De Koude Kalkoen

“Off we go”

door Reageer

Joris van de Kerkhof zou de Smokkelaars weer treffen bij de Mont Ventoux en daar zijn ze.
‘Perfect’ en ‘beautiful’ zeggen ze en ‘what a beautiful place’.

Terwijl ze de verslaggever met hartelijke kussen begroeten en vragen “has the Tour been good so far” waarop die (mogelijk) toen de microfoon uitstond reageerde met ‘breek me de bek niet open’.
Maar in de reportage blijft het gaan over de leuke Australische mannen die zelf de Mont Ventoux al beklommen (“very inspirational”) terwijl hun leuke vrouwen langs de kant iedereen die voorbij kwam luid schreeuwend aanmoedigden – want zo doe je dat Down Under.
Met hun bellen.

Gisteren volgen ze de étappe via de Franse televisie -die, vinden ze, te weinig informatie geeft- en is er luid gejuich bij de overwinning van Millar.
Cadel, dat zal ‘t niet worden dit jaar, weten ze intussen ook.

Waarna Joris van de Kerkhof wordt gehesen in een shirtje van de Smokkelaars en een zadel wat lager voor hem wordt gezet.
Op vermoed ik een bezorgde opmerking van een van de groep zegt een vrouw: “He’s Dutch. He rides a bike all the time.”
Maw: geen zorgen.
Helm? Vrouw: “He’s Dutch, he doesn’t need one.”
Wat wél moet: fotootjes maken. “Smile!”

En “off we go”.
Heuvel op en weer af. Trappen. Wat praten.
JvdK: “Dit is vriendschap, sociaal zijn met elkaar, en je kunt ook je verhaal kwijt.”
Waarbij, valt me op, de verslaggever tijdens dat praten amper zwaarder ademhaalt.
Wat niet alleen pleit voor zijn conditie maar ook voor zijn vakwerk.
Want niks zo slap als “hijg, hijg, ik span me in” als truukje om ‘actie’ te verbeelden.

We eindigen weer op een terrasje, klinkende glazen, een kerkklok, krekels “en Australiërs, die zóveel plezier hebben” (JvdK).
“Cheers!” roepen ze.
Ergens tussendoor hoor ik een van de mannen de groep aanduiden als ‘Smokkelaars’. Geen ‘smugglers’ dus.
Écht in het Nederlands. Hoe zit dat ‘nou?

Ik vind ze geweldig, deze ‘blije mensen’.
Maar waar is de foto van de verslaggever op z’n fiets in het shirt zónder helm?

 

Stijlfiguur

door Reageer

Onno Blom herdenkt tegenover Bert van Slooten Gerrit Komrij.
De presentator wil vooral weten wat voor mens Komrij was.

De dichter/schrijver bleek zowel enerzijds als anderzijds: aardig en niet aardig.
Over zijn valse kant vertelt Blom: “hij schepte er genoegen in schrijvers de deur te wijzen en op hun tekortkomingen”.

Als Komrij dan toch in tante Betjes deed mag ik wel hopen dat hij het deed in omgekeerde volgorde.

Het is zoals het is

door Reageer

Het waait hard, de wolken zijn grijs en Joris van de Kerkhof zoekt met Nico Verhoeven, ploegleider van de Rabobankploeg, een beschut plekje om uit te huilen.
Gisteren afscheid genomen, vertelt Verhoeven met een grafstem. Van Robert en van Bauke en van Mark.
“En dan probeer je die knop om te zetten. Dat het is zoals het is.”

Dat afscheid, hoe gaat dat bij wielrenners, wil Joris van de Kerkhof weten. Worden er dingen gezegd of gaat het in stilte.
“Bij de één is het anders dan bij de ander,” vertelt Verhoeven.
Net als bij gewone mensen.

Trainen op vallen, op val-breken, is dat een idee, oppert de verslaggever op een toon van ‘zal wel niet’. Zal inderdaad niet. Want dat kun je niet thuis op een matje doen, dat moet in een wedstrijdsituatie (Verhoeven:) “en ik denk dat geen enkele renner er behoefte aan heeft met 70 km per uur op het asfalt te smakken. En dan zal ook geen enkele judoka de behoefte hebben dat voor te doen – op een fiets en met die snelheid.”

