Snoer en pasta

Het gáát over hoe een college te vormen in een gemeente waarin veel partijen allemaal een paar zetels hebben maar Joris van de Kerkhof verwart zich symbolisch in zijn snoer en laat zich daaruit bevrijden door een vrouw.
“Kom maar,” zegt ze.
Hem toesprekend alsof hij een machteloos kind is.
Ze kán het. Want: “Dat zegt mijn man.”
– Vinden ze dat in de politiek ook?
Vrouw lacht: “Dat moet nog blijken.”

Terzake.
JvdK: “Deze pasta van 5-5-4-4-3-3-3-3-2-1. Dat is toch niet te doen?”
Maar de mevrouw die zo handig was met het snoer is “al aan het puzzelen geweest” en PvdA en SP, samen acht, dat is “niet de eerste optie voor de VVD”.
Daar is ze dus van.
Ze is óók kandidaat-wethouder maar of ze het wórdt laat ze afhangen van welke portefeuilles er in de onderhandelingen uitrollen.

Wethouder van de PvdA komt erbij en rekent voor dat je eigenlijk met vier partijen moet regeren of misschien wel zes.
Daarom: “Eerst een programmatische vergelijking maken.”

Maar: “De onderhandelingen zijn al elders begonnen” komt een stem ertussen.
JvdK: “Wat zegt u nu, meneer Baaten van de InwonersPartij.”
Hij wil niet zeggen wáár “maar als je rondkijkt zie je dat bepaalde mensen met elkaar praten en dan is het een kwestie van invullen”.

– Nog tips voor de VVD als leider van de onderhandelingen?
Baaten: “Beetje nederig opstellen.”
En: “In het belang van de inwoners gaan we ervoor.”

Zullen de onderhandelingen in het openbaar plaats vinden?
Nee, zegt de vrouw van de VVD.
JvdK: “Heel veel kamertjes, hè, met deuren die dicht kunnen…”
Hartelijke lach: “Ja maar weet u, u weet wel hoe dat werkt, en je moet in openheid kunnen overleggen maar nee voor de VVD is dat niet een eerste vereiste.”
JvdK: “Openheid is iets anders dan openbaarheid?”
Voor de VVD wel.

Heerlijk gekneuter in een gewone gemeente waar gewoon moet worden bestuurd terwijl iedereen verder te hoop loopt om die rare uitspraken van Wilders.