De Koude Kalkoen

Govert Schilling

Govert Schilling over hoe uniek de aarde is (of hoe gewoon)

door 1 Reactie

Wanneer Govert Schilling wordt aangekondigd denk ik twee dingen.
Há – dat wordt leuk. Maar ook: zal het wel lukken, ook dit keer de luisteraar enthousiast te maken voor dat verre heelal.

Ik kan me gedachte twee besparen. Amper begonnen tracteert Govert Schilling ons al op 1000 planeten die satelliet Kepler in een half jaar heeft gevonden. “Ook een broertje van onze aarde?” vraagt Mieke van der Weij – want dat is natuurlijk wat we écht willen horen.
“Van alles!” vertelt de wetenschapsjournalist. Zoals twee planeten in dezelfde baan en: “Ja! Ja! Ook kandidaatplaneten kleiner dan de aarde waar het tientallen graden moet zijn en dan heb je ‘m bijna te pakken.”

Is er water? Wil Peter de Bie weten.  Kan zijn. “Moet je je voorstellen, joh!” vervolgt Schilling. En: “het belooft heel veel” en “spectaculair”.

Maar wat zielig nou, vindt Mieke van der Weij, dat de man die deze satelliet heeft bedacht 70 jaar is. Die zal naar alle waarschijnlijkheid dus niet meer meemaken dat we de loper uitleggen voor de kleine groene mannetjes (dat laatste zei ze niet, dat bedenk ik).
GS: “Dat is de tragiek van de wetenschap. In de toekomst wordt altijd meer ontdekt dan in het verleden.” Waarna hij ons terugvoert naar de Grieken en Copernicus en ook Darwin nog even erbij haalt en aankondigt dat we binnenkort zullen weten: “hoe uniek de aarde is of hoe gewoon”.

Dat was weer erg leuk en ik ben weer erg enthousiast.
Laat het close encounter maar komen.

Wachten op het uit-pruttelen van de oersoep

door Reageer

NASA heeft een bacterie ontdekt die gedijt in giftige omstandigheden.
Zodat we nu in de ruimte kunnen zoeken naar leven dat ontstaat op een andere manier dan wijzelf (even kort door de bocht).
“Je kunt geen sluitende definitie meer geven van wat nu eigenlijk leven is” zegt wetenschapsjournalist Govert Schilling en “nu maak je het wel érg ingewikkeld, Govert” reageert Lara Rense.

Het *is* ook ingewikkeld: “Als er een marsmannetje hier op het Mediapark landt, dan is dat wel duidelijk. Hoewel zelfs dan kun je denken aan een robotje of een acteur.”
Marcel Oosten (geen ‘dromer’): “Dat doen we altijd in eerste instantie.”
En dan spreekt hij de prachttekst: “Maar de kans is toch groter dat er ergens nog een oersoep staat te pruttelen. Of al is uitgekookt.”

De pruttelende oersoepjes, zo moeten we het inderdaad zien.
Grote ijzeren pannen zie ik voor me, pollepel erin, af en toe voorzichtig roeren.
Miljoenen jaren, miljarden jaren. Dan kán het zijn dat uit die soepjes wezens kruipen en dat die met ons praten, belooft Govert Schilling.
Dat laatste (praten) is volgens mij zijn concessie aan ons, de luisteraars die er gewoon niet áán willen dat ET niet bestaat.
Schilling hoor ik anders immers altijd waarschuwen dat de illusie dat er aliens zijn precies dát is: een illusie.

Lara in Lieve Lara-modus: een waar genoegen

door Reageer

Er zijn momenten dat ik “niet zo snibbig, meisje” grom tegen de transistor wanneer Lara Rense kattig door een geïnterviewde heen sprekend haar punt probeert te maken.
Vanochtend geniet ik van een ontspannen, grapjes makende, verleidende Lara.
“Flauwerd” zegt ze als een lieve moeder die er wel schik in heeft tegen Filiaalhouder Marc-Robin Visscher wanneer die afsluit met dat hij “staat te posten in afwachting van de postbussen”.

“Marcel kijkt wat teveel Star Wars” vergoelijkt ze wanneer mede-presentator Marel Oosten tegen Govert Schilling begint over ruimteschepen die in zwarte gaten zouden verdwijnen. “Kan geen kwaad, joh” speelt Schilling mee.
“Dus dat is niet écht in Star Wars” komt Marcel Oosten er aan het slot zélf nog maar even op terug. Lara Rense: “Nee, wist je dat niet?”

Tenslotte een gesprek over het nieuwe woord van het jaar waarop we tot 10 december kunnen stemmen. De woorden worden doorgenomen (Lara vindt ‘oliewolk’ “minder sexy”) en slaat op “de uitslag is op 14 december” direct aan met een vriendelijk: “Zullen we kwart over negen afspreken? Ja? Tot dan.”

