In het blad van Omroep Max staat een interview met Govert van Brakel.
Hij gaat een boek schrijven (werktitel ‘Radioherinneringen’).
En spreekt de wijze woorden: “Op de televisie is het credo ‘zwijgen’ en op de radio doen ze dat te weinig.”
Dat is me uit het hart gegrepen.
door Jeanne 7 Reacties
Ik zet vanochtend Facebook aan en een van de eerste berichten die ik lees is van Govert van Brakel.
Vandaag is zijn laatste Perstribune.
Vrienden en collega’s buitelen in de commentjes over zichzelf en elkaar heen met complimenten.
Terecht.
De Perstribune eindigt met een zojuist door Ivo de Wijs over en aan Govert geschreven gedicht waar de presentator verlegen van wordt.
Ik wou dat ik zo mooi kon schrijven als Ivo de Wijs.
Dat kan ik niet dus houd ik het noodgedwongen bij: Govert, ik ga je missen.
Ivo de Wijs aan het slot van de uitzending.
De voetbalcompetitie is weer begonnen en dus(..) heeft de Perstribune een voetbaljournalist als gast.
Presentator Margreet Reijntjes (Govert van Brakel heeft griep): “Laat ik eens beginnen met een echt vrouwelijke vraag: welke voetbalclub heeft het mooiste shirt.”
Een echt vrouwelijke vraag?
Echt vrouwelijk?
Laat ik, ook vrouw, daar nou nooit van hebben wakker gelegen.
En evenmin (volgende vraag) heb ik me vertwijfeld afgevraagd of de gast het shirt van Ajax mooier vindt dan dat van Feyenoord.
Hij vindt ze trouwens allebei even mooi maar dat van Feyenoord mogelijk iets ‘stoerder’.
Waarna ik me voldoende geïnformeerd achtte en ik de radio heb uitgezet.
Nu ik hier amper schrijf is het misschien wat flauw om aandacht te besteden aan wat ik lelijk Nederlands vind.
Maar vooruit.
Érg lelijk Nederlands vind ik de uitdrukking die tegenwoordig vaak, té vaak, wordt gebruikt: “een beetje ván zijn”.
In het dagelijks leven knars ik even wanneer iemand me onthult dat zij (het is meestal een ‘zij’) *een beetje ván* is.
Je kunt immers niet zomaar een tirade afsteken waarom bepaald taalgebruik pijn doet aan je oren en gelieve het tegen mij niet meer te gebruiken.
Maar nu hoor ik Margreet Reijntjes het gesprek met Carry Tefsen openen met “Bent u een beetje van de groepen” en dan weet ik dat de presentatrice dat er *niet* spontaan uitflapt aangezien dergelijke teksten vooraf plegen te worden opgesteld.
Dus, stel ik mij voor, bedacht iemand op de redactie van De Perstribune: Carry Tefsen heeft iets met een groep gedaan en dús vragen wij of ze “van de groepen” is.
Die tekst krijgt Margreet Reijntjes voorgelegd die denkt: dát is een mooie openingszin! Waarna ze er inderdaad mee opent.
*Knars* doe ik als luisteraar.
En zet meteen maar de radio uit.
Aangezien ik niet van de ván… (wat dan ook) ben.
Ik ben trouwens wel benieuwd wat mede-presentator Govert van Brakel, die bekend staat om een prima gevoel voor taal, van die openingszin vond.
Zouden ze die samen hebben besproken? Is Van Brakel toen overstag gegaan? Of -erger- vond hij hem ook mooi?
Of zat hij net zo erg te knarsen als ik toen hij zijn collega het gesprek zo hoorde beginnen.
door Jeanne 2 Reacties
“Ik vind het een eer, Govert, dat ik aan mag schuiven.”
Elles de Bruin doet voortaan, afwisselend met Margreet Reijntjes, de duopresentatie van de Perstribune.
Dat idee maakt me niet vrolijk want de reden dat ik dat programma vrijwel altijd met veel plezier beluister is Govert van Brakel: solo.
Omdat het zijn persoonlijkheid is die de gesprekken interessante wendingen geeft.
Toch geprobeerd met een open mind te luisteren.
Eerste indruk: geen chemie tussen de presentatoren.
Nu kán dat nog komen.
Maar één boeiende, prettig sturende persoonlijkheid worden kan *niet*.
Uur 1 is Klaas Samplonius (68), ooit betrokken bij de opzet van Het Oog – 40 jaar geleden.
Aardige man. Die met Van Brakel belandt in de goeie ouwe tijd van toen ze samen nog van alles presenteerden en wat zou het leuk zijn als ze weer een keer een uitzending van de Tour konden doen.
Het is weemoed die ze gegund is, ware het niet dat Elles de Bruin ze meteen sámen in de hoek ouwe-mannen-met-nostalgische-blik neerzet.
Uur 2 is huilen met de pet op.
Oud-scheidsrechter Jan Keizer (75) blijkt écht een oude man.
Praat traag, is niet te stuiten wanneer hij heeft plaats genomen op een praatstoel en misschien dat Govert van Brakel dat nog had kunnen redden *indien alleen* want hij doet in het begin wat aardige pogingen.
Maar Elles de Bruin kan er slecht tegen en onderbreekt Keizer en vult voor hem in en wordt steeds ongeduldiger.
Wat ik heel goed begrijp want ik vond hem ook niet om aan te horen in z’n trage door-praatheid.
Maar tegelijk was dat ongeduldige onderbreken pijnlijk om te ervaren.
Had de man niet uitgenodigd zonder eerst te checken of hij nog wel de goede prater is die hij – neem ik aan – vróeger was.
Het gaat me niet om de leeftijd.
Je hebt oude(re) mensen die fascinerend zijn om naar te luisteren.
Maar toch ook: waarom in 1 uitzending twee knarren zetten?
Anders is het toch ook vaak een oudere en een jongere gast?
Nee, dit was geen feest om naar te luisteren.