“Ik word bijna katholiek!” roept Elsbeth Gruteke uit aan het slot van een ontzettend leuk gesprek met pastoor Paul (Vlaar). De 39-jarige, jonger ogende, pastoor mag over twee weken weer een mis leiden. Hij heeft er zin in, hij voelde zich de afgelopen maanden “ontworteld” en hij neemt zich voor zich beter te houden aan de regels: “Als we een evenementje hebben, doen we geen eucharistieviering.”
Geen kruimeltje meel in de mond heeft de pastoor wanneer hij vertelt over zijn contacten met de bisschop, over de Nuntius die zich ermee bemoeide, over hoe hij zich “met de ziel onder de arm” voelde toen hij de eerste dagen rondliep in de abdij van Egmond: een contemplatieve orde. Pas toen ze gingen scrabbelen en hij het woord ‘oranje’ wilde leggen bleek humor zijn redding te zijn. 
Op de bisschop was pastoor Paul boos. Zeker in het begin. Nu misschien minder. Althans, hij ziet in dat hij inderdaad op een rand balanceerde omdat hij al een paar keer eerder op het matje was geroepen en was dóórgegaan. Wel klinkt hij nog steeds woest omdat ze hem verboden de uitvaart te doen van een vrouw die hij had begeleid. En toen mocht het tenslotte wél maar was het te laat voor hem om het knopje nog om te zetten.
Wat een geweldige man. Zo eerlijk. Zo open. Zo spontaan. Zo inspirerend.
Op zijn dertigste tot priester gewijd, bewuste keuze, ook voor het celibaat. Want het priesterschap “dat is helemaal m’n leven, helemaal m’n ding”.
Wat een heerlijk gesprek.
Ik kan me helemaal voorstellen dat de kerk in Obdam elke zondag bomvol zit.
Geef een reactie