De Koude Kalkoen

Het Filiaal

Twee minuten stilte om vrijheid

door Reageer

Het Filiaal begint met het boek Nachttrein naar Lissabon (dat Joris van de Kerkhof altijd al heeft willen lezen maar dat er nog niet van is gekomen) en eindigt met het boek Grote beer, kleine beer. Waarin, denkt hij, “ook iets van vrijheid zit – breed geïnterpreteerd”.
Want dat is het thema: vrijheid. De herdenking op 4 mei maar dan is ruim gezien.
Vrijheid van onderdrukking door anderen maar ook een vanuit jezelf vrije wil.
“U bent zo vrij dat u kunt kiezen om om half zeven ‘s ochtends tien minuten voor te lezen” zegt Joris van de Kerkhof tegen een vrouw die meedoet met de voorleesmarathon in de bibliotheek van Wageningen. En wat is dat decor eigenlijk? “De vrijheid van stulpende witte massa uit vogelkooitjes” beschrijft de meest beeldend sprekende van de Filiaalhouders beeldend.

Zou Maud van de Reijt, schrijfster van “Zestig jaar herrie om twee minuten stilte”, iets willen voorlezen? Nou – alleen uit haar eigen boek. Want net las iemand iets over Zen en das niks gedaan.
Haar boodschap: dat de twee minuten en de herdenking door de tijden heen steeds anders worden geïnterpreteerd en vormgegeven. Nu bv, vertelt Joris van de Kerkhof, gaat hyves twee minuten op zwart. En ook twitter kan stil gaan. “Sites voor jongeren” omschrijft de Filiaalhouder ze. “Hoewel ook oudere mensen twitteren, maar die moderne dingen.”
*grin*
En óver zestig jaar? Dan zal alles nóg anders zijn en Maud van de Reijt is dan 87, lacht ze.
JvdK: “En dan ben ik… ik weet niet of ik er dan nog ben.”

Tussen dit geheel van wijsheden en gefilosofeer en relativisme is daar Gerard de Nijs.
Als 8-jarige jongen het bombardement op Rotterdam meegemaakt. In de hongerwinter met andere kinderen midden in de nacht *op transport* naar het oosten van het land waar wel eten was. Zijn moeder en zijn broertje dood. Getrouwd met een Duitse.
Zijn verhaal komt er kort in flardjes tussendoor.
Mooie flardjes.
En ik wil best vanavond ook treuren om Soedan en Congo en Afghanistan.
Maar zo lang er nog mensen zijn om onze eigen verhalen te vertellen, herdenk ik die eerst.

Een taart voor een lijk

door Reageer

Een zeer verantwoord Filiaal houdt Marc-Robin Visscher vanochtend.
Over dat personeel van brandweer, politie en ambulance beter moet worden opgevangen na een vervelende ervaring. Jaja, denk ik al snel en zet mezelf op ‘behangluisteren’.

Dan komt Marc-Robin Visscher helemaal opgewonden in de uitzending. Wat hij nú toch heeft gehoord! Het is ver-bijs-te-rend. Zal wel, denk ik. Maar hij heeft gelijk.
Commissaris Van Santen van de KLPD vertelt dat het bij de politie gebruik is om te tracteren wanneer je een lijk hebt gevonden.
Dat is inderdaad verbijsterend. Maar: is het waar?

Ik heb me in het verleden wel bezig gehouden met politie. Ik zat in een klachtencommissie, ik schreef een boek. Sommige van mijn beste kennissen waren politiepersoon of zaten in de rechterlijke macht. Toch hoorde ik hier nooit over.
Ik google op ‘politie lijk taart’ en ‘politie taart lijk’. Het enige dat ik vind zijn verwijzingen naar ánderen die al hebben gereageerd op wat ze net in het Radio 1 Journaal hoorden.

Anderhalf uur later nóg een keer dit verhaal waarbij Marc-Robin Visscher ‘taart’ combineert met ‘een dooie’ en Van Santen: “Wij spreken liever van stoffelijk overschot.”
Dit keer plaatst hij het in een kader van macho-cultuur, trauma’s die niet worden verwerkt, afschuwelijke ervaringen die worden weggelachen of waarover verkeerde grappen worden gemaakt. Zodat die politiepersoon de volgende keer bij een melding “niet rechtsaf slaat maar eerst 3x linksaf in de hoop dat een andere auto er eerder is”.

Nu geloof ik het wél. Wat kan liggen aan dat kader.
Maar vermoedelijk moest ik gewoon even wennen aan het idee.
‘Gewoon’. Mm.

