“Hades, ja!”

Het hiernamaals, wat het is en of we erin geloven – daarover gaat een deel van OVT. Aanleiding is het boek “De Geïllustreerde Atlas van het Hiernamaals” van Guido Derksen en Martin van Mousch. Over de eerste voorstellingen van het hiernamaals, hoe zich dat door de tijden en culturen heen ontwikkelde.

Het gesprek is met Derksen, kerkhistoricus Paul van Geest en twee mannelijke presentatoren Paul van der Gaag en Jos Palm van wie 1 een mooie, zuidelijke stem heeft maar ik weet niet *wie* zodat ik van de meeste uitspraken nu ook niet kan vermelden wie ze gedaan heeft.
Niet erg – wat blijft is de fascinatie met onze behoefte aan een leven na de dood, onze kijk op de ziel (hebben dieren er 1? Ja!) en op God die aan het eind van de rit zit te wikken en wegen waar die ziel héén moet. Branden in de hel, direct door naar de cherubijntjes of een tijdje louteren in het vagevuur.
De sprekers blijken geen van allen opgevoed met een besef van een hemel. Ze doen een ietsje cynisch, op de kerkhistoricus na: “Ik ga er ergens wel van uit.”
Ronduit creepy zijn de authentieke (nou ja) opnames van stemmen uit het hiernamaals. Gemaakt in de jaren zeventig. Is er een hel, wil een ‘onderzoeker’ weten. “Hades, ja!” krijst een vrouwenstem (meermalen).

Dan is het gesprek voorbij (te snel, ik had nog uren hiernaar kunnen luisteren) en krijgen we de column van Nelleke Noordervliet. Over haar 1e communie, tante Jo die haar een boek gaf: “wees Jezus’ liefste kindje”. Veel bidden moest ze. Voor de arme zielen in het vagevuur. Om ze met het gebed “de hemel in te helpen”. En ook voor de priester. Noordervliet: “Ik vrees dat ik dat onvoldoende heb gedaan, gezien de staat waarin de kerk nu verkeert.”
Wat een geweldig programma is OVT. Voedsel voor de geest. Stevige kost, geen hapklare brokjes.
En soms ook voedsel voor de ziel.