De Koude Kalkoen

Radio 1 Journaal

Haaien zijn geen piranha’s

door Reageer

Onze eigen slangenworstelaar Freek Vonk is gebeten door een haai.
Oei! En: eigen schuld, denk ik ook. Want dat gesleep met wilde dieren naar De Wereld Draait Door bevalt me helemaal niet.

Neemt niet weg dat de bioloog het mooi vertelt aan Rik van de Westelaken.
Voor de kust van Zuid-Afrika was hij aan het duiken voor opnamen van het programma ZAPP (RvdW: “van de publieke omroep”). Zwemmen tussen tijgerhaaien en zwartpunthaaien. Wel zes of zeven om hem heen.

En, weet de expert, dan moet je dus je armen tegen je lijf houden. Maar omdat je óók moet ‘balanceren’ bewoog Vonk zijn rechterhand naar links. Waarop de zwartpunthaai (“van wel tweeëneenhalve meter”) volgens de bioloog dacht: “jammie, lekker eten” maar toen hij een hapje nam spuugde hij toch weer uit want zo lekker was Freek Vonk nou ook weer niet.

Gelukkig was de bioloog ervan doordrongen dat hij *niet* zijn hand moest terugtrekken (let op: ook niet doen als je hand belandt in de mond van een krokodil of een slang).
Grote wond? informeert Rik van de Westelaken.
“Valt mee,” zegt Vonk stoer. ”Vijf grote gaten nét boven de pols en ook nog wat bij de palm.”

Maar, weet de presentator, als haaien bloed ruiken vallen ze toch aan?
FV: “Een mythe. Haaien zijn rustige en nieuwsgierige dieren, het zijn geen piranha’s.”
En nu? De bioloog is op weg naar Mozambique waar hij nijlkrokodillen van 4-5 meter van zendertjes gaat voorzien.
“Beetje uitkijken daar” zegt Rik van de Westelaken en ik hóór de slangenworstelaar vermoeid ‘ja, pa’ denken.

Een goed humeur en houden van debat

door Reageer

Gerdi Verbeet wil niet terug in de Kamer.
Rik van de Westelaken zal haar vragen stellen maar eerst luisteren we naar een mooie compilatie van een strenge Verbeet en een Kamervoorzitter die de slappe lach krijgt bij het in stemming brengen van een motie.
“Welke past het best bij u,” vraagt de presentator. Streng of lachend.
Láchend. Gerdi Verbeet aarzelt geen seconde.

“Soms gedragen Kamerleden zich ook als kinderen” daagt Rik van de Westelaken haar uit maar “die vergelijking zou ik nooit maken” zegt ze. *Streng*.
Gerdi Verbeet had graag de termijn tot 2015 volgemaakt. Maar als ze zich nu weer verkiesbaar zou stellen, zou ze zich vastleggen tot 2017 en dat kan ze niet waarmaken.

De presentator vraagt haar terug te kijken op zes jaar Kamervoorzitterschap.
Wat is er veranderd? Er zijn minder grote partijen, en: de sociale media hebben het werk veranderd “ten goede”. Helaas vraagt Rik van de Westelaken niet wat ze daarmee bedoelt.

Het profiel van haar opvolger? Daar wil Verbeet de vingers niet aan branden hoewel.. “Een goed humeur en een goede gezondheid en van debat houden en van het werk houden.”
Zelf gaat ze nu “gewoon solliciteren”. Een politieke baan? Weet ze nog niet. Wel een baan met voorspelbare uren.
“Het lijkt me fijn een vakantie te kunnen boeken zonder steeds ‘er kan iets tussen komen.’
Maar joh,” zegt ze uit de grond van haar hart, “ik heb een fantastische tijd gehad.”

Leuk mens, Gerdi Verbeet.
Ik ga haar missen.

“Ik stond erbij en registreerde”

door Reageer

Joris van de Kerkhof volgde Pim Fortuyn in het voorjaar van 2002. Wat, vertelt hij, vaak neerkwam op opdraven wanneer de man de pers optrommelde: “hij bepaalde de nieuwsagenda.”
Op de zonnige middag van 3 mei staat hij dus in de tuin van Fortuyn met een hoop collega’s.
Omdat Fortuyn iets had gezegd over een generaal pardon voor asielzoekers dat verkeerd zou zijn begrepen.

Die tuin, zegt Joris van de Kerkhof, “was de perfecte samenvatting van de maanden dat ik hem volgde.”
We horen Fortuyn iets vertellen (van papier), dan een journalist die zijn vraag begint met “ik begrijp niet..” waarop Fortuyn uitvalt.
“Ik vind uw opmerking zo ontzettend flauw! U luistert niet naar wat ik zeg! U weet het allemaal zo goed meneer de journalist, zoek ‘t ‘ns een keer uit! U bent zo ontzettend vervelend bezig! Hoe kómt u erbij! Einde interview! U gaat nu weg, want ik ben u zat, dit is mijn terrein, ik eis het nu van u.”
Waarop Fortuyn wegbeent om weer terug te keren: “Heren, we maken en deal, we beginnen opnieuw en je flikkert weg wat je hebt gemaakt.” Daar ging men niet op in.

