De Koude Kalkoen

DIDD

Woedende Tijs van den Brink gaat actie voeren

door Reageer

“Straks *een woedende Tijs van den Brink*” kondigt Matthijs van Nieuwkerk wel 3-4x aan in #DWDD. Wanneer de presentator van Dit is de Dag dan eindelijk aan de beurt is vrees ik dat de woede nu alleen nog maar kan tegenvallen maar niets is minder waar.
“We maken een prachtig programma!” begint Van den Brink. Het is het kwa luistercijfers “snelst stijgende programma in de ochtend”. En dat dreigt nu naar de middag geschoven en dan ook nog met minder zendtijd (en: niet op vrijdag).

Ik pleitte laatst al voor een actie van fans maar nu komt #DIDD met een éigen actie: “Hou Dit is de Dag in de lucht” waartoe Tijs van den Brink zich maandag in een hoogwerker zal laten hijsen hoewel hij hoogtevrees heeft.

“Niet echt iets voor de EO, actie voeren” stelt Matthijs van Nieuwkerk vast. En: “Ik heb jou niet omhoog zien gaan in een hoogwerker toen Arie Boomsma werd geschorst” zegt Marc-Marie.
Klopt. En Arie deed iets fout. Maar, geeft Tijs toe, achteraf was schorsen wel erg vergaand.

Heeft DIDD-boegbeeld Tijs van den Brink niet overwogen te zeggen: bekijk het maar, ik ga *niet* naar de middag? “Achter gesloten deuren” onthult de presentator, riep hij dat inderdaad. Maar er is de redactie, er zijn de collega’s.
Vandaar de actie.

Wat de actie inhoudt behalve hoogtesvrezende Tijs in een hoogwerker blijft onduidelijk.
Na een vraag hierover op twitter antwoordt Elsbeth Gruteke dat “verontruste luisteraars” vanaf maandag een bericht kunnen achter laten op hun site.
Dóen natuurlijk. Maar zelf zou ik gaan voor een wat hardere aanpak dan ‘ik vind het niet fijn’ als bericht.

Red Dit Is De Dag

door Reageer

DIDD moet op de Radio 1-ochtenden plaatsmaken voor de VARA. Met o.a. – o, gruwel – Prem. De EO krijgt 1 uur in de middag en hoe dat wordt gevuld is afwachten. Het gaat per september in maar officieel wordt de knoop pas in juni doorgehakt. Het Nederlands Dagblad meldt het en de betrokkenen doen vaag maar niemand roept: nee hoor, onzin. Ik vrees dus dat het waar is.
Juni! Dat is twee maanden. Twee maanden om stennis te maken, om handtekeningen te verzamelen, om actie te voeren, om ons vast te ketenen aan de stoel van zendercoördinator Laurens Borst.

Lieve vierentwintig of daaromtrent lezers van de Kalkoen, dit laten we toch niet gebeuren? We laten ons het mooiste ochtendradioprogramma met nieuws, interessante discussies, nét genoeg geloof (en soms te weinig en soms teveel maar altijd boeiend), geschiedenis en duiding en achtergrondplaatsing toch niet afnemen?
EO-leden, u als eersten, verenigt u! Wie zich druk kan maken om Gordon kan dat toch ook nu het om ons lievelingsprogramma gaat? ‘Ons’ lievelingsprogramma dus ook het mijne? Dat was toch het Radio 1 Journaal? Ja, dat wás het. Maar al een tijdje is het DIDD en als ik niet over een week voor een maand op vakantie ging zou ik zelf iets op touw zetten.
Dus: wie doet het wél?

En voor het geval EO-ers zich inderdaad geroepen voelen: ik ben bang dat een gebedsactie de zendercoördinator niet tot andere gedachten zal brengen.

Ik wil de kluts kwijt

door Reageer

Tweeëneenhalf uur DIDD lijkt wat veel van het goede. Het tegendeel blijkt waar.
Het is een mooie uitzending. Veel God erin natuurlijk (tis de EO). Tijs van den Brink kan er wat over doorzeuren, vind ik, (hoe kán het nou dat u niet in God gelooft) maar het programma is goed gemaakt zodat ook wie niet gelooft er inspiratie uit kan putten.

Allermooist is vanochtend het gesprek van Maarten Hagg met Gerard van den Boomen (87) die dertien jaar voor zijn demente vrouw zorgde. Wat natuurlijk zwaar kon zijn maar vooral vreugdevol. En liefdevol. Van beide kanten. “Ja! Ik ben nog steeds verliefd op hem, mág ik!” horen we Grietje blij uitroepen. En “graag!” roept hij even blij terug.
Ze was dankbaar voor zijn zorgen. “Ik heb nog nooit zo’n goeie zorger gezien” zei ze dan.
Hij: het was een lieve vrouw en ze werd niet lastiger, maar liever.

