Vandaag voor de tweede keer Govert van Brakel in het journalistenforum Het Journaille (althans: de tweede keer dat ik hem hoor maar ik hoor dit programma erg vaak, dus zeker 75% kans dat ik gelijk heb).
De eerste keer vertelde hij dat hij het een prettige ervaring had gevonden om vrijuit mee te praten. “Een verademing” meen ik dat hij zei.
Nu is de voormalige NOS-R1J/LdL-presentator in gezelschap van ooit-Meetlat Cisca Dresselhuys en Volkskrant-Jan Tromp.
Het gaat o.a. over de pers en de Schreeuw. Eerst maar weer even luisteren naar Marieke de Vries met haar “meervoudige misdadiger” die zomaar op de Dam kon zijn en ook nog een man met een koffer. Wat dacht commissaris Welten dáár aan te gaan doen? “Beter scannen? Detectiepoortjes?”
Dat was niet best, zijn de gasten het eens. Tromp: ze werd slachtoffer van het feit dat de media zelf deel gaan uitmaken van de event. Kennelijk voelde ze het zo.
Cisca Dresselhuys (nooit te beroerd een medevrouw af te katten) gaat het hardst tegen Marieke de Vries tekeer: “Enorm opgeklopt”. Jan Tromp houdt het erop dat de NOS-verslaggeefster achteraf ‘second thoughts’ zal hebben gekregen maar vreest dat dit getamtam en oe-oe-oe inherent is aan de huidige media waarbij het gaat om scoren en kijkcijfers.
Govert van Brakel hecht eraan oud-collega Marieke de Vries “een prettige, goede verslaggever” te noemen maar geeft toe dat ze Welten ook had kunnen vragen: “hoe moet het nu volgend jaar” zonder dat zelf in te vullen.
Waarna hij ons een fijn college geeft over hoe je als journalist verslag kunt doen.
Als sportverslaggever (ook dat was hij ooit) ga je mee met wat je ziet. “Wat een drama!” roep je dus uit. Als algemeen verslaggever houd je distantie en geeft zo zakelijk mogelijk weer.
En mocht je als presentator iets moeten berichten over iemand die dood is, dan ben je cool, calm, collected en je zet géén grafstem op. Het is immers niet jóuw familielid dat is overleden. Dit allemaal geadstrueerd met stemvoorbeelden.
Ik mis die man in het Radio 1 Journaal (en ook in Langs de Lijn).
Terzijde over de schreeuw: vreemd dat nergens in de media de parallel wordt getrokken met 7 mei 1945, bevrijdingsfeest, toen ook een golvende menigte op de Dam uiteenstoof. Duitse sluipschutters op het dak van de Industriële Club die de massa beschoten. Totaal andere situatie, maar merkwaardig identieke beelden. Daar schrok ik nou van.