Afscheid van niet-buidelrat maar sfinx Hans Laroes

“Ik ben voor de duvel niet bang maar wel voor Hans Laroes. En nog een paar mensen. Of eigenlijk voor veel mensen.”
Marc-Robin Visscher gaat naar de NOS-hoofdredacteur die gisteren (kadootje van de redactie) het Oog mocht presenteren waar de Filiaalhouder, onthult hij, graag naar luistert zodat ik denk: wanneer slaapt die jongen dan?
Wij, de luisteraars/kijkers, mogen Laroes via Marc-Robin Visscher vragen stellen. Die we als het even kan moeten twitteren. Wat de reacties al aardig beperkt. “Zal wel weer over links en rechts gaan” vermoedt de nu nog hoofdredacteur die ontkent (das een vraag) *ijdel* te zijn: “Neu. Dat valt wel mee.”

“Wanneer voelde HL zich volledig overbodig als hoofdredacteur?” (geen antw) “Wanneer is die zaligverklaring van HL nou eindelijk eens afgelopen?” (na vandaag) “Hoe serieus neemt u uzelf” (“erg serieus maar met een glimlach”)
– Welk dier denk je dat anderen in je zien?
HL: “Ik hoop geen buidelratje.” Het blijkt *een sfinx*.
Wat gaat hij nu doen? Schrijven over journalistiek en lesgeven.
Moeten we hem blijven volgen op twitter? Mogen we zelf bedenken.

Niet alle toegestuurde vragen waren zo inkoppertje-vriendelijk. Ik zag er ook over de extra maanden salaris die Laroes krijgt na het zelf genomen ontslag. Over keuzes voor bepaald nieuws, over het wegduwen van ‘langzame journalistiek’ (nb een vraag van de eigen Jeroen Wielaert). Maar die te stellen was vermoed ik minder feestelijk.

Leuk zijn is Marc-Robin Visscher natuurlijk wel toevertrouwd. Dus vraagt hij wanneer hij Laroes de presentatiecabine binnen leidt (in het kader van de bezuinigingen): “Wie moet eruit? Marcel of Lara?”
Waarop Lara liefdevol “wat is het toch een krengetje, hè?”