Wouter Zwart is in Japan. Hij laat ons kennis maken met meneer Kono die op 11 maart staand op een heuvel de tsunami zijn 200 jaar oude familiebedrijf zag verwoesten. Erger: hij zag mensen rennen en in de golven verdwijnen. Een kwart van de bevolking overleefde de ramp niet.
Stemmig begint de reportage met een fluit op de achtergrond, daarna wordt het een harp die langzaam tokkelt. Terwijl de Japanner op verzoek van de verslaggever uitkijkt over waar eens zijn fabriek stond. Wat hij voelt? Woede over al die vrienden die hij heeft verloren. “Ik kan het de natuur nooit vergeven.”
Kono’s fabriek maakte sojasaus. De produktie is nu overgenomen door bevriende bedrijven, inpakken doet hij wel zelf. Wouter Zwart kijkt mee. “Dat heet stickers in Nederland,” vertelt hij aan de vrouwen die de flesjes beplakken.
Hulp van de overheid krijgt Kono niet maar daar lijkt de man nauwelijks een probleem mee te hebben. De overheid zit ver weg en weet niet wat er nodig is, zegt hij. Dus doen ze het zélf.
“Hoe denkt u terug?” vraagt Wouter Zwart.
“Ik wil niet denken en dus doe ik het niet” waarna Kono het wel gehad heeft met die buitenlandse journalist met al z’n vragen. Hij gaat vuurwerk kijken met z’n gezin.
Zodat de harp overgaat in geknetter.
Mooie radio.
Geef een reactie