Een hap zand en dan de heuvel op

Klik-klak, klik-klak, klik-klak.
Het handwerk van fotografen is hét achtergrondgeluid in de natuurreportage van Jeannette Parramore in Vroege Vogels. “Met collega’s van de televisie en de krant” is ze erbij wanneer twee jonge wisentkalfjes uit de trailer komen. Ze zijn opgehaald uit natuurpark Lelystad en moeten (als ze dat willen natuurlijk) tzt vier vorig jaar in Kennemerland geboren vrouwtjeskalfjes bevruchten. Omdat papa wisent dat anders doet en dat verzwakt het ras.
Jeannette Parramore tegen de onderzoeker die het wisentproject begeleidt : “En als die vaderstier zich nou toch aan zijn dochters wil vergrijpen, gaan jullie dan ingrijpen?”
De man zal, vertelt hij, niet “Ho! ho! Niet doen!’ roepend er tussen springen want: “Dat is dan de natuur.”

Intussen verkennen de stiertjes het terrein. Door eerst een hap zand te nemen en dan een heuvel op te lopen. Net als soortgenoten die hier eerder zijn losgelaten. Een is zo goed even in de microfoon te grommen: “Dat is het enige geluid dat ze maken.”

Halverwege de heuvel, in de rode avondzon, houden de dieren stil.
JP: “Alsof ze nog even blijven staan voor de televisie.”
En: “Wat een lief gezicht dat ze zo bij elkaar blijven.” Dat blijkt niet ‘lief’ maar ze zijn alleen in een vreemde wereld en blijven daarom samen tot ze meer grip op de omgeving hebben. Dan sluiten ze zich aan bij de kudde – of niet. Wat kan worden gevolgd dankzij zenders om hun nek.

Een typische Vroege Vogels-reportage. (Relatief) wild dier wordt uit krat of trailer losgelaten, onze verslaggever is erbij (met een hoop collega’s), vindt het dier lief en geeft schijnbaar terloops informatie. Niet erg verrassend, wel aangenaam om naar te luisteren.
Met extra informatie op de site. Ook over hoe we de kudde door die zenders kunnen volgen. En: mooie foto’s.