Ik heb me boos gemaakt over ‘de plaatjes’.
Muziek in het Radio 1 Journaal?!
Twee, soms zelfs drie plaatjes per uur?
En… niet eens léuke plaatjes.
Ik heb vals getwitterd, ik heb hier betoogd.
En soms dacht ik bij een plaatje: best leuk.
En bij een ander plaatje: hoe kunnen ze dát nou draaien.
Strijd gestreden
Om me te realiseren dat de strijd wat mij betreft is gestreden.
Haalt het R1J de plaatjes weer úit het programma – graag!
Laat R1J ze zitten – dan graag een betere keuze en anders kan ik een aantal keren per uur dát doen waarvoor Giselle van Cann me juist wou behoeden: de radio uit-tjoenen, de gedachten op nul zetten (of op iets anders), mail beantwoorden, de tuin in lopen.
En soms ben ik dan terug in het programma wanneer er weer wordt gepraat en soms ook niet.
Maar die plaatjes – daar gaat het helemaal niet over.
Die zijn een makkelijk houvast.
Een aangrijpingspunt.
Een: kijk eens hoe oppervlakkig.
Oppervlakkigheid
De echte oppervlakkigheid zit elders.
Die zit in de keuze van de onderwerpen en -vooral- in de aanpak ervan.
Want bijna álles kan belangrijk worden (gevonden) afhankelijk van hoe je ernaar kijkt en hoe je het belicht.
Soms inzoemend op hoe groot het leed van een aantal personen kan zijn, soms terugwijkend en de spot richten op de Big Picture met als het kan Grote Verbanden.
Al weken luister ik met plezier naar de berichtgeving over de examenfraude en over Turkije.
De verslaggevers zitten bovenop het nieuws, de presentatoren zijn gretig bij het speuren naar de achtergronden.
Parlementair nieuws en sportnieuws is regelmatig knus geneuzel.
De verslaggever in kwestie vindt het spannend, de presentatoren genieten mee. En ik vraag me af of het allemaal écht zo belangrijk is.
Op locatie
Waar ik steeds vaker twijfels ervaar is bij de live-verslaggever-op-locatie.
Er zijn interessante onderwerpen die zakelijk worden gebracht (deze week Maino Remmers bij de Oisterwijkse vennen).
Maar te vaak is het té leuk (Marc-Robin Visscher: “ik heb mijn schroevendraaier bij me!” Lara: “Oe! Pas op! Laat hem niet in de buurt!”) en eigenlijk vrijwel álles van Maino Remmers tenzij die een grote drempel in de weg wordt gelegd.
De avond live-verslaggever-op-locatie is helemaal om te janken.
Jeroen de Jager kan het, denk ik, zelf niet echt hélpen. Die krijgt een rotopdracht en maakt er al vox-poppend het beste van.
Jozephine Trehy heeft mogelijk kwaliteiten maar het live-verslaggeven-op-locatie hoort daartoe niet.
Bijdrage 1 is steevast volstrekt zinloze voxpop.
Verder babbelt ze zich er doorheen met vandaag (bv) dé vinder van ‘de baby’ (die ze zgn was gaan zóeken) die helemaal niet de baby had gevonden maar had gezien hoe ánderen de baby vonden en de politie belden.
Waarna JT bezorgd vraagt of hij er toch niet een naar gevoel aan heeft overgehouden. En wat denk je? Ja!!
Bovenop
Wat ik wel wil.
Ik wil de presentatoren bovenop het nieuws.
En -opmerkelijk- dat lukt Lara Rense en Marcel Oosten beter wanneer ze op vrijdag solo presenteren. De sfeer is dan ook prettiger.
Niet zo vals-kattig naar gesprekspartners. Niet zo (soms) té leuk samen.
Zakelijker in de gesprekken en tegelijk intiemer met de luisteraar.
Voorstel: schaf die duopresentatie ook in de ochtend af.
Wat ik verder wil.
Ik wil de correspondenten niet alleen hijgend in het traangas (en o! Wat doet Bram Vermeulen dat prachtig!). Ik wil juist van hen ook de kleine verhalen die ons meer inzicht kunnen verschaffen in hun regio.
