Boek

Henk Gemser kijkt terug op de Olympische Spelen en ik vind het knap dat wanneer de zoveelste journalist dezelfde vraag stelt (nl hóe hij erop terug kijkt), de chef de mission toch weer zgn spontaan van wal steekt.

Het mooiste was, zegt hij opnieuw, de gouden medaille van Nicolien Sauerbreij. Waarop verslaggever Sebastiaan Timmerman: “Het is bijna een jongensboekverhaal, hè?” En aangezien Gemser hierop niet direct aanslaat: “Met haar vader natuurlijk, heel close samengewerkt. Altijd in het campertje rondgetrokken. De problemen die er zijn geweest in Salt Lake City. Maakt dat het ook nog meer speciaal?”

Henk Gemser: “Nou, het is daarnaast een demonstratie dat je dus van je eigen onhandigheden als ik ze zo mag noemen, onvolkomenheden, laat ik het anders duiden, dat je dat kan hanteren en dat je je daarin kan verbeteren en dat je daar niet in hoeft te berusten. En dat heeft ze in het traject van de vorige twee Olympische Spelen zich gedemonstreerd en in die zin is het een prachtige spiegel voor iedereen anders om vertrouwen te hebben in verandering.”

Daar kan ik dus uren naar luisteren, naar dit soort taalgebruik.