Wat een geweldig leuke presentatrice kan deze Radio Bitch zijn.
En ik weet dat veel luisteraars juist blij opveren bij een kritische, doordenderende, onderbrekende Lara Rense.
Maar doe mij deze maar.

Nieuwe stelsels ontdekken door een piepklein beetje weerkaatsing

door Reageer

Is-ie *opgewonden* wil Lucella Carasso weten van sterrendeskundige Govert Schilling.
“Ja, eigenlijk toch wel” luidt het antwoord. Het gaat over de ontdekking van een nieuw planetenstelsel met zeven planeten die om een zonachtige ster draaien.

Het stelsel lijkt op het ónze. Geen “langgerekte, scheve banen” zoals we ook wel zien (nou ‘we’- de deskundigen dan) maar: “mooie cirkelbanen”. Een van de planeten lijkt op de aarde kwa afmetingen. Hij zit te dicht bij de moederster om echt op ons te lijken. Maar de ontdekking van dit “middelzware stelsel” doet vermoeden dat er meer stelsels zoals *wij* zijn dan we dachten.
”Met leven, met mensen” hoopt Lucella Carasso. Léven misschien wel, maar “mensachtige wezens”? Die stap is te ver (knap hoe Govert Schilling hier in een halve minuut uitlegt wat hij zaterdag bij de TROS in tien minuten mocht vertellen).

Hoe is het ontdekt, “goed kijken?” veronderstelt de presentator en ik geniet altijd van deze gesprekken juist omdat de vragensteller net zo suf is als ik: we wanen ons achter een grote verrekijker en hé, wat zien we nóu! Waarna we gaan turen of we kleine groene mannetjes gewaar kunnen worden.
Govert Schilling legt bekwaam uit dat je verre sterren en planeten niet kunt zien maar dat je het moet doen met weerkaatsingen. “Een piepklein beetje” weerkaatsing zelfs maar. En dan “wiebelen” waaruit weer kan worden afgeleid dát er iets is, hoe het beweegt, hoe zwaar het is, wat de omlooptijd is en wat al niet. Door te *berekenen*.

Wie het deden? Een Europees team van astronomen met een grote telescoop in Noord-Chili. Govert Schilling: “Prima opsteker voor de Europese astronomie.”
Moge ze hem nooit wegkopen zodat wij hem kunnen houden als onze duider.

Govert Schilling vs de Paris Hilton van de natuurwetenschappers

door Reageer

Ook vandaag tracteert de TROS Nieuwsshow ons op Govert Schilling, die eerst invalpresentatrice Daphne Bunskoek streng toespreekt: “Je moet niet steeds mijn achternaam verkeerd uitspreken, dat deed je vanochtend vroeg ook al.” (DB zei Sjielling)

Het gaat over aliens. Waarover Stephen Hawking heeft gezegd dat als we doorgaan “hallo, hier zijn wij” naar ze te roepen, ze hier komen en onze aarde plunderen en ons uitroeien.
Wie Hawking is? Die gehandicapte man die vróeger goede ideeën had. Maar nu, zegt Govert Schilling, “ontleent hij zijn status vooral aan bekend zijn” en (nog erger:) “hij is de Paris Hilton van de natuurwetenschappers”.
Kort college (dat ik de wetenschapsjournalist al vaker hoorde houden, des te knapper dat het steeds klinkt als de 1e keer) over hoe we door de decennia heen contact proberen te krijgen met de wezens die mogelijk ‘out there’ zijn. Zonder succes.

Zijn er wel aliens? Govert Schilling legt ons de evolutie uit. Hoe het leven begint met ‘eencellige organismen’ en hoeveel miljarden en dan weer honderd miljoenen jaren verstrijken voor eindelijk de homo sapiens ontstaat. Allemaal toevalligheden.
“The survival of the fittest” veronderstelt Daphne Bunskoek. Welnee. “De meest succesvolle diersoort zijn de bacteriën. En de krokodil ligt al 200 miljoen in de Nijl niks te doen.”

Maar wat de deskundige zeggen wil: de kans dat uit een eencellig organisme elders in het heelal iets ontstaat dat ook maar in de verste verte op ons lijkt, dat zou wel héél toevallig zijn.
Niet dat de discussie zoals nu weer dankzij Hawking aangezwengeld niet interessant is. Over een paar honderd jaar, voorspelt Schilling, zullen sociologen eraan zien hoe de mensheid tegen zichzelf aankeek. Positief ingestelden denken dat de aliens ons ver vooruit zijn en de vrede kunnen brengen, depri-typjes die zeggen: kijk naar onszelf, het kan alleen nóg erger zijn.

En hij zelf? “Als de aliens deze kant op komen – laat maar komen!”