Onweer in haar hoofd

De LFB, federatie voor en door verstandelijk beperkten, krijgt de komende jaren véél minder subsidie.
Joris van de Kerkhof portretteert vijf mensen over hoe ze proberen aan geld te komen.

Dat is het thema van de serie maar die boodschap komt niet bij me over.
Wat ik hoor is: wat een aardige, normale mensen zijn dit. Waarmee ik waarschijnlijk vooral mezelf neerzet als bekrompen wezen dat denkt dat wie geen hoog IQ heeft een zéér simpele ziel is.

Vandaag de laatste aflevering met Mireille de Beer.
Een aardige vrouw met zangerig zachte-G accent die als kind wou dat ze er meer uitzag als ‘een mongooltje’ omdat mensen nu teveel van haar verwachtten. Soms heeft ze “onweer” in haar hoofd, beschrijft ze. Een erg mooi beeld.

Mireille is getrouwd met een man die ook verstandelijk beperkt is. Ze hebben bewust geen kinderen. Omdat ze weten dat ze dat niet zouden aankunnen. Een wijsheid die je veel niet-verstandelijk-uitgedaagden die te stom zijn om een condoom te gebruiken of die denken dat een baby allleen knus tuttelen is zou toewensen.

Over het gesprek met Joris van de Kerkhof heeft ze “een goed gevoel”.
Ik als luisteraar ook. En als lezer (met opzet kijk ik pas naar Joris’ verslag ná het horen van de reportage) wordt dat gevoel alleen maar sterker.

Of ik een kopje thee met suiker wil, vraagt ze. Ik geef een flauw antwoord: “zo zie ik er wel uit”. Om dan te vervolgen: “graag, maar zonder suiker”. Mireille zegt dan na een korte stilte: “nee joh, je ziet er helemaal niet uit als een suikerklontje”. Dit gesprek kan niet meer stuk. We praten aan de keukentafel over alles.

Elk van deze mensen was een volle week volgen waard geweest.
Zoveel aardige openheid, zoveel spontaniteit, zoveel doorzettingsvermogen, zoveel zelfkennis.
Petje af voor de geïnterviewden en voor de verslaggever die dit soort gesprekken even open en spontaan in gaat.