Waarom ben je niet meer op de landelijke radio te horen?
“Ik ben van het NOS Radio 1 Journaal gehaald omdat ik te kritisch was. Ik beschouw dat uiteraard als een compliment.
Het nieuws moest ‘gezelliger’ worden – dat is letterlijk zo gezegd bij de NOS.”
Frederique de Jong was dus *niet* een absolute lichtgewicht?
Niks ‘kritisch’, gewoon te dom?
Dan moet ik twee jaar dus heel raar naar haar hebben geluisterd.
Lees hier haar dappere terugslaan.
Dat helaas nergens op slaat.
Nu ik hier amper schrijf is het misschien wat flauw om aandacht te besteden aan wat ik lelijk Nederlands vind.
Maar vooruit.
Érg lelijk Nederlands vind ik de uitdrukking die tegenwoordig vaak, té vaak, wordt gebruikt: “een beetje ván zijn”.
In het dagelijks leven knars ik even wanneer iemand me onthult dat zij (het is meestal een ‘zij’) *een beetje ván* is.
Je kunt immers niet zomaar een tirade afsteken waarom bepaald taalgebruik pijn doet aan je oren en gelieve het tegen mij niet meer te gebruiken.
Maar nu hoor ik Margreet Reijntjes het gesprek met Carry Tefsen openen met “Bent u een beetje van de groepen” en dan weet ik dat de presentatrice dat er *niet* spontaan uitflapt aangezien dergelijke teksten vooraf plegen te worden opgesteld.
Dus, stel ik mij voor, bedacht iemand op de redactie van De Perstribune: Carry Tefsen heeft iets met een groep gedaan en dús vragen wij of ze “van de groepen” is.
Die tekst krijgt Margreet Reijntjes voorgelegd die denkt: dát is een mooie openingszin! Waarna ze er inderdaad mee opent.
*Knars* doe ik als luisteraar.
En zet meteen maar de radio uit.
Aangezien ik niet van de ván… (wat dan ook) ben.
Ik ben trouwens wel benieuwd wat mede-presentator Govert van Brakel, die bekend staat om een prima gevoel voor taal, van die openingszin vond.
Zouden ze die samen hebben besproken? Is Van Brakel toen overstag gegaan? Of -erger- vond hij hem ook mooi?
Of zat hij net zo erg te knarsen als ik toen hij zijn collega het gesprek zo hoorde beginnen.
door Jeanne 5 Reacties
Tomatensoep, gebakken aardappeltjes ‘van een Franse nationaliteit’ , boontjes … terwijl de eigenaar van hotel Eureka voor Joris van de Kerkhof staat op te sommen wat de avondmaaltijd zal zijn klettert een deksel op de vloer.
Symbolisch.
Want het laatste christelijke hotel van Nederland sluit de deuren.
Ook in de keuken: een stapel post.
Verdrietige klanten. Geschreven “met een handschrift als opa en oma – heel oud” (JvdK).
Want ze hebben nu niks meer, die mensen.
Nou ja ‘niks’ maar eigenlijk wel ‘niks’ vindt eigenaar Van Gent want zo’n hotel, met zulke huisregels zal er nu niet meer zijn.
Zoals? Niet kaarten. Niet op zondag in- en uitchecken.
Er wordt gelezen uit de Statenvertaling.
Vrouwen mogen voorlezen maar het komt voor dat mannen dan bezwaar maken (VG: “maar niet altijd, hoor”).
Lopend door de eetzaal: daar zitten gasten heel stil te lezen.
JvdK: “Goeieavond!”
Er volgt een vriendelijke groet terug en “nou, dat was toch al een heel interview zo met ze” concludeert de verslaggever geestig wat me doet vermoeden dat hem is gezegd dat hij van harte welkom is maar dat hij de gasten niet mag lastig vallen.
Zaal waar mensen sjoelen.
“Sjoelen mag wel en kaarten niet?” Sjoelen is een schijfje, op kaarten staan afbeeldingen en het mag wél met alleen cijfers. Rummikub mag ook.
Waarom Van Gent verkoopt? “Er kwam een koper langs. Uit het niets. Uit de lucht vallen…”
Joris van de Kerkhof beetje flauw maar wel leuk voor open doel: “Die kwam van boven.”
Dat vindt Van Gent wat cynisch maar toch: ja.
En er zat niet anders op want het publiek werd te oud en hij zat in de verkeerde plek van het land (Zeddam).
Duur was een verblijf in het hotel overigens niet. Maar nu alsnog bellen dat je met kerst wil komen is er niet bij. Nu is het vol.
Van Gent: “Sorry.”
Mooie reportage.