Maar soms was ze verward en hielpen zijn troostende armen niet. “Sla me, sla me,” smeekte ze dan. “Ik wil de kluts kwijt.” (zou later de titel van zijn boek worden)
Grietjes dood kwam onverwacht. Ze logeerde bij hun dochter (die haar mee-verzorgde), de kinderen en Gerard waren erbij. Ze gleed weg. Gerard mist haar. En nu? “Ik probeer te leven zo dat mijn vrouw tevreden over me kan zijn.”

Pingel-pingel doet de piano steeds op de achtergrond. Niet dat er iemand zit te spelen, het is bedoeld als sfeer. Had niet gehoeven denk ik wanneer ik het doorkrijg. Heeft wel wat, besluit ik bij nog eens beluisteren van het gesprek.

Verslaafd aan plaatjes

door Reageer

Beeld-erbij doet Dit Is De Dag duidelijk goed. Andries Knevel blijkt met radiobeeld erbij veel minder de stijve strenge man die hij met televisiebeeld is. Vlottere kleren, leuker haar, charmante lach soms. Mogelijk ook onder goede invloed van Elsbeth Gruteke die ik een erg prettige radiopersoonlijkheid vind.

Vanochtend extra leuk: Nelly Frijda die bij “met wie zou je op een onbewoond eiland willen zitten” presentator Knevel kiest. Waarom wij allen hartelijk lachen. En zelf zou ik er ook niet aan moeten denken hoewel: je weet niet wat samen-op-een-eiland bij een man als Andries K. (=associatie met gedicht van de Dichter van de Dag) nog wakker maakt.

Aan het slot een reportage waartijdens ik wegloop om terug te keren voor de PC bij het slot van de uitzending om nog even via beelden afscheid te kunnen nemen van Andries en Elsbeth en ‘hoi’ te kunnen zeggen tegen Jurgen van den Berg.

Maar: geen mensen-op-plaatjes! De camera blijft hangen boven het schuifbord. Het beeld lééft wel want ik zie lampjes veranderen. En dan ook een hand ergens aan schuiven. Maar het vrolijke praten van de scheidende presentatoren en opduikende presentator blijft: geluid. Geen smoelen, geen afzetten van koptelefoons, geen opstaan en stramme lijven strekken.
Nou moe!
*pruil pruil* En: nu al verslaafd aan radio met beeld.
Tjee.

Autist bloeit op in virtuele wereld

door Reageer

Peter is lichamelijk gehandicapt en autist. In het echte leven functioneert hij slecht.
In de virtuele wereld vindt hij vrienden die er kapot van zijn wanneer hij door een hartaanval overlijdt.

Na een mooie reportage van Steven Emmens vraagt Michiel Gouman aan de voorzitter van de vereniging voor autisme, Fred Stekelenburg, hoe het kan dat een autist in het daagse leven geen of moeilijk contact maakt en op internet moeiteloos. In dit geval dan (Peter staat niet voor alle autisten).
Het komt door de prikkels. In een direct gesprek gebeuren teveel dingen. 70% van de communicatie is non-verbaal, vertelt Stekelenburg. En dan rijden er ook nog eens auto’s voorbij en komen vliegtuigen over. Dat kan iemand met autisme niet behappen. Die kan niet zoals een niet-autistisch mens filteren wat relevant is en wat niet.
Via teksten op de computer verloopt een gesprek voor de autist directer. Er wordt niet gestoorzenderd. En: hij/zij kan nadenken voor zij/hij met een reactie komt.

Gouman: Wat moet je dan doen om een gesprek in-het-echt toch mogelijk te maken? Stekelenburg: Deur dicht en prikkels van buiten uitsluiten.
Gouman (lachend): “Dat is wat we met onze gasten bij DIDD doen.”
Maar vérder? “Wat kan ik doen om er rekening mee te houden?” Het geluid moet weg uit winkelcentra, is het antwoord. En volgens mij zijn interviewer en telefonische gast nu een typisch vb van de spraakverwarring waarover ze het hébben want Gouman doelde op wat *hij* tegenover een autist kan doen. Terwijl Stekelenburg het betrok op de maatschappij.

Althans, zo pikte ik het op.
En ik als luisteraar ben natuurlijk ook slechts 1 ontvangwezentje dat bij wat ze ergens uit haalt wordt beïnvloed door wat ze horen wil en hoopt.