Wat te doen op station Utrecht met honderden gestrande reizigers.
Je kúnt als verslaggever wat mensen aanschieten. Waar komt u vandaan waar moet u heen hoe lang wacht u al wat gaat u doen bent u boos. En dan de volgende.
Roel Pauw doet het anders. Hij vindt het 11-jarige jongetje Livius. Van Amsterdam (daar woont z’n vader) op weg naar Heerlen (waar zijn moeder hem zal ophalen om door te rijden naar Vaals).
Nu al vier uur op CS Utrecht. Met € 1,40 op zak. Daar kon hij niet veel van kopen. Een komkommer en Tuc. Maar, vertelt hij eerlijk, daarvóór had hij nog wel snoep gehad.
Wil hij een patatje? Ja, dat wil Livius wel. “Wat wil je hebben” vraagt Roel Pauw.
“Gewoon een patatje graag,” zegt het joch beleefd.
“Hamburgertje erbij?” “Ja, das goed.” En: “Hartstikke bedankt.”
Samen wachten ze tot de trein richting Den Bosch wordt omgeroepen (want op de borden staat niks).
Eindelijk is het zover. Zal Livius een zitplaats vinden?
Ach, het kan hem ook niet schelen, hij is allang blij dat hij verder kan.
“Doei!” roept hij de verslaggever toe.
Wat een mooie, lieve reportage.
Lief om hem wat te eten te geven. Dat kon die jongen wel gebruiken met al die uren wachten en dat lange reizen. Leuk dat een verslaggeven daar aan denkt en daarin wil “investeren”.