Geen hok voor medisch specialisten

Hoe vaak en hoe gevarieerd kun je tegen een dokter zeggen: “bent u een zakkenvuller”?
Joris van de Kerkhof mag het proberen op specialisten die protesteren tegen Klink en hij kan het váák en nog best gevarieerd ook.

De specialisten zijn boos omdat Klink wil dat ze onder de raden van bestuur van de ziekenhuizen vallen én dat ze salaris inleveren. Dat laatste, daarover doen ze alsof het er niet echt toe doet, maar het eerste zit ze hoog. Want niets leuker dan zelfstandig ondernemer zijn dus dat willen ze blijven. En eigenlijk, eigenlijk zijn ze vooral nijdig omdat hun goeie naam in het geding is: ze *zijn* geen zakkenvullers en ook geen graaiers.
Het is, veronderstelt Joris van de Kerkhof, “toch erger als ze over je zeggen dat je als cardioloog slecht werk levert dan dat je een zakkenvuller bent?” (nee)
“Gaat u nu in uw Maserati’s naar Den Haag?” (*rammelend* busje gehuurd)

“Specialisten dat zijn toch mannen en enkele vrouwen die in een ziekenhuis over papieren gebogen zitten en nauwelijks patiënten zien?” (nee)
“Over zakkenvullen gesproken, als voorzitter van de Raad van Bestuur – daar hebt u ook last van, hè?”
Voorzitter heeft, zegt hij, “het beste voor met de patiënten”.
JvdK: “Ja, tis goed…”

Een kinderarts vertelt over vergelijkbare acties in de jaren tachtig en negentig.
JvdK: “En toen gingen de medisch specialisten weer terug in hun hok?”
Dokter (afgemeten): “Een hok ken ik niet voor medisch specialisten.”
Zelf is hij van ondernemer werknemer in dienst van het ziekenhuis geworden. Scheelt het veel in geld. Ja. Hoeveel? Wil hij niet zeggen.

Ze hebben hard gestudeerd, de specialisten. Ze werken hard. Ze verdienen dús veel.
En dat verdienen ze ook. Vinden ze.
De beeldvorming van zakkenvullen is en blijft, concludeert Joris van de Kerkhof.
“We maken veel uren” probeert een laboratoriumarts nog.
Niks aan te doen: “Het beeld blijft bestaan.”

En nu zoet in hun rammelende busje zonder spandoeken en liederen naar Den Haag.
Met een petitie.
Boos. Erg boos.