Sven Kockelmann kondigt aan wat er in zijn programma zit.
Hero Brinkman, spreekrecht voor slachtoffers in het strafproces.
“En die man in Toulouse.
Als die man wordt opgepakt of anderszins te grazen wordt genomen hoort u dat ook.”
“Te grazen wordt genomen.”
Bedoelt de rap pratende presentator iets als ‘afgeknald’?
Zaterdag wordt bij kalkoenen op een bedrijf in Kelpen-Oler vogelgriep geconstateerd. Een milde vorm, zal later blijken. Maar toch: de kalkoenen moeten geruimd.
Alle 44.500.
“Geruimd .. áfgemaakt” komt nieuwslezer Liselot Thomassen zondag ter zake.
Ze laat zich door (ik meen) iemand van de pluimveesector uitleggen hóe. Met gas.
Vinden de kalkoenen niet erg. Zegt die man.
Nu hoor ik nieuwslezer zeggen Jan van de Putte dat het ‘ruimen’ niet is gegaan “volgens plan”.
Door technische problemen met de apparatuur duurde het vergassen van de dieren langer dan normaal. Het ruimingsbedrijf is daarop aangesproken.
Bah.
Zit je eerst vetgemest te worden op elkaar gepropt in een megastal (nooit een wandeling in de buitenlucht hoorden we zondag), word je ook nog eens *langaam* vergast.
Staatssecretaris Bleker is ook geschrokken. Hij belooft dat de ruiming zal worden geëvalueerd. En niet zomaar geëvalueerd, maar stréng geëvalueerd.
Bleker: “Dit voorval is zeer te betreuren, want een ruiming van dieren is voor de pluimveehouder altijd een emotionele gebeurtenis en dit hoort zorgvuldig te gebeuren.”
Voor de pluimveehouder.
Ach ja.
De staatssecetaris zou me ook zeer hebben verrast als hij had gezegd dat het *dierenleed* hem aan het hart ging.
Marcel Oosten: “Zijn er nog onverwachte dingen te verwachten.”
Mattijs van de Wiel: “Tja, dat weet je dus nooit.”
Tja indeed.
door Jeanne 3 Reacties
Houdt het nooit op?
Nee.
Waren we, hoe bitter dat ook klinkt, net gewend aan seksueel misbruik binnen de RK-kerk, nu blijken er ook jongens te zijn gecastreerd. Joep Dohmen van NRC Handelsblad komt ermee. Van twee jongens weet hij het zeker. Hij heeft aanwijzingen voor nog tien andere slachtoffers. Hij vermoedt méér.
Henk Heithuis zit als ‘voogdijkind’ in een jongensinternaat in Harreveld. Hij doet in 1956 bij de politie aangifte wegens misbruik door de broeders. Waarna hij wordt afgeleverd bij de RK psychiatrische inrichting Huize Padua in Boekel en drie dagen later in het St. Jozefziekenhuis in Veghel wordt gecastreerd. Om hem van zijn homoseksuele gedrag af te helpen.
“Gewoon gestraft?” vermoedt Bert van Slooten.
Ja.
Is dat nu echt alles?
Welnee.
De cie-Deetman wist van het geval en deed geen onderzoek. Zgn omdat daartoe “onderzoekstechnisch” geen aanknopingspunten waren, maar de NRC vond die wel.
Mensen aan wie Henk Heithuis (in 1958 overleden) het destijds heeft verteld.
Brieven die hij heeft geschreven.
Was de cie-Deetman dom(mer) of speelt iets anders?
Dat laatste, vermoedt Joep Dohmen. Want in de jaren vijftig was de latere minister-president Marijnen (KVP) bestuursvoorzitter van het internaat in Harreveld. In die functie ijverde hij voor gratie voor wegens misbruik veroordeelde broeders.
Is dit bij de cie-Deetman bekend?
Jazeker.
*vloek*
Vooropgesteld (want zo hoor je te beginnen wanneer je iets gaat zeggen dat niet goed valt).
Vooropgesteld dat ik het hartstikke erg vind van die bus.
Achtentwintig mensen dood waarvan tweeëntwintig kinderen en daar weer van zestien Belgische kinderen en ook nog zes Nederlandse kinderen.
Helemaal terecht dat het Radio 1 Journaal toen het bekend werd direct Joris van de Kerkhof naar Lommel stuurde en meeluisterde met de persconferentie in Zwitserland.
Ietsje té om er donderdag ook nog het Filiaal aan te wijden mn door de manier waarop Maino Remmers het aanpakte. Willekeurige mensen aanschietend om hun verdriet uit te melken, zijn éigen verdriet erbij stortend (want: ooit zelf in Lommel gewoond) en bijna wenen met dorpsdichteres Marie-Cécile Moerdijk aan haar keukentafel.
Netjes was gisteravond Karin Alberts: ik kan en wil dat niet, mensen aanschieten.
Vandaag weer emotie melkend Maino Remmers. “Leeft u méé” tegen een man in het aan Lommel grenzende Bergeijk. Wat moet zo’n man dan zeggen? Welnee! Overdreven, al die aandacht?
Wat me ook nog ergerde: zowel Lara Rense als Tim Overdiek die erover spreken als “Het verdriet van België”. Voor de niet-lezertjes onder ons: dit is de titel van een roman van Hugo Claus. Ik citeer Wikipedia: “De roman schildert een niet erg vleiend portret van een Vlaamse collaborerende familie in de jaren voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog, maar het is ook een bildungsroman over een eigenzinnige adolescent die besluit om schrijver te worden.”
Vooropgesteld dus: ik vind het óók erg van dat ongeluk. Van de dode kinderen en van de dode volwassenen. En aandacht ervoor vind ik terecht.
Maar deze aandacht en mn deze bewust-sentimentele aandacht vind ik overkill.
Er is meer leed in de wereld.
Er zijn die zestien mensen in Afghanistan die zijn vermoord door die Amerikaanse militair die het waarschijnlijk ook niet kon helpen omdat hij ten onrechte beschadigd en wel weer de oorlog is ingestuurd.
Er zijn de mensen in Syrië die worden gemarteld en gedood. Er zijn de hongerende kinderen in Afrika.
Er zijn de slachtoffertjes van Robert M. en hun ouders.
Stoppen dus, met het snikken in Lommel.
Lijkt me ook prettiger voor de mensen daar.
Het is hún leed, verdomme.
Niet dat van ons.