Acht uur staat Joris van de Kerkhof te wachten bij de gevangenispoort wanneer eindelijk een helikopter landt.
Die een uur later weer wegvliegt maar nu de andere kant op wat eerst niemand in de gaten heeft.
Een paar uur eerder was een auto uit de poort gereden.
Mubarak-aanhangers dachten dat de ex-president erin zat en holden er achteraan. Slaan op de auto, zoenen op de auto.
Maar daarin zat de gevangenisdirecteur.
De verslaggever lardeert zijn reportage met veel opgewonden geluiden van de straat en van mensen met rood-wit-zwart beschilderde armen en hoofden.
Gezang. Herrie.
Tussendoor nog een gesprek met een man wiens zoon in de gevangenis zit in – zegt hij – een cel van 4×5 meter met 38 man en 1 emmer als toilet.
Terwijl Mubarak er vertoefde als in een vijfsterrenhotel.
Even na zessen gaat Joris van de Kerkhof richting de geplande demonstratie die de avondklok moet breken.
Zal het leger ingrijpen, wil Lucella Carasso weten.
De verslaggever schat in van niet. Er zullen, denkt hij, ook niet zoveel mensen zijn.
Maar morgen na het middaggebed zijn veel demonstraties georganiseerd door de Moslimbroeders.
Ook daarover is de verslaggever/correspondent weinig optimistisch.
Er zijn veel leiders opgepakt.
Zodat het de vraag is hoeveel mensen ze nog op de been kunnen krijgen om te demonstreren voor hun doden en tegen Mubaraks vrijlating.
Voor de uitzending morgenochtend belooft Lucella Carasso ons een JvdK-reportage over de demonstratie van vanavond.
Geen woord meer over dat het daar ánders is dan in Nederland.
Terwijl ik als luisteraar juist wel denk: wat maakt die jongen lange dagen.
Lees hier een mooi verslag-in-woorden van Joris van de Kerkhof over dit onderwerp.
Geef een reactie