Worden de renners die afscheid hebben genomen psychologisch begeleid?
Nee. “Ik zie ook niet dat dat bij een renner zou moeten,” zegt de ploegleider.
En: “Wielrennen is een mannensport” (tjee – en dan te bedenken dat onze enige *succesvolle* wielrenners vrouwen zijn).
Maar: “En die (de mannen dus, jd) gaan niet naar een psycholoog of psychiater?” lacht onze verslaggever met een vriendelijk lachje.
Okee. Vroeger was dat zo. Nu kán het wel, een psycholoog. Weet Verhoeven. En als het moet kunnen ze “iemand contacteren”.

In zijn tijd (20 jaar geleden) als wielrenner, was dat anders.
“Vroeger stapten renners af en over tien jaar stappen nog renners af.”
Maw (denk ik dat hij bedoelt): niet miepen.

Nog wat verzuchtingen over het weer en de lange rit naar het volgende hotel naar de finish en wie weet wordt het “een mooie dag”.

Dat was weer een fijn gesprek.

Tee hoetee o hoetee tee

door 1 Reactie

“Adem diep in en weer uit en volg met mij het licht…”
Marc-Robin Visscher tuft met de Sportzomerbus naar Valthe (Dr) waar vier dagen de International Shamanic Teachings plaatsvinden. Wijze mannen, medicijnmannen, genezeressen.
MRV: “Ik hoop herboren terug te komen.”

Hij maakt kennis door een hand te geven terwijl de standaardbegroeting hier een *hug* is.
Maar: “Zover ben ik nog niet.”
Indiaan Dancing Thunder leidt een gezang *tee hoetee o hoetee tee*, trommelt op een rituele trommel en heeft een onderbroek met beertjes. Dat laatste is óók bloedserieus.
“Zeg, meneer Thunder, hoe word je eigenlijk sjamaan?”
Zo word je geboren. Je hebt het of je hebt het niet.
“Wat leert u?” Over de relatie met de aarde en de hemel.

Voor 350 Euro (in eigen tent) en 450 Euro (binnen) *maak je contact met jezelf, met het innerlijk* legt José van Eldik uit. En jezelf in relatie met de natuur, in partnerschap maar -begrijp ik- vooral “bij je eigen essentie komen”.

Er zijn ook jongeren (met korting). Zo’n jongere (Paul) heeft vandaag geleerd over planten.
Dat een plant in een supermarkt een andere uitstraling heeft dan een plant in de tuin.
“Die zijn zielig?” helpt Marc-Robin Visscher. En noemt als voorbeeld een tomaat.
Klopt. Want ze zijn glimmend en verpakt en gemaakt om te verkopen en dat is zielig.

Medicijnman Elliott Rivera koopt voor healing wel degelijk kruiden in de supermarkt.
En voelt dan “of het goede energiekruiden zijn”.

Paul proeft een tomaat. “Een depressieve tomaat.”
MRV vraagt José van Eldik of zij zich kan voorstellen dat de luisteraars het “zweverig” vinden.
Dat kan ze.
Maar zondag is open dag en dan mogen we (à € 20) rondkijken.
Terwijl we voor 290 Euro opnieuw geboren kunnen worden.

Volgens mij is Marc-Robin Visscher na 5 uur rondkijken nog steeds niet ‘zo ver’.
Of misschien mocht hij van de NOS niet zoveel uitgeven van jouw belastingcenten.
Van de mijne had het nl best gemogen.

Engeltje mocht niet op de tong piesen

door Reageer

Keukengeluiden.
“Dat wordt een eitje?” informeert Joris van de Kerkhof.
Nee. Iets anders, zegt Dirk van Schalen, de kok van Vacansoleil (ik versta hem niet wat vast aan mij ligt).
Hij staat met een eigen keuken op het terrein van het hotel.
Omdat de renners een speciaal soort krachtvoer behoeven.

Om negen uur eten ze spaghetti (ze vertrekken om half tien).
525 gram = 100 gram koolhydraten.
Ze moeten voor een wedstrijd 200 gram koolhydraten binnenkrijgen. Die komen uit brood, cornflakes en rozijnen.
Die de renners zelf in de pasta gooien.

JvdK: “Denkt u dat ze het lekker vinden?”
De kok denkt van wel.
Hij doet dit nu voor de tweede keer, moest vorig jaar “wel wennen”.
“Muesli en cruesli en honing en zemelen – wat ze maar te pakken kunnen krijgen, dat gooien ze erop.”
Zijn ‘ding’ is het nooit geweest.

Hij vertelt (smakelijk) over een heerlijk toetje dat hij vorig jaar had gemaakt waarna een Belgische renner had gezegd dat het was “of een engeltje op m’n tong aan het piesen is”.
Maar de ploegleiding zei dat hij alleen maar yoghurt en kwark mocht serveren.
“Dat was even slikken.”