De Koude Kalkoen

“Dat is toch ook wat!”

door Reageer

De flamboyante advocaat die in de clinch ligt met 1) de fiscus en 2) zijn Deken en het boobies-meisje zijn uit elkaar.
“Dat heeft Moszkowicz bevestigd aan RTL Boulevard.
In De Telegraaf van dinsdag wordt een verklaring gepubliceerd van het tweetal.”
Staat sinds 2 uur vannacht op de site van de NOS.

*Gniffel* gaat rond op twitter en: gaat het Radio 1 Journaal er iets mee doen?
“We openen uiteraard met Bram en Eva!” twittert Lara Rense opgewekt terug.
Maar dat kan een fatsoenlijk programma natuurlijk niet.

Gelukkig is daar Marc-Robin Visscher die om kwart over zes bij een verpleeghuis staat (ivm bezuinigingen op de zorg) en voor de deur een stapel kranten aantreft: De Telegraaf.
Wat ziet hij nu! op de voorpagina! Eva en Bram zijn uit elkaar!
“Dat is toch ook wat! Wisten jullie dat?!”
Néé! doen Lara en Marcel.

MRV: “Moet ik even dat papiertje eraf scheuren…”
MO: “Haal ‘m eruit!”
LR: “Laat dat regeerakkoord voor wat het is!”
” … ze hebben besloten de media niet te woord te staan over het stuklopen van hun relatie, wél is er een verklaring uitgegeven…(veel ‘o’ en ‘ah’ van de presentatoren) en die staat dan dus in die wakkere krant van Nederland…”

Waarna de Filiaalhouder toch maar overgaat op het akkoord en Marcel Oosten: “goed dat je weer terugbent bij het thema” maar Lara Rense: “vind je?” en een teaser “later meer over Bram en Eva maar nu een toepasselijke plaat” (I need you).
*Gniffel*

Einde radiostilte en een mooi gesprek

door 1 Reactie

Ruim 5 weken was ik in Amerika waar de rest van de wereld niet bestaat.
Afrika niet, Azië niet, Syrië niet en Nederland helemáál niet (behalve toen die schilderijen werden gestolen).
Gistermiddag kom ik terug, vandaag val ik met de neus in de radiostilte-opgeheven-boter.

Swingen doet de ochtenduitzending van het Radio 1 Journaal.
Ik vóel de vingers aan de het-nieuws-is-er-(bijna)pols. Marc-Robin Visscher ondervraagt collega Ron Fresen die “moet ik op réékort drukken?” buiten z’n directe functie een plaatje heeft geschoten.

Gaande de dag wordt steeds meer bekend.
“Het was leuk voor ons om op dit moment in Den Haag te zitten!” kondigt Lucella Carasso na vele uren avond-R1J af.
Een smakelijk R1J.
Met veel info, veel reacties, veel duiding en vooral: twee sprankelende presentatoren.
Ik vóel het politiekgretige bloed door hun aderen kolken.

Voxpop
Joris van de Kerkhof mag voxpoppen.
(o got)
In Den Bosch. En niet omdat hij daar woont maar… omdat die stad representatief zou zijn voor hoe Nederland heeft gestemd.
(jaja, zal wel)

Ik hoor niet de hele middag. Wel een vrouw die zeurt over d’r hypotheek.
Kijk eens naar de big picture, mens! wil ik haar door de transistor heen toeroepen.
Maar dit soort vrouwen weet niet eens wat een big picture is.

Dan tegen half zeven (de enthousiast-hyperende presentatoren werken toe naar hun cooling down) weer Joris van de Kerkhof.
Of hij een meneer met een rollator wat mag vragen. Dat mag – als hij duidelijk spreekt.

De meneer blijkt een JvdK-juweel.
Die VVD pleegt te stemmen maar de bui van deze coalitie zag hangen en daarom dit keer CDA heeft gestemd.
Hij was leraar, vertelt hij ook. Opvoedkunde. Heeft hij nog een boodschap? Nee. Want hij is al heel lang met pensioen.
Hoe oud hij is? De man is negentig geworden.
Gefeliciteerd, zegt de verslaggever met beleefd ontzag.

