De Koude Kalkoen

Jozephine Trehy

Het gaat niet om de plaatjes

door 5 Reacties

Ik heb me boos gemaakt over ‘de plaatjes’.
Muziek in het Radio 1 Journaal?!
Twee, soms zelfs drie plaatjes per uur?
En… niet eens léuke plaatjes.

Ik heb vals getwitterd, ik heb hier betoogd.
En soms dacht ik bij een plaatje: best leuk.
En bij een ander plaatje: hoe kunnen ze dát nou draaien.

Strijd gestreden
Om me te realiseren dat de strijd wat mij betreft is gestreden.
Haalt het R1J de plaatjes weer úit het programma – graag!
Laat R1J ze zitten – dan graag een betere keuze en anders kan ik een aantal keren per uur dát doen waarvoor Giselle van Cann me juist wou behoeden: de radio uit-tjoenen, de gedachten op nul zetten (of op iets anders), mail beantwoorden, de tuin in lopen.
En soms ben ik dan terug in het programma wanneer er weer wordt gepraat en soms ook niet.

Maar die plaatjes – daar gaat het helemaal niet over.
Die zijn een makkelijk houvast.
Een aangrijpingspunt.
Een: kijk eens hoe oppervlakkig.

Oppervlakkigheid
De echte oppervlakkigheid zit elders.
Die zit in de keuze van de onderwerpen en -vooral- in de aanpak ervan.
Want bijna álles kan belangrijk worden (gevonden) afhankelijk van hoe je ernaar kijkt en hoe je het belicht.
Soms inzoemend op hoe groot het leed van een aantal personen kan zijn, soms terugwijkend en de spot richten op de Big Picture met als het kan Grote Verbanden.

Al weken luister ik met plezier naar de berichtgeving over de examenfraude en over Turkije.
De verslaggevers zitten bovenop het nieuws, de presentatoren zijn gretig bij het speuren naar de achtergronden.

Parlementair nieuws en sportnieuws is regelmatig knus geneuzel.
De verslaggever in kwestie vindt het spannend, de presentatoren genieten mee. En ik vraag me af of het allemaal écht zo belangrijk is.

Op locatie
Waar ik steeds vaker twijfels ervaar is bij de live-verslaggever-op-locatie.
Er zijn interessante onderwerpen die zakelijk worden gebracht (deze week Maino Remmers bij de Oisterwijkse vennen).
Maar te vaak is het té leuk (Marc-Robin Visscher: “ik heb mijn schroevendraaier bij me!” Lara: “Oe! Pas op! Laat hem niet in de buurt!”) en eigenlijk vrijwel álles van Maino Remmers tenzij die een grote drempel in de weg wordt gelegd.

De avond live-verslaggever-op-locatie is helemaal om te janken.
Jeroen de Jager kan het, denk ik, zelf niet echt hélpen. Die krijgt een rotopdracht en maakt er al vox-poppend het beste van.

Jozephine Trehy heeft mogelijk kwaliteiten maar het live-verslaggeven-op-locatie hoort daartoe niet.
Bijdrage 1 is steevast volstrekt zinloze voxpop.
Verder babbelt ze zich er doorheen met vandaag (bv) dé vinder van ‘de baby’ (die ze zgn was gaan zóeken) die helemaal niet de baby had gevonden maar had gezien hoe ánderen de baby vonden en de politie belden.
Waarna JT bezorgd vraagt of hij er toch niet een naar gevoel aan heeft overgehouden. En wat denk je? Ja!!

Bovenop
Wat ik wel wil.
Ik wil de presentatoren bovenop het nieuws.
En -opmerkelijk- dat lukt Lara Rense en Marcel Oosten beter wanneer ze op vrijdag solo presenteren. De sfeer is dan ook prettiger.
Niet zo vals-kattig naar gesprekspartners. Niet zo (soms) té leuk samen.
Zakelijker in de gesprekken en tegelijk intiemer met de luisteraar.
Voorstel: schaf die duopresentatie ook in de ochtend af.

Wat ik verder wil.
Ik wil de correspondenten niet alleen hijgend in het traangas (en o! Wat doet Bram Vermeulen dat prachtig!). Ik wil juist van hen ook de kleine verhalen die ons meer inzicht kunnen verschaffen in hun regio.
Opdat wij weten dat de wereld niet stopt bij Maastricht en Appelscha.

