Joris (toen) vertelt over mensen die bij Pim stonden (Pim blijf bij ons).
JvdK: “Hij bewoog nog een klein beetje in de plas bloed om hem heen.”

Ogen als koplampen
Uitleg waarom Joris van de Kerkhof Pim Fortuyn volgde en wat hem aan hem opviel. Stukjes uit de tuin-scène (ook al aan de orde in het Radio 1 Journaal) en het vuur in de ogen.
“Zijn ogen als koplampen en de andere politici als bange konijnen in zijn licht.”
Maar, brengt JvdK ons in herinnering, het waren wel alleen zijn ogen, want verder was de LPF een zooitje ongeregeld (hij formuleert het vriendelijker dan ik).

“Pim! Pim!”
“Zijn ogen, ik zie ze voor me op 6 mei, ogen vol berusting.” Met twee vrouwen over hem heengebogen “die hem in leven proberen te roepen” (vrouwenstem: “Pim! Pim!” met op de achtergrond een ambulance).
Citaat Albert de Booij (die ook erbij was). Die dag meldde de Volkskrant dat als er die dag verkiezingen zouden zijn geweest, Fortuyn 38 zetels zou behalen. “Dan is dit het moment om te stoppen” zou Fortuyn toen hebben gezegd. “Ik heb het signaal afgegeven en Nederland moet maar zien wat het ermee doet.”
De verantwoordelijkheid drukte loodzwaar, weet De Booij. En: daarin was hij eenzaam.

Berusting
JvdK: “Eenzaamheid en berusting. Met een echo van de vrouwen op het parkeerterrein.”
Vrouwenstemmen (met die ambulance in de verte): “Laat je niet klein krijgen, hè. Blijf erbij. Pim. Pim! Ga nog even door, Pim! Hou nog even vol, jongen!”

JvdK: “Later kwam de ambulance en weer later moeten zijn ogen gesloten zijn.
Nederland moest maar zien wat het hiermee zou doen.”

De vrouwenstemmen krijg ik niet meer uit mijn hoofd.
Beklemmend en indrukwekkend, deze reportage.
Ik had niet hoeven vrezen voor een ‘dunnetjes’ of ‘dikkertjes’ overdoen van het voorafgaande door de beste radioverslaggever die we hebben.

Nu ligt hij hier

door Reageer

Joris van de Kerkhof vertelt hoe hij als invaller in 2002 op de Haagse redactie die nieuwe partij moest volgen. Pim.
Die er (horen we weer) “zin án” had en die (jawel) “at your service” was.
Dan de presentatie van het boek (JvdK: “wat dóet u mevrouw?”) waar Fortuyn de taarten in het gezicht worden gegooid.
PF: “Mág ik even mij schoonmaken?”
JvdK: “Dat mag u doen…” en: “wat vindt u ervan?”

De verslaggever vertelt hoe hij Fortuyn volgt, van interview naar interview.
“De laatste keer dat ik hem sprak was bij het Radio 1 lijsttrekkersdebat.”
Max van Weezel die jolig ieder het woord geeft. Mét een kwinkslag over het Harry Potter-kapsel van Balkenende. Die dan weer ‘elk nadeel hep z’n voordeel’ erin gooit. Waarna Pim: dan neem je toch mijn kapsel. Haha.

Joris die op een zondag na een interview met Fortuyn meeloopt naar de garage waarbij de politicus opvalt dat hij, van de ‘linkse omroep’ (JvdK: “nou ja”) zo hard werkt. Hij is er immers altijd bij.
-kabbel-kabbel-kabbel doet nu gezellig de reportage
JvdK: “Sprankelende ogen. We zouden elkaar nog wel eens zien.”

En dan de laatste twintig seconden.
Joris van de Kerkhof die via een telefoon verslag doet van de moord.
Het interview bij 3FM, dat er een man op Fortuyn afliep, die heeft geschoten.
“En nu ligt hij hier, op een meter of vijftig van mij vandaan.”
“Hij ligt met z’n benen onder z’n rug. In alle stilte. In z’n maatkostuum.”

Einde reportage.
En opnieuw denk ik: ik wou dat ik “kippenvel” een aantal weken geleden al niet eens had gebruikt voor een ander radio-item.
Want zo voelt het. Na het gezellig aan-kletsen en -babbelen en vrolijke Max en zgn grappige JPB.
“En nu ligt hij hier.”
Prachtige Radio.

Op dit filmpje: Fortuyn met Joris van de Kerkhof (en de taart)

Wandelende röntgenfoto’s

door Reageer

Vogue zal geen modellen meer gebruiken die jonger zijn dan zestien en die zó dun zijn dat ze een eetstoornis lijken te hebben.
Wát zou Daphne Dekkers daarvan vinden? Gelukkig: véél.
Ze legt Bert van Slooten uit dat je voor de Playboy maat 38-40 moet hebben zoals Kim Kardashian. In de gewone bladen kun je terecht met maat 34-36 maar op de catwalk heupwieg je pas met maat 32-34.
“Wandelende röntgenfoto’s” typeert het ex-model haar collega’s.

En: jonger dan 16??
Dat komt door de sample sizers(?). Ik denk dat Daphne Dekkers bedoelt: de setjes die worden aangeleverd voor foto’s zijn zó klein dat je daar alleen een mini-lijfje in kunt stoppen.
“Bambi-achtig” formuleert ze. En: “dus heel jong”.

Máár, maakt ze een zijsprong, haar dochter van 14 is gescout. Door een modellenbureau uit New York én een bureau uit Amsterdam.
O ja?!
Ja! Ze zullen haar blijven vólgen. “Goeie bureaus,” zegt de trotse moeder, “pakken modellen bij de hand, hoe ze moeten eten en sporten. En daar betrekken ze de ouders bij.”

Vindt Daphne Dekkers de beslissing van Vogue belangrijk?
Ja. Bovendien: de meeste mensen die in bladen kijken zien liever een vrouw met vormen.
Bert van Slooten, de liefhebber van vrouwelijk schoon (stralend): “Ik geloof dat we het allemaal met u eens zijn!”