De hele week maakt Colette van Nunen voor DeGids.fm reportages vanuit een verpleeghuis, ‘Huisje Vijf’, in Oss.
Dementerende bejaarden. Ooit kwiek en ondernemend.
Nu angstig en dwars.
Een man die alleen maar in een stoel zit en voor zich uit kijkt.
Een vrouw die vergeet dat ze is opgenomen en klaagt “ik wil naar huis”.
Een poes die eerst mee mocht met haar bazin en toen toch weg moest want poes liep wel eens de gang op.
Het personeel klinkt vriendelijk.
Familie ook.
Familie die hier nog wel (eens) langs komt.
Dit itt de familie van wie het bejaarde aftakelende familielid in een tehuis in een buitenland (Hongarije bv) is geplaatst.
Omdat dat goedkoper is.
Waar het personeel niet of amper Duits spreekt.
Ook in DeGids.fm: een oude mevrouw die dankzij een mooi initiatief de bruiloft van haar kleindochter kan bijwonen. Als waarschijnlijk laatste uitje dat ze nog in haar leven zal hebben.
Reportage van Jan Peels.
Gruwelijk mooi, de reportages van Colette van Nunen en Jan Peels en ook die van Wouter Meijer (R1J).
Ook een stimulans om eindelijk die verklaring van de NVVE die ik al jaren in huis heb eens in te vullen.
En vurig te hopen dat wanneer het ooit zover komt eindelijk de pil van Drion beschikbaar is gekomen.
Nan zegt
Jeanne, artsen leggen zo’n euthanasie verklaring meteen terzijde, zeker als ze er niet met jou over kunnen praten (lees: proberen je om te praten). Wat wel vrij gewoon is, en ook geaccepteerd, is dat artsen stervende mensen zoveel mogelijk pijnvrij houden (morfine dus) terwijl ze aan het sterven zijn.