Integer en betrokken
Wat ik nog meer wil.
Ik wil verslaggevers die niet gemakzuchtig voxpoppen (ik háát voxpop!) maar die inzicht verschaffen. Door te verhalen, door portretten te maken.
Integer. Betrokken.
Wederom: niet gemakzuchtig effe binnenwandelen, microfoon erbij, babbel-klets en huppatee.
Elke verslaggever die vanaf nu daarmee denkt weg te komen mag van mij op staande voet worden ontslagen.

En tenslotte wil ik gravers en wil ik duiders.
Journalisten die niet voor kennisgeving aannemen wat de voorlichters op hun mouw spelden en duiders die een paar extra stappen opzij en naar achter doen en er dan even helemaal fris tegenaan kijken.

Verras me
Maar wat ik het allerliefste wil: verras me.
Stap af van het stramien, stap af van de vaste aanpak, stap af van de voorspelbare onderwerpen.

Voorkom dat ik R1J ervaar als oor-in-oor-uit-brei.
Doe iets geks.
Doe iets schokkends.

Ga de extra kilometer.
Maak van R1J het allerbeste nieuwsprogramma dat er is.
Toi toi toi.
(en snel, graag)

De soldaten van Atatürk

door Reageer

Er wordt vandaag gedemonstreerd in Istanboel en Ankara (en nog meer steden).
Bram Vermeulen doet straks verslag in Nieuwsuur op tv en misschien dat daarom de radio Joris van de Kerkhof de ruimte geeft.

Die verslaat om 12.00 uur dat vice-premier Bülent Aric na zijn gesprek met Gül een praatje houdt tegen de journalisten.
JvdK: “Hij zegt dat het land in brand staat… en wat zegt-ie?” dit tegen zijn assisterende buitenlandredacteur Gulsah Ercetin.
Die: “Hij zegt eigenlijk niet zoveel. Alleen dat hij de president wil bedanken.”

Een uur later horen we Joris van de Kerkhof in een demonstratie van scholieren.
Een politieauto er achteraan waaruit wordt geschreeuwd: “Kinderen, kinderen, ga toch naar school.”
De verslaggever verhaalt nóg wat teksten. Zijn hulpje met ‘zegt-ie’ heeft hij er intussen uitgemonteerd.

In de avonduitzending diezelfde demonstratie maar nu (neem ik aan) met het vervolg.
Scholieren (van wie hij in de ochtenduitzending nog suggereerde dat die geen benul hadden waarvoor ze demonstreerden) roepen “wij zijn de soldaten van Atatürk”.
Een politieman roept geëmotioneerd (zegt JvdK en zo klinkt het ook) dat ze gaan ingrijpen. Dat gebeurt niet want (weet JvdK) de agent denkt: hier kunnen zijn eigen kinderen tussen staan.

Snerpend gefluit.
Twee “oudere dames” die leuzen meezingen.
JvdK: “Het zit ze tot hier, een vrouw maakt een snijbeweging bij haar kin, ze is het echt helemaal zat.
Misselijk van het traangas maar ook van het beleid van de regering.”

Intussen is Jozephine Trehy in Utrecht gaan voxpoppen.
Ze vindt een Turk op straat, ze vindt een andere Turk bij een kapper.
Ze loopt binnen bij een Turkse bakkerij: “Wat gaat u bestellen? En u? En u?”
En.. Wat vinden de klanten van de toestand in Turkije.
Die houden zich meest op de vlakte.

JT tegen de bakker: “Dit heeft u de hele dag, hè? Mensen die erover beginnen.”
(luistert die vrouw niet?)
Nee, zegt de bakker, hij praat liever niet over politiek.
Zo vermijd je conflicten met klanten.

Afronding door Tim Overdiek: “Conclusie van de dag – de klant heeft altijd gelijk.”

Nou… eh..
Mijn conclusie zou zijn: je hebt bij de NOS geweldige journalisten die je meesleuren in hun werkelijkheid en prutsers die niet snappen wat hun vak behelst.

Overigens: Gulsah Ercetin is niet totaal naar de zijlijn verdrongen, ze schrijft over wat ze met Joris meemaakt op de site van de NOS en plaatst daar ook foto’s.

