“I understand you”

Geroep van opgewonden mannenstemmen.
Joris van de Kerkhof loopt in Caïro een demonstratie tegen de vrijlating van Mubarak in en wordt meteen aangeklampt door mannen die vertellen wat er fout is aan Egypte.
“We want to see Mubarak now!” schreeuwen ze.

De verslaggever schildert een straat “met enorme stapels vuil” en ezeltjes en mensen die vier vingers omhoog houden wat verwijst naar Rabaa waar zoveel doden zijn gevallen.

Een man komt naar hem toe en zegt dat het niet veilig is mee te lopen.
De Moslimbroeders “they are actually terrorists”.
“I understand you” zegt Joris van de Kerkhof en ik neem aan dat hij de man heeft afgeschud want hierna laat hij zich door iemand anders uiteggen dat hier helemaal geen koptische kerken in brand zijn gestoken.
Christenen en moslims leven samen.
JvdK: “Het gebaar van twee wijsvingers die samenkomen.”
En dan de verzuchting: “Moeilijk hoor, te geloven wat waar is.”

De verslaggever blijkt een magneet voor boze mensen.
Nu een gesluierde vrouw van wie alleen de “felle, felle ogen” te zien zijn.
“Ze vertelt hoe belachelijk het is dat Mubarak is vrijgelaten en welke leugens allemaal verteld worden.”

Een man lijkt zich rechtstreeks op de microfoon te storten en roept iets met hese stem.
Over de angst dat er vanuit de flats waar ze langs lopen wordt geschoten of iets gegooid.
Joris van de Kerkhof kijkt omhoog en ziet mensen uit ramen kijken en het teken van de vier vingers maken.
“Dat betekent dat ze het met elkaar eens zijn.”

Vandaag na het vrijdaggebed, weet hij, komt er een grote demonstratie en uit-fadet het demonstratiegeluid.
“Hij is daar nog wel even”, belooft Marcel Oosten.
Dat is goed nieuws.