De Koude Kalkoen

Mijn moeder, die al wat ouder is

door 3 Reacties

De WiFi wachtwoorden van o.a. KPN en Ziggo zijn makkelijk te kraken.
Lara Rense praat erover met iemand van de Radboud universiteit die het heeft onderzocht en het is interessant en verontrustend.

Dan zegt ze: “En voor mijn moeder die nu luistert en die al wat ouder is, hoe kun je dit nou precies veranderen?”

En die al wat ouder is?
Bedoelt ze nou dat de doorsnee internetgebruiker die jonger is dan Lara’s moeder appeltje-eitje, fluitje-cent de instellingen van de router ff aanpast terwijl de kneuzige bejaarde nu met de handen in het ik-heb-eerbied-voor-jouw-grijzen-haren-haar zit?

Maar wie weet begrijp ik Lara Rense verkeerd en wil ze helemáál niet zeggen dat de gemiddelde Radio 1 Journaal luisteraar (van 60+) stom is met internet.
Misschien doelt ze écht alleen op haar moeder.

“En ik me in mijn laatste koekje verslik…”

door Reageer

Ik wéét het: ze gáát al weg bij Vroege Vogels, Janine Abbring.
Eind van dit seizoen is het voorbij en zal het vrolijke, toffe stemgeluidje van Janine niet meer op de vroege zondagochtend op de radio maar alleen nog achter de schermen te horen zijn.

Uitzitten dus maar, die laatste weken.
Maar dan dóet ze het weer.
“Smak-smak”.

Janine Abbring: “En terwijl onze cd-speler een beetje haperde, ik wou doen of dat ermee te maken heeft dat we buiten zitten maar dat heeft daarmee natuurlijk niets van doen en (stemmetje alsof er iets enorms als een big mac in haar mond zit) *ik mijn laatste koekje wegslik*.
Mensen het gaat lekker vanochtend, vogelpoep op m’n papieren, een presentatrice die nog een koekje in haar mond heeft, maar ja, als je buiten zit dan voelt het toch allemaal wat vrijblijvender of zo.
Je wordt er zo lekker los van zo in de zon.”

Zou het echt komen doordat ze buiten zit?
Eigenlijk kén ik Janine Abbring niet anders dan als ‘kijk/hoor mij eens popi zijn’ met papier dat op de grond valt (als er al geen vogels op poepen) en tjonge, wat propt díe meid veel broodjes en koekjes in haar mond terwijl ze op de klok toch moet zien dat ze over tig seconden weer tegen ons moet babbelen.

Ik heb geen idee of Janine Abbring de hele maand zal presenteren voordat we miv september van haar worden verlost.
Maar van mij mag deze smikkelende presentatrice zo snel mogelijk een muisstille programma-maakster-achter-schermen worden.

Met de blind date gaat het redelijk

door 2 Reacties

Oud-PvdA-Senator Adri Duivesteijn (“hé, dat is gezellig, kom binnen, wilt u wat drinken”) is vanavond de blind date van Tijs van den Brink.
Hoe het gaat?
“Eigenlijk wel redelijk” en voor wie het niet wist: hij heeft kanker.

Hup! Daar gaat de presentator over op de politiek, het zorgakkoord (ik denk: geen zin in politiek) maar Tijs van den Brink kiest de persoonlijk draai en vraagt of dat gedoe destijds “een welkome afleiding was”.
Maar nu toch “confrontatie met eigen partijleider” en Duivesteijn had gehoopt dat zijn partij zich anders had opgesteld mbt de vrije artsenkeuze.

Dan bemoeit mede-gast Esther Voet (Nieuw Israëlitisch Weekblad) zich ermee en gaat stevig PvdA-bashen wat het gesprek niet echt verder helpt.