Live verslaggeven is een vak

door Reageer

Rond het middaguur op alle nieuwssites (en uiteraard druk doorgetwitterd):

Herder Chris Grinwis van de rondtrekkende schaapskudde Het Soerel op de Veluwe is failliet. Volgende week moet hij zijn 400 schapen naar het slachthuis brengen.
De herder die rondtrekt over het Hulshorster Zand op de Noord-Veluwe zegt dat Natuurmonumenten (NM) de schuld van zijn faillissement is. Deze organisatie heeft een grote klus op de Veluwse heidevelden gegund aan een bedrijf voor een prijs waarvoor een particulier volgens hem niet kan werken.

Interessant onderwerp denk ik en: leuk dus dat Jozephine Trehy erover live gaat verslaggeven.
Nou ja. Leuk als *idee*.

Het is radio
Want “ik sta midden op de heide naast 250 schapen” vertelt de verslaggeefster.
Tim Overdiek: “Het is radio, Jozephine, ik wil schapen horen!”

De schapen geven geen krimp en JT introduceert Chris Grinwis als rondtrekkende schaapsherder met alleen drachtige ooien op stal.
Ingeschreven op plan NM, niet gekozen.

JT: Nu financiële problemen? Ja.
JT: Hoe gaat het aflopen? Nog voor vier dagen voer “en als er geen oplossing komt gaan ze weg”.
JT: “Daarover later meer en dan ook meer geluid.”
Tim Overdiek: “Ik neem aan… dan naar het slachthuis?”
O ja. Slachthuis.

Hoed, jas en stok
Half uur later: de schapen “lopen netjes mee” stelt JT vast en “kan ik dat ook”. Als ze 3 jaar 5 dagen meeloopt.
“Krijg ik dan ook zo’n mooie hoed en jas en stok..”
Grinwis legt uit dat de stok is om afdwalende schapen terug naar de kudde te leiden.
JT: “Doe eens.”
Herder: “Nee, want ze lopen netjes.”

Bandje van NM dat ze kiezen voor de ‘drukmethode’ die goedkoper is.
Grinwis kan, zegt hij, óók een begrazingsplan met meer druk leveren en legt het uit.
JT: “Dat wordt te gedetailleerd. U bent rondtrekkend = nostalgie. Hoe moet het verder met u?”
Herder: “Met mij is het goed maar de schapen gaan naar de slager.”
JT: “Na zessen gaan we doorpraten over mogelijke oplossingen.”

Sponsoren
Na zessen: JT stelt vast dat het “mooi is op de hei” en “wat voor schapen zijn het” en “indrukwekkend”.
Herder gromt.
– Voor u niet?
“Ik zie ze elke dag.”

Waarop de verslaggeefster zich afvraagt wat eigenlijk het voordeel is van schapen boven een maaimachine en dan een bandje draait van een “gedeputeerde die hier eerder was” die “deskundigheid” aanbiedt voor het geval de herder sponsoren zoekt.
Waarna de herder onthult dat “het overleg (met de gedeputeerde) om een publiek-privaat fonds op te zetten al een eind is gevorderd”.
JT vraagt niet door maar sleept Willem-Alexander erbij (herder slaat niet aan) en Tim Overdiek sluit af met “zo lang er hoop is, is er leven”.

Zéér juist.
En na regen komt zonneschijn terwijl achter de wolken etc. en ik me weer eens realiseer dat live verslaggeven méér is dan ‘ik ben nú in de uitzending en babbel wat en hoop er het beste van’.

Live

door Reageer

Vanmiddag twee Belangrijkste Onderwerpen en ook twee live verslaggevers die er kwa sfeer iets van proberen te maken.

Thatcher
Margaret Thatcher is dood.
Bij DIDD nam Peter Brusse mooi afscheid van haar en Hieke Jippes bij Tim Overdiek is ánders. Niet per se minder deskundig maar veel minder uit het hart en warm.

Jozephine Trehy (Tim Overdiek: Tréhy) bezoekt een Engels café in Amsterdam.
Een Brit is ontzet maar hij was toen Thatcher aan het bewind was maar 5 jaar oud dús vindt de verslaggeefster hem niet relevant en gaat ze op zoek naar andere gesprekspartners.
Smeuïge verhalen! Belooft ons de presentator.

