Mustapha Oukbih is in februari teruggeroepen uit Amman, Jordanië naar Hilversum.
Geen correspondent Midden-Oosten meer, maar redacteur op de buitenlandredactie. Misschien ooit nog elders een post, misschien ook niet. Zegt-ie.
Na zijn vertrek zou bureau Midden-Oosten van de NOS worden bevrouw/bemand door twee personen: Nicole le Fever en Sander van Hoorn. Een minder dus dan er jarenlang wás.
Dezer dagen zijn de NOS-correspondentendagen.
De 1 na de ander meldt op twitter of op het NOS-weblog dat zij/hij wordt teruggeroepen naar het honk. Even bijpraten, bijtanken, cursusje en nog zo wat.
De media hier kunnen er hun voordeel mee doen. Nicole le Fever is dus te gast bij Villa VPRO en vertelt waar ze wel en niet (meest: niet) in haar regio last heeft van haar vrouw-zijn. Wanneer het gevaarlijk was. Wat ze durfde en wat niet en waarom.
En: dat ze eind van dit jaar óók terugkomt naar Hilversum. Tenzij ze een andere post krijgt.
“Ik ben er nog niet mee klaar” zegt Nicole le Fever over haar gebied. “Ik zou er graag wat langer mee doen.”
*Graag wat langer mee doen*.
Bedoelt ze nu: ik baal enorm dat ik weg moet, ik wil blijven. Ik kan die kerels van de NOS die dat rouleersysteem bedacht hebben wel door de kamer sleuren en met de stupide koppen tegen de kamermuur slaan.
Of bedoelt ze: best leuk er nog driekwart jaar rond te hangen.
Of misschien: ik kom er ná eind dit jaar vast nog wel eens terug. Als journalist of als gewone bezoeker.
Presentatrice Elles de Bruin vroeg het niet.
Zelf zou ik wel een fruitvliegje aan de muur willen zijn tijdens de dagen van de NOS-correspondenten. Mn in de wandelgangen. In de kroegen. Op de hotelkamers.
Waar er ook maar openhartige teksten over het rouleren worden gewisseld.