Waarbij mij vooral te denken geeft dat wanneer je gasten lieve opa’s en oma’s zijn die zouden willen dat je open was gebleven je toch sluit omdat er ‘van boven’ een koper wordt gezonden.
Het CBS heeft iets onderzocht en de uitkomsten zijn verbluffend: in de ochtendspits is het vooral woon-werkverkeer maar in de avondspits ligt dat héél anders.
Een mooie aanleiding om Joris van de Kerkhof de snelweg op te sturen in zijn “stille auto” die eerst 100 km p.u. rijdt maar dan mag hij maar 50 (er is file) en dan staat alles stil.
De verslaggever kijkt eens om zich heen waarop een mevrouw direct strak voor zich uitkijkt ipv vrolijk naar hem te wuiven en verderop is een auto met ‘24 uur service non-stop’ die nu dus wél is gestopt.
De NOS heeft Joris van de Kerkhof niet op pad gestuurd voor alleen wat persoonlijke observaties dus rijdt hij een parkeerplaats op en spreekt daar mensen aan.
Een vrouw komt van haar werk in Castricum en is op weg naar haar vader in Wageningen.
Een man vertelt over 4x file bij het terugrijden van werk naar huis.
Had hij niet beter werk in de buurt kunnen zoeken dan?
Dat deed hij. In Noordbrabant.
Maar nu heeft dat bedrijf alleen projecten in Noordholland.
Er liggen ook mensen in hun auto te slapen.
‘Quick nap’ verduidelijkt een van hen.
Voor hem helpt dat “anders zit ik tegen de vangrail”.
Hij begint om zes uur (is bouwvakker) en staat nu om half zes in de file terug naar huis.
“Lange dagen” maar niks aan te doen.
Van het zo te horen plezierige gesprek wordt maar een klein fragment uitgezonden.
Was het een prettige onderbreking van de file?
Ja, hoor en (lachend) “dan hoort u eens even wat anders”.
Tenslotte wensen de mannen elkaar “succes” en o ja, waar *is* Joris eigenlijk van.
Radio 1 en het wordt de volgende ochtend uitgezonden.
Kan de man het misschien horen in de ochtendfile.
Dat was toch allemaal werk-woonverkeer houdt Jurgen van den Berg de vertegenwoordiger van het CBS voor met wie hij hierna belt.
De mevrouw die naar haar vader gaat! Probeert de CBS-ser nog.
Maar die kwam wel ván haar werk, reageert Jurgen van den Berg.
Zinloos vervolggesprekje op de fijne reportage van Joris van de Kerkhof.
Een beurs met een vrolijke stemming: de uitvaartvakbeurs.
Waar hybride rouwauto’s worden verkocht en gekartelde kisten en kurken kisten en een kist met een sjoelbak erop.
“Ligt er een lijk in de kist” wil Joris van de Kerkhof weten maar nee: het is een voorbeeld van hoe mensen het afscheid kunnen combineren met hun persoonlijke interesses en de verslaggever mag als hij dat wil “helemaal lós” op de sjoelbak.
Bloemen, een koets en dan: mevrouw Nelissen met een flesje ‘postmortem’ om daarmee “de laatste verzorging van de overledene sterk te verbeteren”. Lavendelgeurtje.
JvdK: “En dat smeert u dan op een lijk?”
Maar nee, het wordt gesprayed in mond, neus en ooghoeken en het kan – heel handig – op verschillende manieren worden gericht.
En tenslotte ook op gezicht en handen “en zo kunnen wij ervoor zorgen dat de overledene er langer mooi uit blijft zien”.
Volgt een verhaal over wat er vróeger werd gebruikt waar bacteriën intussen wel weg mee weten.
JvdK: “Hoe ziet een lichaam eruit als het na een paar maanden wordt opgegraven?”
Indien op de oude manier bewerkt: zwart en hard.
En na tien jaar is het lichaam dan nog steeds “deels intact” en, legt een bioloog uit: “Dat is niet de bedoeling.”
JvdK tegen mevrouw Nelissen: “Hebt u er spijt van dat u al die jaren voor zwarte lijken hebt gezorgd?”
Nee. Maar fijn dat het nu beter kan en dat de overledene er langer goed blijft uitzien.
Terwijl vroeger er rond de mond ‘groenige’ verkleuring optrad en op de wangen ‘gelige’ en dat proces kun je nu uitstellen.
Het is weer eens wat anders dan gekwezel over welk begrafenisliedje het meest populair is (zou dat nog steeds Mieke Telkamp zijn?).
Maar ik kán me voorstellen dat het mensen in wier omgeving net iemand is overleden wat rauw op het dak valt.