Helaas.
Het Engelse café heeft om half zes nog steeds maar vijf klanten en Jozephine sprak er wel één maar die wou niet praten in de microfoon.
Dus vertelt ze zélf maar dat de man Thatcher drie keer niks vond.
En draait dan een bandje van eerder die middag in een Engelse winkel met veel thee en jam waar sommigen Thatcher bewonderden en een Nederlandse klant niet.

Tim Overdiek: “Liefde en haat!” wat me een niet geheel de gehoorde lading dekkende samenvattende tekst lijkt.

Poetin
Het tweede Belangrijke Onderwerp: Poetin.
Met live verslaggever Joris van de Kerkhof bij de Hermitage (waar hij Poetin een handje ziet geven aan de dirigent van een koor dat voor hem zong) en dan bij het Scheepvaartmuseum.

Banners, podium, soundcheck, ballonnnen.
En (opgenomen): drie mannen die Poetin toezongen.
In bivakmuts. Die ze eerst moesten afdoen en zich legitimeren maar toen zei de politie: ga je gang.
JvdK: “Zo voer je actie in Nederland even legitimeren.”

Later: “Over drie kwartier gaan ze los” en “Goeie avond mevrouw”.
(Mogelijk óók opgenomen, ik begin wat twijfels te krijgen bij hoe live de live verslaggevers eigenlijk zijn)
Met roze broek en rugzak en “regenboogdingen om uw polsen”.
“De geaardheid van mensen moet je respecteren” omschrijft de vrouw haar motivatie.
Over Rutte? De vrouw heeft, vertelt ze, net een “korte achternaam” genoemd maar die zal ze niet herhalen.
JvdK: “Rutte is al redelijk kort, hè…”

– Gaat u dansen?
Ja, want de benen moeten wel warm blijven.

Weinig
Het is niet helemaal eerlijk om de live verslaggeving van Jozephine Trehy (absolute beginner) en Joris van de Kerkhof (dé expert) te vergelijken.
Maar opvallend is wel hoe de een met ‘weinig’ ook ‘weinig’ maakt en de ander met ‘weinig’ net dat extra méér.

Een pampertje in mijn broekje

door 5 Reacties

Jozephine Trehy doet live verslag van de voorbereidingen voor The Passion.
Ze vertelt aan Tim Overdiek dat ze “hier bij het hek” een mevrouw heeft gezien “in een scootmobiel”.

De verslaggeefster heeft de vrouw niet alleen gezien, ze heeft haar ook aangesproken.
– U was er al vroeg bij
– U wilde een goed plekje bij het hek vooraan
– Hoe gaat u dat vanavond dóen want u bent heel dik ingepakt, ik zie een bontmuts, een bontjas, een leren deken..

“En een skipak!” zegt de vrouw.
En dan: “En even tussen ons gezegd en gezwegen, ik heb ook maar een pampertje in mijn broekje gedaan.”
JT: “Kijk!”
Vrouw: “Want ik zie me niet met al die broeken nog naar het toilet gaan maar voorlopig houd ik het nog helemaal droog.”
JT (lacht): “U bent wel heel eerlijk op de radio.”
Vrouw (lacht ook): “Ja. Vooruit.”

Waarna wij op twitter helemaal los gaan.
Sommigen lachen zich gek om dat rare mens met haar luier.
Anderen zoals VK-tv-kijker Jean-Pierre Geelen maken er meteen een hashtag van.

pamperpassion

Ik vraag me af of Jozephine Trehy dit wel had moeten uitzenden.
Besefte de vrouw ( ‘even tussen ons gezegd en gezwegen’ ) dat de verslaggeefster het écht op de radio ging gooien?
Méénde ze dat ‘tussen ons’ of was het een manner of speech die we niet letterlijk moesten nemen.

Nog eens beluisterend hoe ze het zei denk ik dat de vrouw het niet bedoelde als ‘alleen tussen jou, Jozephine, en mij’ maar dat ze wist dat die microfoon voor haar mond was bedoeld om iets mee uit te zenden.
Wat iets anders is dan dat ze zich realiseerde dat nu al haar buren en de mensen van de winkel op de hoek morgen naar haar zullen kijken als de vrouw die vanavond bij de Passion in haar broek zat te plassen.

Lastig, dit soort keuzes.
Zelf zou ik neigen tot extra beschermend zijn tov de argeloze burger.
Maar wél in de ether gooien begrijp ik ook.
Want het wás opmerkelijke radio.