U stond op wacht? en toen?

De hele dag volg ik de twitteraccount van Joris van de Kerkhof waarop die verslag doet van de Ibn Ghaldoun-zaak.
Knap balancerend tussen zakelijk verslag doen en een schitterende tongue in cheek.

Om tien over vier zet de verslaggever nog een geschreven verslag op de NOS-site (ook erg leuk geschreven) en om kwart over vijf komt zijn reportage in het Radio 1 Journaal.
Terwijl hij ook al een aantal keren door de dag heen op de radio was te horen.

Ik denk wanneer de reportage wordt aangekondigd: hoe maak je dit nog interessant na al die leuke tweets en je geschreven verslag.
Maar Joris van de Kerkhof kiest voor een originele aanpak.
Hij mag de verdachten dan niet laten horen, maar wél de rechter.

Dus monteert hij diens vragen en observaties achter elkaar en geeft ons zo een perfect beeld van de rechtszaak:
Rechter laat plaatjes zien van het examen, de kluis, het raam, een schoenafdruk en de in beslag genomen schoen.
“En hoe ging het dan? U stond op wacht? En toen?”

Vragen voor het enige meisje in de zaak dat volgens de rechter een beetje té veel huilt.
“Is het nou iedere keer écht dat u zo moet huilen of is het ook een beetje eh…”

Rechter tegen verdachte Anas: “Nou wordt er wel gezegd, ik zeg maar zoals ik het lees, er wordt gezegd: die Anas, das een vuilak.”

JvdK: verdachten geven elkaar de schuld, niemand zegt dat hij met het idee is gekomen de examens te stelen.
JvdK (droog): “De meeste verdachten hebben grote plannen voor de toekomst.”
Rechter: “Tandarts – dat is van de baan? En wat wordt het nu dan? Technische aardwetenschappen…Ja dat is ook heel klein.”

Briljante korte (3 minuten) reportage.
En ook nog die tweets en het geschreven verslag.

Volgde je Joris van de Kerkhof nog niet op twitter: meteen gaan doen.
Zelf zal ik morgen weer ademloos aan zijn tweets en later op de dag aan zijn lippen hangen.