Een paar jaar geleden was het nog nieuw: radio-met-plaatjes.
Radio 1 Journaal deed het bij de Politicus van het Jaar en dat vond ik toen heel bijzonder.
Deze foto is uit 2005. En elk jaar was het spannend: zouden ze het wéér doen. En ze deden het. Met vaak niet zo best beeld en soms ook niet helemaal synchroon geluid.
Nu zijn er veel meer programma’s die een webcam laten meelopen. Meer dan dat: er zijn camera’s vanuit verschillende posities. En het geluid is synchroon.
Is er meerwaarde? Soms. Mn bij spannende gesprekken met veel interactie is het interessant ook gezichten te zien. En gebaren. Want sommige presentatoren (en gasten) zijn de levendigheid zelve kwa mimiek.
Is het afleidend? Ook dat. Luisterradio kun je aanhouden als behang. Kies je voor de plaatjes dan is het lastiger jezelf losrukken. 
Zal alle radio binnenkort met plaatjes zijn? Zodat we bij alle stemmen niet alleen een gegooglede foto hebben maar ook zien hoe alert ze zijn, of ze vaak de cabine uithollen, of ze veel papier bestuderen, veel stiekem zitten te mailen en twitteren. En: wat hebben ze áán.
Als ik het zo opschrijf denk ik: niet doen, laat mij de illusies, ik wil niet weten wie mooi is en wie niet mooi, wie leuk lacht en wie ‘stom’, wie zich wat jong kleedt voor de kalenderleeftijd en wie wel een maatje minder zou mogen zijn – radio moet plaatjesloos.
Jaja. Zegt zij die als het even kan zit te gluren en nog printscreentjes zit te maken ook.
*update: op twitter gevraagd of Radio 1 Journaal geen plaatjes kan doen en antwoord gekregen van Lara Rense
People prefer radio. Because you get better pictures – een bekende uitspraak uit BBC-hoek.
Als radio verkapte tv wordt is het uit met de pret die illusie en verbeelding altijd weer geven.