Marjon van Royen was lang correspondent Latijns-Amerika voor de NOS.
Tot de powers that be besloten dat correspondenten ivm ‘frisheid’ moesten rouleren en zij weigerde haar geliefde Rio de Janeiro in te ruilen voor een plek op de redactie in Hilversum.
Dat was exit Marjon die -vertelt ze in interviews- probeert bij andere Nederlandse omroepen aan de bak te komen wat niet meevalt omdat die haar zien als ‘typisch NOS’.
Toch hoor ik haar af en toe.
Kort. Als er snel iets moet worden becommentarieerd en er -vermoed ik- niemand anders kan worden bereikt.
Maar misschien is dat te somber en is Marjon van Royen bezig weer een mooi nieuw netwerk op te bouwen.
Vanochtend (haar ‘vannacht’) belt RTV Rijnmond haar over de dood van Chavez.
Er ontspint zich een gesprek met veel stiltes en veel zoeken naar woorden (slaapdronken? drankdronken?) en de presentator maakt niet uit collegiale compassie snel een eind aan het gesprek maar sleept het acht minuten voort waarin het steeds pijnlijker wordt.
En zet het dan op de website.
Waarna twitterende journalisten zich als hyena’s op hun gevallen collega storten en Jurgen van den Berg er ook nog eens uitvoerig op in gaat in Lunch!
Zodat ik me afvraag of de collega’s nooit zélf zijn wakker gebeld op een moment dat ze de avond ervoor wat te rijkelijk hadden ingenomen – te laat zich realiserend dat ze beter niet de telefoon hadden kunnen opnemen.
Intussen heeft Marjon van Royen bij de Coen en Sander Show op 3FM toegegeven dat ze gedronken had toen ze gebeld werd door RTV Rijnmond. ‘Ik sliep net een paar uur en had daarvoor biertjes gedronken.’
Stoer.
Niet aan te ontkomen misschien.
Helpt het?
Niet op twitter.
Daar gaan zij die menen het beter weten er nog een keertje éxtra hard overheen.
Ik vind het erg fijn dat je het opneemt voor Marjon. Het te zot voor woorden dat Nederlandse radio-collega’s geen rekening houden met het enorme tijdsverschil. Als je haar uit haar slaap wilt wekken, kondig dat dan tenminste een uur van tevoren aan zodat Van Royen de tijd heeft om haar feiten en haar wits bij elkaar te schrapen. Er hangt een geur van sensatiezucht en kwaadaardigheid rond deze berichtgeving. Het is vooral dat wat mij ervan zal bijblijven. Niet Marjon, al dan niet bekwaam.
Precies.
Als ze haar een uur vantevoren hadden gebeld en niet meteen op de radio hadden gegooid (“je bent in de uitzending, Marjon”) had ze bij haar positieven kunnen komen en als ze dan zélf had gevonden dat ze de avond ervoor toch wat teveel had gedronken had ze ook nog kunnen zeggen: sorry, jongens – bel dit keer maar een ander.
Het ergste vind ik het leedvermaak van de collega’s.
Zeker allemaal journalisten die nóóit eens een keer teveel hebben gedronken.