Het beeld zonder de foto’s

Nederland helpt Japan.
Met optredens van Jan Smit en Nick en Simon en de Toppers.
Je moet er toch niet aan denken dat je je solidariteit met de door aardbeving en tsunami getroffen mensen moet aantonen door daarbij aanwezig te zijn.

Joris van de Kerkhof hoeft dat gelukkig óók niet. Hij houdt alleen Filiaal over de aanloop ertoe.
Met pianisten en een hondje van 30 cm en kersenbloesem.
Terwijl Lara Rense en Marcel Oosten een paar Nederlanders in Japan bellen die als ze al talent voor drama hebben dat nu bekwaam onderdrukken.
Wel (mooi) droog de pianoleraar die nu minder leerlingen heeft want: “Studeren komt er ook niet van. De vele naschokken zijn niet zo goed voor de concentratie.”

De Filiaalhouder is erbij terwijl de directeur van het Rode Kruis en die van Ajax op een gong slaan (“ik sta in beeld, ik sta enorm in de weg, ik kan me voorstellen dat mensen dat vervelend vinden”). En tussen alle goedbedoelde maar toch wat obligaat klinkende teksten vindt hij RK-woordvoerster Eva Smits. Met foto’s die ze net in Japan heeft gemaakt en waarbij ze wel iets wil vertellen.

JvdK: “Wat is het beeld dat u hebt meegenomen zónder die foto’s? De geur?”
De geur? Mm: vis. Veel dode vissen lagen er.
En dan is daar dat ene verhaal dat stil maakt. Hoe ze bij een huis is waar nog iets van overeind stond. Een vrouw zoekt in de resten.
Een erg oude vrouw, een overgrootmoeder(?), ze is wel 90, komt aanlopen.
De vrouw huilt. “Ik ben te oud hiervoor, ik kán mijn leven niet meer opbouwen.”

Terwijl die scène nog door mijn hoofd speelt sluit Joris van de Kerkhof af met een harde klap op de gong.
*Boing!*
Lara: “Dat kon-ie toch niet laten, hè…”
Marcel: “Ondeugend…”