“Ik wéét dat ik het kan!”

Is er een suffer muziekinstrument dan een accordeon?
De ‘harmonica’ (Bert van Slooten) of ‘trekzak’ (Jurgen van den Berg) heeft, weet ook Deborah Blekkenhorst, “een oubollig imago”.
Om te kijken of dat klopt gaat ze naar een accordeonkamp in Borculo (the A-factor).

Al twee weken bestuurt ze nu de Sportzomerbus en Deborah doet het leuk. Enthousiast, opgewekt, geïnteresseerd.
Of ze griezelend een worm onder de loep legt (dat was vorige week) of zelf leert de accordeon te bespelen.

“Ben je het wel eens zat uit te leggen dat de accordeon een mooi instrument is?” vraagt ze. Antwoord: nee.
En: “Ben ik heel erg vooroordeelbevestigend bezig?” Antwoord: eigenlijk wel.

De accordeon is niet alleen van/voor de Kermisklanten. Je kunt er popmuziek op spelen. Hard rock. Hip hop. Jazz. Klassiek. Minimal music. Filmmuziek.
Op de achtergrond speelt iemand ‘Conquest of Paradise’ van Vangelis.
Gatver, Vangelis, doet Felix Meurders.
(ze willen niet erg mee doen, de presentatoren in de studio)

Om kwart voor twee laat Deborah ons horen wat ze heeft geleerd. Links uittrekken, rechts de knoppen bedienen (geen instrument met pianotoetsen, want dat is te moeilijk).
‘Mary had a …’ Vals. “Ik wéét dat ik het kan!” roept ze uit. Nog een keer. Weer fout. Nog eens. Bijna goed. Vijfde keer. Dat is het ongeveer.
‘Mary had a little lamb’ dus.
“Heel knap in een half uur” zegt de lerares bemoedigend.

Van mij mag Deborah Blekkenhorst na de sportzomer blijven als Filiaalhouder. Om haar aanstekelijke vrolijkheid en oprechte belangstelling. Om het totaal ontbreken van ‘blasé’ en geen moment leuk willen zijn ten koste van de gesprekspartner.
Dat is niet iedere journalist gegeven.

foto’s: René Visser