Opdat wij weten dat de wereld niet stopt bij Maastricht en Appelscha.
Integer en betrokken
Wat ik nog meer wil.
Ik wil verslaggevers die niet gemakzuchtig voxpoppen (ik háát voxpop!) maar die inzicht verschaffen. Door te verhalen, door portretten te maken.
Integer. Betrokken.
Wederom: niet gemakzuchtig effe binnenwandelen, microfoon erbij, babbel-klets en huppatee.
Elke verslaggever die vanaf nu daarmee denkt weg te komen mag van mij op staande voet worden ontslagen.
En tenslotte wil ik gravers en wil ik duiders.
Journalisten die niet voor kennisgeving aannemen wat de voorlichters op hun mouw spelden en duiders die een paar extra stappen opzij en naar achter doen en er dan even helemaal fris tegenaan kijken.
Verras me
Maar wat ik het allerliefste wil: verras me.
Stap af van het stramien, stap af van de vaste aanpak, stap af van de voorspelbare onderwerpen.
Voorkom dat ik R1J ervaar als oor-in-oor-uit-brei.
Doe iets geks.
Doe iets schokkends.
Ga de extra kilometer.
Maak van R1J het allerbeste nieuwsprogramma dat er is.
Toi toi toi.
(en snel, graag)
Ik ben het met je eens. Ik word ook graag verrast. Alleen vrees ik dat de mensen dat juist niet willen. Als ze zeggen dat ze verrast willen worden bedoelen ze doorgaans dat ze iets anders krijgen van het soort dat ze al kennen. Als de mensch verrast wilde worden zag de wereld er anders uit. Ik vrees dat ook Radio1 voor de meerderheid werkt. En niet voor de minderheid.
Ik geloof dat ik inmiddels wel aan de platen aan het wennen ben, maar de lolbroekerij van Marc-Robin Visscher staat me enorm tegen (moet nieuws lollig zijn? Zo ja, kan er dan iemand aan het werk gezet worden die die kunst beheerst?).
Verder: helemaal eens. Ook wat de solopresentatie betreft – duopresentatie is best leuk, maar een nieuwsprogramma hoort ‘best leuk’ niet als eerste doel te hebben, en dat lijkt nu regelmatig wel het geval.
Mooi stuk.
De NOS heeft nog een lange weg te gaan. Gisteren: De avondvierdaagse voor senioren gaat niet door vanwege de hitte (Ondanks dat t in Tims rubriekje zat, hoort dit niet thuis op een nationale nieuwszender en zeker niet in het R1J). Vandaag: Er is een tekort aan opleiders voor blindegeleidehonden. (Inclusief oproep voor vrijwilligers!)
Voorspelling voor vandaag: “Wij houden u op de hoogte van de hitte en het noodweer die Nederland in hun greep houden (zouden ze zoiets als ‘Horrorhitte’ gebruiken?).” gevolgd door een rondje Gerrit Hiemstra (“sinds 1983 niet meer voorgekomen”), Rijkswaterstaat (“extra allert”), de ANWB (“Neem voldoende water mee”), en de NS (“Dienstregeling verloopt volgens schema”).
Het lijkt wel winter 🙂
@Ron: grappig dat jij ook over het weer valt!
Ik twitterde er over, dat het wel zuur was dat R1J helemaal op HITTE zat in te zoemen terwijl daar helemaal geen sprake van was.
En ik had ook de associatie met: er valt sneeuw, dus álle live verslaggevers moeten aan de bak – waarna het (vrijwel) altijd reuze blijkt mee te vallen.
Mogelijk werkte de airconditioning in de studio niet meer, waardoor er, heeeeel plaatselijk, sprake was van hittestress. Goeie kanshebber voor het woord van het jaar, trouwens.
Goed, steekhoudend stuk, Jeanne. Ik moet zeggen dat ik achteraf een besluit van de zender coördinator toch ook wel eens goed vond, terwijl ik eerste verontwaardigd was, maar met de plaatjes ligt het denk ik anders. Wat luisteraars naar R1 bindt is hun interesse voor nieuws, actualiteiten, discussie, maar muzikale smaak en interesse is te divers en smaak gebonden.