Slippen, glijden en ontzettend glad

John Sarbach mag na zijn vorige geslaagde optreden als weer-verkeer-ervaringsdeskundige vanochtend opnieuw zijn kunstje vertonen.
“Een prachtig plaatje” ziet hij in zijn woonplaats Geldrop. Maar: ha! Een man die met een klein schrapertje de sneeuw op zijn auto te lijf wil. “Je veegt het zo weg” zegt de man nuchter.
Een ‘krantenman’ dan. De verslaggever zal “een sprintje trekken” en Bert van Slooten, lekker warm in de studio: “Ga jij eens lekker rennen, jongen, dat gehijg willen we wel horen op de radio.” De krantenman blijkt een vrouw en ze heeft alles onder controle.

Een half uur later: de bus naar Eindhoven. Zesentwintig minuten verlaat.
JS: “Ik bedoel maar!”
Buschauffeur: “Hoezo bedoelt u maar?”
Éng vindt de verslaggever het als de bus hard gaat rijden. Hoewel.. ‘hard’?
Chauffeur: “Ik rij maar met 30, hoor.” En: “We hebben wel een gewicht op de weg liggen.”

Sarbach stapt een halte verderop weer uit (hij neemt liever de eigen auto) en ik hóóp op een geïmproviseerd Filiaal maar pas om half tien duikt de verslaggever weer op.
Gelukkig kan hij dan mooi vertellen over 11 km die hij in 1 uur en 40 minuten heeft afgelegd en nóg is hij niet in Eindhoven. Verder was het “slippen, glijden, ontzettend glad en stapvoets rijden”.
Dat is wat we horen willen.
Leed dat het eigen leed doet verbleken.