Nooit nergens geen last van

De politie doet invallen in woningen in Eindhoven op zoek naar wapens en drugs.
Met honden waarvan de grootste dierenliefhebber onder de Radio1-verslaggevers, Joris van de Kerkhof, tussen de middag de namen wil weten.
Ook praat hij dan met de politie (die weinig wil zeggen) en eerlijk gezegd denk ik: leuk (mn van die namen), maar dat was het dan.

Dat is het niet.
De verslaggever gaat ook nog de straat op in de wijk Gestel.
“Mag ik u iets vragen?” “Dat mag,” zegt een man. En vertelt dat hij is wakker geworden van vier klappen. “En ik denk, er is wat aan de hand, hè” – in dat heerlijke accent van Gestel.
“En daar is een raam uit, bij Cor. Waar beginnen ze aan, hè…”
“De politie of die mensen,” vraagt Joris van de Kerkhof voor alle zekerheid.
Het is “die mensen”.

De man woont er al veertig jaar. Omdat hij uitzicht heeft op het park. En zijn zuster woont in het centrum maar hij wil niet ruilen. Is hij 1 van de eerste bewoners? Nee. Want de huizen zijn van 1959..
JvdK: “Okee. Toen de huizen er 14 jaar stonden bent u er gaan wonen.” Mooi, groen, ruim en nu die overbuurman… “Nooit nergens geen last van gehad. Hai, Jan!”
JvdK: “En wat hebt u ervan gemerkt, meneer?” Nee. Nou ja, die knallen.
JvdK: “Wel een fijne wijk?”

Jan woont hier pas zeven jaar. Fijne buurman. Van Cor hadden ze trouwens ook geen last.
“En wat hij doet moet hij van z’n eigen weten.”

JvdK: “Gaat om een hoop geld.”
Man: “Ik weet niet wat dat spul werd is want ik doe daar nie in.”
En: “Ik ben trouwens tachetig jaar geweest, wat wilde nou toch. Voor die paar dagen dat ik nog tegoed heb.”
JvdK: “Geniet van die paar dagen, van die paar jaar, tien jaar.”
“Ja, tien jaar! Kom over tien jaar terug!”
Dat is 29 januari 2022, rekenen ze samen uit.
JvdK: “Tot dan.”

Waarna de mannen elkaar “houdoe!” wensen en mij achterlaten met een warm and fuzzy feeling (als ooit-Eindhovense met roots in Gestel) en bewondering voor hoe Joris van de Kerkhof iets dat een stomme voxpop had kunnen zijn omtovert in een prachtig portret.