Arie en de onzichtbare trap

“Niet te veel vertellen, Arie! Dan worden de mensen boos.”
Mieke van der Weij remt Arie Storm die een nieuw boek van Stephen King bespreekt.
Ademloos bespreekt, zo ademloos dat ik ook ademloos zit te luisteren.

Het gaat over een onzichtbare trap (Peter de Bie doet “pff” en ook Mieke zucht hoorbaar). Via die trap komt de hoofdpersoon van het boek in 1958. Zodat hij daar de moord op Kennedy kan voorkomen.
Wat lukt.

Waarmee de recensent volgens mij al te veel heeft verteld maar Arie Storm verzekert me dat dat niet zo is, want er is nog véél meer.
En Stephen King kan niet alleen schrijven over geesten en spoken en enge honden – hij blijkt ook een kei te zijn in het oproepen van sfeer.

Mij heeft Arie Storm overtuigd. Maar Arie Storm overtuigt mij vrijwel altijd.
Dit zou niet de eerste keer zijn dat ik na een enthousiaste bespreking van hem impulsief een boek bestel om het nooit verder dan een halve pagina te lezen (zelfs de Dickens-biografie die hij net roemde zette ik bijna op mijn moet-hebben-lijst).

Daarom even Amazon.com geraadpleegd. Viereneenhalve ster. Laaiend enthousiaste reacties.
Ok, Arie. Ik doe het.