Verontwaardiging over de VN en Syrië. Bo Xilai in China met Garrie van Pinxteren niet als verslaggever maar als deskundige. Jeroen de Jager als een kind zo blij in een grote hal (“woeha!!”) en in een autootje.
Intussen staat Joris van de Kerkhof te posten bij een gevangenis in Caïro.
Gisteravond was hij nog bij een demonstratie.
Hij sprak met mannen die boos zijn om de vrijlating van Mubarak.
Hij sprak met een man die met stenen was bekogeld en hem zijn verwondingen liet zien.
Daar kwam aan jongen bij staan die zei dat als de man weer zou demonstreren hij met stenen zou gooien.
“Er zullen dus gewelddadigheden plaatsvinden.”
Lara Rense klinkt bijna gretig.
Maar dat is afwachten, zegt Joris van de Kerkhof (realistisch).
Wát ziet hij bij de gevangenis.
Vrouwen met eten en kleding. Die dat willen brengen voor geliefden.
De vrouwen gaan door een kleine deur zo’n 20 meter van de grote poort.
Marcel Oosten: “Áls Mubarak eruit komt, waar wordt hij met de helicopter naartoe gebracht?”
JvdK: “Richting Israel maar hij stopt op tijd.”
Bij zijn villa dus.
Een paar uur later houdt Joris van de Kerkhof er rekening mee dat Mubarak niet naar zijn villa wordt gebracht maar dat hij “in de buurt” blijft omdat de politie dan beter op hem kan letten.
Ergens vanochtend dus. Of vanmiddag. Of vanavond.
Of mogelijk morgen.
Marcel Oosten: “Joris, blijf in de buurt van die gevangenis.”
Het leven van een correspondent is niet altijd te benijden.
Geef een reactie