Wat ben ik toch een goedgelovige sul, is mijn eerste reactie wanneer Andrea van Pol me vertelt dat van het door mij zo braaf gescheiden plastic slechts bermpaaltjes kunnen worden gemaakt. Maar die reclame dan! Denk ik. Fleece truien werden me in het vooruitzicht gesteld. Brillen ook.
Dat blijkt flauwekul of – positiever geformuleerd – ‘toekomstmuziek’.
Henny Radstaak laat zich bij Plastinum in Emmen door Jacques Mot uitleggen hoe het anders kan. Het blijkt een kwestie van de juiste apparatuur en het juiste procédé en hoge snelheid en hoge temperatuur en dan gaat de ‘massa’ doen aan “homogeen moleculaire structuurverwerking”.
Maw: ik snap er niets van maar dat hoeft misschien ook niet want de verslaggever ondergaat een hoop herrie om aan het slot donkergrijze korreltjes in de handen te houden die volgens Mot “gewoon een mooi hoogwaardig product” zijn waarvan je kliko’s, emmers, kratten en bloempotjes kunt maken. Die je tzt ook weer kunt recyclen.
Betekent dit dat we geen nieuw plastic meer hoeven maken? Nu is Henny Radstaak té gretig. Dat zal nog wel even moeten. Maar dit helpt wél.
Zodat de verslaggever uit de kofferbak zakken met plastic die hij de afgelopen weken thuis zelf heeft bewaard aan Mot overhandigt. Petflessen, vleeswarenschaaltjes, boterkuipjes zitten erin. Is Mot er blij mee? Jazeker! “En ik kan wel zien wat u gegeten hebt…”
Leuk item. En wil je Henny Radstaak volgen op twitter? Dat kan!
twitter.com/HennyRadstaak
Ik wil mijn plastic afvalfoto’s, o.a. http://castora.photoshelter.com/gallery/human-plastic-print-isabela-galapagos/G0000kUT2G1qjV_Q/, printen op gerecycled plastic voor een expositie. Was al gestart in de Galapagos met informatie inwinnen, maar dat leverde tot nu toe niks op. Ik ben dus erg blij met de reportage van Henny en ga dus maar eens contact opnemen met het bedrijf in Emmen.
Dank Henny, dank Jeanne.