Ruim 5 weken was ik in Amerika waar de rest van de wereld niet bestaat.
Afrika niet, Azië niet, Syrië niet en Nederland helemáál niet (behalve toen die schilderijen werden gestolen).
Gistermiddag kom ik terug, vandaag val ik met de neus in de radiostilte-opgeheven-boter.
Swingen doet de ochtenduitzending van het Radio 1 Journaal.
Ik vóel de vingers aan de het-nieuws-is-er-(bijna)pols. Marc-Robin Visscher ondervraagt collega Ron Fresen die “moet ik op réékort drukken?” buiten z’n directe functie een plaatje heeft geschoten.
Gaande de dag wordt steeds meer bekend.
“Het was leuk voor ons om op dit moment in Den Haag te zitten!” kondigt Lucella Carasso na vele uren avond-R1J af.
Een smakelijk R1J.
Met veel info, veel reacties, veel duiding en vooral: twee sprankelende presentatoren.
Ik vóel het politiekgretige bloed door hun aderen kolken.
Voxpop
Joris van de Kerkhof mag voxpoppen.
(o got)
In Den Bosch. En niet omdat hij daar woont maar… omdat die stad representatief zou zijn voor hoe Nederland heeft gestemd.
(jaja, zal wel)
Ik hoor niet de hele middag. Wel een vrouw die zeurt over d’r hypotheek.
Kijk eens naar de big picture, mens! wil ik haar door de transistor heen toeroepen.
Maar dit soort vrouwen weet niet eens wat een big picture is.
Dan tegen half zeven (de enthousiast-hyperende presentatoren werken toe naar hun cooling down) weer Joris van de Kerkhof.
Of hij een meneer met een rollator wat mag vragen. Dat mag – als hij duidelijk spreekt.
De meneer blijkt een JvdK-juweel.
Die VVD pleegt te stemmen maar de bui van deze coalitie zag hangen en daarom dit keer CDA heeft gestemd.
Hij was leraar, vertelt hij ook. Opvoedkunde. Heeft hij nog een boodschap? Nee. Want hij is al heel lang met pensioen.
Hoe oud hij is? De man is negentig geworden.
Gefeliciteerd, zegt de verslaggever met beleefd ontzag.
Ik had er meer over willen schrijven maar deze mooie ontmoeting overviel me en een uur later heeft de NOS het gesprek nog niet op de site gezet.
Met: het was mooi en morgen wellicht meer en met dan in ieder geval een linkje moeten we het dus maar even doen.
André zegt
En gelukkig dus ook een eind aan de De Klooiende Koude Kalkoen stilte. Welkom terug, Jeanne, goed getimed.