Duurzaam networken met een vingerbuffet

door Reageer

“Joris van de Kerkhof, goedemorgen!” begroet Marcel Oosten de Filiaalhouder-van-de-dag.
Maar het *is* Marc-Robin Visscher zodat die “goedemorgen, Lara!” terugdoet waarmee de stemming er meteen goed inzit. Dan nog wat geiten over ‘vingerbroodjes’ en ‘vingerbuffet’ en (MRV: ) tegen Marcel “Het is maar goed dat Lara er niet is” en “Dus Lara, als je nog een suggestie hebt” en “Dag Lara”.
Lara Rense zit intussen ziek thuis. Met hoofdpijn omdat ze dit weekend een kopbal heeft genomen (meldt de NOS-twitter zeer informatief).

Het Filiaal is bij het jaarlijks ontbijt van Amsterdamse ondernemers. Thema: ‘de gezondheid van de werknemer’ waarover net een alarmerend rapport is verschenen dat in elk journaal uitgebreid wordt vermeld.
“Ik moest er wel van schrikken” verzekert ons Marc-Robin Visscher, “maar de getallen heb ik niet meer in mijn hoofd.” En op de mededeling dat vandaag bij de vakbond de vlag halfstok hangt omdat het Workers Memorial Day is: “Dat klinkt wel dramatisch, jeetjemina.”
Dan schat hij ook nog de politieke kleur van een ondernemer verkeerd in (“o jee”) en roept op diens “ik ben maar een regionale jongen” spontaan: “Och, gut!”

Een onderzoeker heeft ontdekt dat klanten banken een 3½-4 geven voor “transparantie en klantgerichtheid” maar een hoger cijfer voor “financiële soliditeit” wat komt door het “depositogarantiestelsel” terwijl de economie slechts kan worden gered door minder hoge eisen te stellen aan de stabiliteit. Geloof ik.
Marc-Robin Visscher (lachend): “Duidelijk, Marcel?” “Zeker,” mompelt die.

De stappenteller (hier digiwalker geheten) wandelt voorbij. Tegen dikzijn.
En een hometrainer die is aangesloten op een blender zodat je trappend je eigen fruitshake kunt maken.
MRV: “Dat is helemaal *in*, hè? Duurzaam ondernemen.”
Klopt. En networken (met een O) ook, zegt een man van VNO NCW.

Tot zover de-dag-ván.

Echte mannen in rode onderbroeken

door Reageer

“Wat is het toch heerlijk zo ‘s ochtends vroeg als het al licht is en je kunt zien waar je gaat.”
Joris van de Kerkhof gaat een hoek om naar de brandweerkazerne in Rotterdam (en eerst een hoek te ver, ondanks het licht). Hij treft twee mannen van de OR en 1 van de vakbond: “En de échte mannen, waar zijn *die* dan?”
Die liggen om kwart voor zeven nog te slapen en komen later niet langs een paal naar beneden roetsjen want dat mag niet meer van de Arbo-wet. De niet-echte mannen leggen uit waarom het plan om minder brandweerlieden op een kleinere wagen te laten uitrukken “een stom plan” (JvdK) is. Hoewel ‘stom’? “Dat wil ik nou niet 1-2-3 zeggen, om de baas niet voor z’n ballen te schoppen.”
JvdK: “Daar krijg ik gelijk een beeld bij…”

Ook de rest van het Filiaal is ‘beeldend’. “Hier staan mannen alleen in rode onderbroek, dat leidt af, gek is dat.” En (in de kamer van de wachtcommandant): “Wat hangt dáár nou toch? Een uitgeklede dame.”
Man: “Ja, ook wij hebben gevoelens.”

Joris van de Kerkhof mag een jongensdroom laten uitkomen door te spuiten met een brandweerslang. “Ooh!” doet hij. En: “Wat zwaar.” En: “Het ging de goeie kant op!”

Altijd leuk, Joris van de Kerkhof in Het Filiaal.
Marc-Robin Visscher zou dit Filiaal vermoedelijk ook leuk hebben gedaan.
Waarbij het speculeren is waar hij welke accenten net anders zou hebben gelegd.

Mevrouw loopt hard weg

door Reageer

Marc-Robin Visscher is terug als Filiaalhouder.
Hij is, vertelt hij, blij dat hij “na tien dagen weer een microfoon in de handen mag houden”.
Aangezien hij “ontwenningsverschijnselen” kreeg.

Zijn onderwerp is Toon Hermans wiens humor ik nooit heb gevat zodat ik mijn aandacht laat verslappen.
De grote komiek bleek, krijg ik nog wel mee, een man die wat maakte van het leven. Zodat hij gelukkig was.
Dús wil Marc-Robin Visscher van ‘Sitterders’ weten of die gelukkig zijn.
Een vrouw vertikt het zich te laten voxpoppen en loopt door.

“Mevrouw!” Niks ervan. Dus: “Ze loopt echt heel hard weg!” giechelt de Fililaalhouder.
“Ik wou net vragen: *hoe is het met uw levensgeluk*.”

Flikker toch op man.
Om met die andere wel leuke komiek te spreken.