Gelukkig, daar is weer Tijs van den Brink met “wat zou u stemmen als u nu 18 werd” maar dan keuvelt het gesprek weer over “ideale leider PvdA” (wil D niks over zeggen), Griekenland.
Ik sluit niet uit dat anderen die vragen fascinerend vonden maar ik laat me liever verrassen door “heeft u eigenlijk hobby’s” waarop Duivesteijn: “Kijk, dat is een vraag waarop ik me niet had voorbereid.”
En TvdB: “Ik kon me ook niet voorbereiden op dit gesprek.”
Vrolijk gelach.

Duivesteijn houdt van muziek, hij speelt geen instrument maar zijn dochter zingt en speelt gitaar.
TvdB: “Bent u opa?”
Nee, maar wel “vier kinderen” dus: “Besteedt u daar veel tijd aan?”
En omgekeerd?

TvdB: “Praat u ook met hen over vrije artsenkeuze en over Griekenland?
Bent u een door en door politieke vader?”
En: “Stemmen ze PvdA?”
En: “Welk stemadvies zou u ze geven?”
De date sluit niet uit dat zijn kinderen “gecharmeerd zijn van Jesse Klaver”.
Omdat politiek is: het neerzetten van een perspectief.

Ook dit was een leuke date mn waar Tijs van den Brink met verrassende vragen kwam die Duivesteijn ook wat uit z’n plooi haalden.
Het praten over de PvdA was voorspelbaar zinloos maar kon misschien niet achterwege worden gelaten gezien de positie van de date en de huidige belabberde positie van de partij.
Wat mij betreft kan de mede-gast beter haar mond houden – die haalde de flow uit het gesprek.

Het geheim van muziek maken

door Reageer

Roffel op het drumspel en Joris van de Kerkhof die vertelt: repetitiezaal in het Hilton, (drummer) John Engels ontmoet de mensen met wie hij vanavond gaat spelen.
Op het North Sea Jazz Festival.
Engels: “Vraag maar. Of zullen we ergens gaan zitten in een stoel?”
Nee, zegt de verslaggever, “dit is wel goed” en na te hebben vastgesteld dat Engels “meer een speler dan een prater” is vraagt hij hem te drummen en dan praten ze wel tussendoor.
Engels: “Vraag maar wat, iets zinnigs of zo.”

Ruud wordt erbij geroepen.
Om ‘Goodbye’ te spelen “voor Paul Acket” en de bas zet brommend in.
JvdK: “Paul Acket, dat is voor u nog steeds de man van het festival?”
Jazeker en erna beschrijft de verslaggever hoe tijdens het spelen de mannen elkaar aankeken “en dan gaat er iets glimmen in die ogen”.
Hij heeft het goed gezien: “Het gaat erom dat je één ziel wordt” legt Engels uit.

Dan het echte concert en “o, ben je er weer!” roept de drummer en “u bent er ook weer” reageert Joris van de Kerkhof en Engels: “Waar is Lew?”
JvdK tegen die Lew (Tabackin): “You played well?” wat Engels doet uitroepen: “Wat is dat nou voor een vraag, joh!” terwijl Lew vriendelijk zegt dat het “always a pleasure to play with John” is.

Vijftien jaar geleden speelden ze voor het laatst met elkaar maar het voelt als gisteren.
Lew is 75, horen we.
John is 80.

Hij heeft genoten en omschrijft dat zo: “Je duikt het diepe in en je zoekt elkaar op. Dat is het geheim van muziek maken.
Dat je op dezelfde golflengte komt.
En soms kom je in die heel andere dimensie terecht en dan ben je bevrijd en helaas word je weer terug geschopt naar deze planeet.”
Hoe ‘terug’ hij is wordt duidelijk uit de plotse overgang naar: “Ik moet het drumstel inpakken, sorry hoor, ik moet het drumstel inpakken” en je ziet voor je hoe de man zijn aandacht en zijn ogen afwendt en wegloopt uit de reportage.

Mooie radio zoals alleen Joris van de Kerkhof die kan maken.