Overal draden en stenen en één stoel

Geluid van gerommel door stenen en glas en op de achtergrond stemmen.
Joris van de Kerkhof is bij de Islamic National Bank in Gaza-Stad die vannacht door de Israël is gebombardeerd.
“Overal draden en overal stenen en één stoel” beschrijft hij.
De stoel is van…? De man spreekt zelf zijn naam uit (voor mij onverstaanbaar) “and I’m 25 years old”.

Tot woensdag (toen sloot de bank) werkte hij daar.
Customer Service Office.
Misschien dacht Israël dat het een Hamas-bank was.
Maar het is een coöperatieve bank met aandeelhouders van wie de bankbediende er één is. “My bank. I believe it, I trust it.”

Samen lopen ze om de hoek en daar is het huis van de man.
In de tuin twee verbrande auto’s, beschrijft Joris van de Kerkhof, “en overal stenen en glas”. Alle ramen op een enkele na uit de sponningen, deuren ontwricht en achter die deuren (de verslaggever mag mee het huis in) “alles kapot”.

De bankbediende vertelt over de bommen. Om 12.46 uur de eerste, een minuut later de tweede.
Hij was naar beneden gehold: “Took my mother, my father, my brother, we all went down.”
Joris van de Kerkhof valt op hoe emotioneel de man nu wordt, terwijl hij bij de bank nog emotieloos stond te vertellen.

“I was just here about to die” (JvdK: “Ja, bijna dood”) “I was this close to death but nothing happened to me. It’s like reborn again. It’s a miracle.”
Een wonder, neemt Joris van de Kerkhof over, “dat hier niet eens gewonden zijn gevallen.”
Terwijl het maar tien meter hiervandaan is gebeurd.
Nee.. “probably less” weet de man.

Indrukwekkende reportage. Door het verhaal, door de man, door het knappe gebruik van de geluiden.
Luister maar eens goed: eerst het duidelijk ‘buiten’ door stenen en glas lopen met op de achtergrond naar elkaar roepende mannen.
Dan ‘de hoek om’ met nog steeds buitengeluid maar minder ‘mannen’ en tenslotte ‘binnen’ lopend door het gesprongen glas.