Joris van de Kerkhof (“ik stond erbij en keek ernaar en… registreerde”) becommentarieert in zijn reportage het optreden met “de ogen, vúúr, echt vuur” en vertelt hoe hij als zwijgzame radiojournalist niet wordt weggestuurd.
Fragment interview op de bank binnen met een heel andere man. Kalm formulerend.
En op “u werd net zo boos”: “Zo boos over dat ik elke keer dezelfde vragen moet beantwoorden, dan denk ik, jullie zijn met iets bezig…”
JvdK: “Om u kapot te maken…”
Dat wil Fortuyn niet zeggen. Maar wel “spelletjes” ipv “inhoud”.

Tot zover fascineert de reportage al maar alsof het niet op kan – daar is ook Gerard Joling die over Fortuyn het programma ‘De Waarheid’ maakt voor SBS: “Beide heren geiten over wat er gebeurde in de tuin.”
Afsluitend verhaalt Joris van de Kerkhof over de “vermoeide, geïrriteerde ogen” van Fortuyn in de tuin die “zacht” werden tijdens het gesprek op de bank en “fonkelend” naar Gerard Joling.
Waarop we in de verte Jool horen beloven dat het “gezellig en blóedordinair” wordt, “dus dat komt helemaal goed”.

Een prachtig portret met het verweven van hier en nu met toen.
Erg Mooie Radio.

Eendenstoplicht

door Reageer

In een mediaoverzicht waarin ook (terechte) aandacht voor de het wilde dier de nerts die niet in een kooitje mag worden gehouden om er een bontje van te maken, vraagt nieuwslezer Joeri Stubenitzky onze aandacht voor “de tijd van het jaar dat piepjonge eendenkuikentjes worden geboren”.
Wat een beetje dubbelop is maar: hij heeft m’n aandacht.

“En helaas,” vervolgt de samensteller van het mediaoverzicht, “worden er veel doodgereden maar in Zeeland heeft een dierenliefhebber er wat op gevonden.”
De Zeeuw heeft een stoplicht naast het nest gezet. Citaat man: “Als die eenden nou van het trapje afgaan om de weg op te gaan, dan ziet die bewegingsmelder dat en die schakelt het stoplicht aan.
En dan hopen we maar dat de automobilist wat vaart mindert als-ie hier dat rode licht ziet.
Zal haast wel niet, maar niet geschoten is altijd mis.”

Ronald Boot: “En tot onze grote spijt heeft de man gelijk. Bij Omroep Zeeland is te lezen dat er intussen 1 eendje is doodgereden bij het stoplicht.”
Joeri Stubenitzky: “Ja. Heel sneu.”
Ik zou graag zeggen dat dat uit de grond van zijn hart kwam maar zo klonk het niet.

Wat ik hem niet kwalijk neem omdat hij wel op de nationale Nieuws- en Actualiteitenzender Radio 1 aandacht heeft besteed aan dit belangrijke onderwerp en zo hopelijk meer mensen op een idee heeft gebracht.

Deze foto komt uit het weblog van Shabnam Theunissen die in haar tuin in Den Haag veertien eieren zag uitbroeden en de pulletjes veilig de vijver een paar straten verder zag bereiken.

Daar liep het helaas niet goed met ze af maar dat is een ander -triest- verhaal dat je op dat weblog kunt lezen.

Tentakels

door Reageer

De namen van de moordenaars van de Haagse juwelier zijn door de politie bekend vrijgegeven. Mét hun foto’s.
Sorry: mogelijke moordenaars. Verdachten.
Laten we het wel netjes houden.

Wim Hoonout van de politie Haaglanden noemt tegenover Ron Boot (ingevallen voor een plots ziek geworden Lucella Carasso – beterschap, Lucella!) de namen.
Sandro Grigolia en Ziya Borukcu. Negentien jaar. Uit Den Haag. Weten ze door tips.
Dankzij de sinds vrijdag op tv vertoonde beelden van de overval. Waarop de laffe sukkels fopneuzen en brillen droegen.

Vanaochtend is de politie met de familie gaan praten.
“Werkt die mee” vraagt Ron Boot waarop Hoonout: “De foto’s impliceren het antwoord.”
Die hebben pa en moe dus uit het familiealbum gepulkt.

“Deze jongens, of misschien moeten we ze mánnen noemen” zegt de presentator wat me zéér juist lijkt want wie stoer genoeg is om een weerloos slachtoffer af te maken is geen kind meer.
Maar: zomaar de namen bekend maken? Keuzemoment, aldus Hoonout.
Want: “we praten over een zeer ernstig misdrijf waarbij een hardwerkende juwelier om het leven is gebracht”.
Krek.

“De namen,” formuleert Ron Boot voorzichtig, “zijn niet erg Nederlands.” Kan het zijn dat ze naar het buitenland zijn gevlucht?
Dat kan. Maar niet zo exotisch als we gezien die namen misschien denken.
Ze hebben allebei een Nederlands paspoort. Maar er is “een relatie met België”. Zodat daar nu ook met namen-en-foto’s wordt gezocht.
“We hopen” sluit Hoonout fraai af, “dat de tentakels van justitie zover reiken dat ze kunnen worden aangehouden.”

En dan? Deze suggestie vind ik wel leuk: