Ogen gaan zenuwachtig op en neer

Wie is toch Wiggins en hoe kom je daar achter.
Je kunt alles over hem lezen. Je kunt met mensen om hem heen praten.
Je kunt ook een dag lang hem in de ogen kijken.
Of althans: dat proberen.

Joris van de Kerkhof kiest (ik zou bijna zeggen uiteraard) voor dat laatste.
Hij stelt zich op bij de bus van Sky: “en dan slungelt Bradley Wiggins zich naar buiten”.
Bij zijn teamgenoten staat de naam op het frame, bij hem staat Wiggo.
Hij zet handtekeningen. En nog meer handtekeningen.
Interview in het Frans.

“Dan wúrmt-ie zich naar voren” en staat als eerste bij de start.
De verslaggever probeert hem aan te kijken: “Maar die zonnebril zit ervoor.”
Toch: “Het *lijkt* of z’n ogen een beetje zenuwachtig op en neer gaan.”
En: “Hij ziet er onwennig uit.”
Knikje naar de zijkant waar Britten luid naar hem staan te roepen.
Die mensen trots natuurlijk.
Maar, vertellen ze: Cavendish is populairder want Wiggins is introvert (en daar houden we niet van).

Bij de finish staat Joris van de Kerkhof er wéér.
En ziet Wiggins direct doorfietsen naar de wagen van Sky.
“Daar staat een hek voor, daar kan ik niet bij, maar ik zie hem een beetje bozig reageren”.
De ploegleider kalmeert hem en Wiggins rijdt terug om de gele trui in ontvangst te nemen, een grote die slobbert.

“Hij staat er nog steeds wat onwennig” (alweer!) valt de verslaggever op. “Hij moet een beertje omhoog houden.”
Dan “journalisten langs” en teksten als “tomorrow is gonna be a tough day” en “it’s a long way to Paris”.
De zonnebril gaat af (groen-grijze ogen), hij lacht.
JvdK: “Hij ziet er veel meer ontspannen uit.”
Terwijl hij een paar dagen geleden nog vloekte toen journalisten suggestieve vragen stelden over dat het toch wel raar was dat hij opeens zo snel fietst.

Kennen we Bradley Wiggins na deze vier minuten.
Een beetje.
Zelf ben ik vooral onder de indruk van Joris van de Kerkhof (letterlijk) als ziener: hoe hij dwars door een *zonnebril* ogen “zenuwachtig op en neer” zag gaan.