Ik had er meer over willen schrijven maar deze mooie ontmoeting overviel me en een uur later heeft de NOS het gesprek nog niet op de site gezet.
Met: het was mooi en morgen wellicht meer en met dan in ieder geval een linkje moeten we het dus maar even doen.

Weg

door Reageer

Daar is ze – de klooiende kalkoen heeft 5 weken een plaats gevonden tussen trekkende vogels in Imperial Valley in Californië.
Ze is niet een typische Californië-trekvogel maar dat is zo leuk van vogels. Die rekenen je niet af op waar je vandaan komt en of je smoel misschien iets anders is dan dat van de anderen in de groep.

Op 27 oktober vliegt de kalkoen weer richting Nederland.
Als de wind meezit landt zij op 28 oktober en als ze er zin in heeft zal ze de dagen erna weer hier over radio gaan schrijven.

Tot dan: wees lief voor vogels.
En voor alle andere dieren.

“Ik ken ze niet”

door 2 Reacties

De Troonrede, de Koningin, minister De Jager (toverend met een tablet).

Op het laatst aan het jasje getrokken door Peter Blok maar ‘laat maar zitten’ zegt Lucella Carasso. En: “Doe hem maar de groeten”.

“De groeten van Lucella en Jurgen!” zegt Peter tegen de minister.
“Ik ken ze niet…” reageert De Jager en “meneer De Jager!” roept Lucella uit.

Waarop Jan-Kees de Jager een algemeen verhaaltje houdt over dat het allemaal ook heel belangrijk is voor kinderen.
“Hij denkt dat we kinderen zijn!” Lucella kan haar oren niet geloven.
En probeert het genante moment dicht te praten met “binnenkort heeft hij weer tijd om Radio 1 te luisteren”.

Soms geloof je echt je oren niet.

Als je moe bent moet je blazen

door Reageer

Dixieland.
New York New York.
Feestje van de VVD?
Nee. Het is ‘Triple B’, uit Brunssum. Vertelt Joris van de Kerkhof.
Naast het podium een beeld van een renner met de WK-trui aan.

Wat de blaasmuziek te maken heeft met het WK?
“Als je moe bent moet je blazen” licht iemand toe maar eigenlijk is de fanfare onderdeel van een breed festival met activiteiten voor jong en oud en van alles en nog wat. Sport, film, fototentoonstelling en “een stukje entertainment in de vorm van dance, coverbands…”.

Joris van de Kerkhof spreekt ook een paar fietsers.
Mooi is Limburg, vindt een Engelsman. En niet zo steil als Engeland.
“Wij noemen dat bergen in Nederland” legt de verslaggever uit aan een Vlaming.
Die moet lachen maar geeft toe: “Na 170 km voel je wel dat je iets gedaan hebt.”

Nederlanders fietsen het echte parcours, genieten van “de mensen die langs de kant staan” en denken bij de tribune waar straks de renners langs komen: daar fiets ik nu óók.

Joris van de Kerkhof verlaat de fietsers (herinneringen aan de leuke mensen bij de Tour de France kwamen even boven) en gaat naar een theater verderop.
Een man die fietst en een vrouw die pillen geeft (?) en aanmoedigt.
Kinderen van een jaar of zeven kijken ernaar.
Een kleintje duidt de voorstelling: over iemand “die eerst heel goed met fietsen is en dan daalt en toen weer helemaal omhoog en weer helemaal gedaald”.

“Als het leven zelf,” vertaalt Joris van de Kerkhof met enige vertedering. “Het gaat goed, het gaat slecht, het gaat goed, het gaat slecht…”
“Ja,” zegt het kind.
Applaus. Voor het theaterstuk en voor de leuke reportage.