Liesbeth van Tongeren is te gast bij Premtime.
Ze is mooi, stellen Naeeda Aurangzeb en Prem samen vast.
Naeeda: “Wat ik dan niet snap is dat u bepaalde parfum en cremmetjes niet gebruikt.
U bent zó vrouwelijk. Wij vrouwen houden van parfum en cremmetjes.”
En: “Zonder die chemische dingetjes stinkt het wel.”
Zucht.
Er zijn méér wolven (in Frankrijk) en mínder wespen (bij ons).
Arnold van Vliet (Wageningen Universiteit) legt aan Bert “ik merk er niks van” van Slooten uit dat het rare weer de wespen de das om heeft gedaan.
December en begin januari waren extreem warm. Veel wespenkoninginnen werden maanden te vroeg wakker, vonden te weinig voedsel en vroren toen dood door de februari-kou.
Wie toen nog niet dood was werd in juni-juli geconfronteerd met het natte weer.
Tachtig procent minder wespennesten zijn er.
Dat weten we niet door ze te tellen maar doordat Van Vliet “een rondje” deed langs bestrijdingsdiensten.
Intussen kun je natuurlijk nog steeds de pech hebben dat er een nest zit in jóuw omgeving (ja! bij mij! blijft Bert van Slooten herhalen) maar de bioloog heeft op een terras pannekoeken en poffertjes en frisdrank genuttigd “en geen wesp”.
“Is het erg” vraagt de presentator. Dat er minder wespen zijn dus.
“Natuurlijke schommeling” weet Arnold van Vliet.
“Het heeft geen blijvende gevolgen, dat is ook wel weer een geruststelling” concludeert Bert van Slooten. “En het goeie nieuws is dat er dus minder wespen zijn.”
Wat is het nou? Fijn dat er minder wespen zijn of juist fijn dat er niet *blijvend* minder wespen zijn?
Blijf ik zitten met de vraag wat we hébben aan de wesp. Aangenomen dat hij niet zomaar deel uitmaakt van onze biodiversiteit.
Is hij een bestuiver? Zou kunnen. Eet hij iets dat we kwijt willen? Zou ook kunnen.
Een snel ‘rondje’ google levert vooral op dat hij steekt.
Mogelijk gaat een nieuwsgierige NOS-redacteur hier nog even achteraan net als laatst met de slakken.
Olifant Jula (21) gaat van de dierentuin van Amersfoort naar de dierentuin van Kopenhagen.
Omdat ze zich “niet thuis voelt in de groep”.
Dat weet de dierentuin al twee jaar maar ja, waar dump je een ongelukkige olifant?
“Ligt het aan haar of aan de groep?” presenteert Tim Overdiek de schuldvraag.
Beide, zegt Bas Aalders van de dierentuin.
TO: “Hoe weet je dat een olifant zich niet lekker voelt?” (ze deed niet méé) en “In onze samenleving zijn er toch ook mensen die liever op zichzelf zijn.”
Zéér juist, denk ik (als loner by choice) maar bij olifanten ligt dat toch echt anders.
Dat zijn sociale dieren.
Jula gaat nu naar Kopenhagen. Waar haar moeder woont. Al tien jaar.
Aalders is “benieuwd naar de hereniging”.
“Of ze elkaar herkennen?” vraagt de presentator.
Nee. Tuurlijk herkennen ze elkaar. Want ze zijn intens verbonden vanaf de geboorte.
Dús, voorspelt Aalders, zullen ze al enthousiast op elkaar reageren zodra ze elkaar ruiken en horen.
Wat het des te gruwelijker maakt dat moeder en kind tien jaar geleden ruw uit elkaar zijn gerukt.
We hebben er weer één – een walvis.
Piet Roobol van het Havenbedrijf Rotterdam voer om 14.50 uur in de monding van de Waterweg “als standby voor een uitgaande sleep” toen hij ‘m zag. Een bultrug. Van 8-9 meter.
Het dier had het, viel de man op, “ontzettend naar z’n zin”.
Want hij “bleef maar in de monding rondspelen”.
Lekker zichzelf in de lucht werpen en dan *plons* op het water.
Is de walvis écht vrolijk, vraagt Tim Overdiek later aan Kees Camphuysen van het Koninklijk Nederlands Instituut voor Onderzoek der Zee.
Meestal, legt die uit, “proberen ze zo parasieten kwijt te raken”.
Misschien, veronderstellen de heren nu samen, heeft de bultrug wel “een pesthumeur”.
Camphuysen trekt de ‘8-9 meter’ ook in twijfel. “Dat zeggen ze altijd.”
Hou het maar, oppert hij, op 7,5 meter.
Tim Overdiek: “Is er familie die op ‘m wacht.”
Nee. Daarvoor is de walvis te groot. Maar nog *niet* groot genoeg om op zoek te gaan naar een partner. Tussen servet en tafellaken dus. Kwa vis, sorry: zoogdier.
De marien ornitholoog vermoedt dat het dier uit de Ierse zee komt. Hier blijven lijkt hem geen goed idee ivm onvoldoende voedsel.
Maar zolang de walvis er is: ga vooral even kijken.
Zó vaak komt het ook weer niet voor, een levende bultrug voor de Nederlandse kust.
In het nieuws van 6 uur: de walvis is weer in zee.
Een handje geholpen door zacht aandringende bootjes.
Dág jochie/meis.
Houdoe.
Er zijn mensen die klagen over slakken.
Ze zouden hun plantjes opvreten. O jee.
Zijn er méér dan anders, vraagt Bert van Slooten vanochtend aan Klaas van Rozen, plaagonderzoeker Praktijkonderzoek Plant en Omgeving.
Die weet het niet maar het zóu kunnen want warm weer met veel regen is fijn voor de (naakt)slak. Die vocht nodig heeft om zich voort te bewegen (nl door slijmafscheiding).
Aha, begrijpt de presentator. Dus als je er *zout op legt* is dat ook niet goed voor ‘m.
Klopt.
Maar, bedenkt Bert van Slooten even later zelf: het is wel heel erg dieronvriendelijk. Zout sprenkelen over de slak.
Wat dan wel? Geen rommel in de tuin, zegt de plaagonderzoeker.
Geen komposthoop.
Kort gehouden slootranden.
Dankuwel meneer de plaagonderzoeker Praktijkonderzoek Plant en Omgeving.
Iemand bij de NOS denkt hierna niet ‘dankuweldatwashetdan’ maar belt Natuurmonumenten.
Waar ze uitleggen dat de slak in de natuur natuurlijke vijanden heeft zoals de egel. Maar de tutten met de stadstuintjes (met veel tegels en plantjes die gááf moeten blijven) sluiten die hermetisch af zodat de egel er niet in kan.
En er dus ook niet kan jagen.
Waaraan nog kan worden toegevoegd dat de egel het juist moet hebben van slordige tuinen met rommelhoekjes om daarin overdag een dutje te doen tot ’s nachts de jacht op de óók ’s nachts plantjes peuzelende slak kan worden geopend.
In het Mediaoverzicht van even voor zes uur kletst Joerie Stubenitsky een regionale zender na die uit de nek fantaseerde dat er deze zomer een ware plaag aan slakken is. Een wanhopige Amsterdamse mag haar zegje doen. Zij lost het ‘probleem’ op door de slakken 1 voor 1 aan een satéstok te rijgen.
Dat kan natuurlijk ook. Of ze verzuipen in bier. Of ze door de wc spoelen.
Alles beter dan je tuin diervriendelijk maken en de natuur het ‘probleem’ zélf laten oplossen.