De Koude Kalkoen

Lucella Carasso

Verstandshuwelijk vs verliefdheid

door Reageer

De NOS houdt de hele dag minstens vijf vingers aan de pols van het nieuwe kabinet waarbij de door Lucella Carasso tussen drie en half vijf geleide discussie het meeste indruk op me maakt. Ik hoor interessante feiten, boeiende meningen, leuke uitwisselingen. Ik geniet ook van haar manier van daaraan leiding geven. Er bovenop, goed ingevoerd, ruimte gevend, niet streng-dirigerend, wel zodanig leidend dat de luisteraar een lijn hoort.

Toch blijft iets anders me na al deze uren luisteren het meest bij.
Dat is wanneer parlementair verslaggever Joost Vullings zegt dat het maar goed is dat het hier een verstandshuwelijk tussen de partijen betreft en geen verliefdheid. Want bij verliefdheid kun je niet logisch denken.
“Nou!” reageert Lucella Carasso spontaan-verontwaardigd.

Zelfs intelligente vrouwen die prima rationeel kunnen opereren hebben diep in hun borstkas romantisch kloppende hartjes.

Grappen of compassie, the Lord of the Rings heeft gefaald

door Reageer

Ik heb er geen zin in maar als ik die zin wel had gehad, had ik nu tig grappen over Yuri van Gelder kunnen opsommen – allemaal geplukt van twitter.
De Lord of the Rings die na een schorsing van een jaar wegens cocaïnegebruik dit WK (in eigen land nb) sterk zou terugkomen, wordt gisteren opeens uit de ploeg gezet. De bond doet vaag. Belooft meer info en doet nóg vager. Wilde speculaties volgen. Hoewel: ze komen allemaal neer op dat de turner vast weer gebruikt.

Inderdaad, zegt de bond om vier uur.
Het was ze opgevallen. Hij gedroeg zich anders. En hij gaf het toe. Dat de bond zo raar manoeuvreerde kwam omdat ze Van Gelder de kans wilden geven zelf openheid van zaken te gaan. Nu hij dat niet doet, doen ze het dus zelf.

“Buitengewoon amateuristisch” zegt communicatiedeskundige Jaap Stalenburg.
Yuri van Gelder moet vérder. Als topsporter. Je weet dat je dan in de schijnwerpers staat. En als je maar direct uitlegt, is alles snel vergeven en vergeten. Door het publiek althans.
En de bond? Die had er nooit van uit mogen gaan dat de media de vage uitleg zou accepteren.
Als dit Duitsland of Engeland was geweest zouden er nu “20 camera’s en 40 journalisten” voor z’n huis hebben gestaan. Lucella Carasso: “En voor het huis van zijn oma.”

Ik heb mededogen met Yuri van Gelder. Zoveel moeite gedaan om af te kicken, net nu het erop aankomt gefaald. Het verslavingsgen dat hem naar de strot is gevlogen.
Nietsmeetemaken, oordeelt Stalenburg. En mbt de houding van de bond: Het individueel belang van iemand die recidiveert op iets dat in de topsport not done is, wijkt voor het belang van het WK in Nederland en de sporters die naar de Olympische Spelen willen.

Vanavond op Ned. 3 de documentaire over het vallen en opstaan van Yuri van Gelder waarover de maker de laatste dagen her en der uitgebreid vertelde.
Waarvan het slot nu is aangepast.
Net als het slot van Van Gelders carrière.

Marlies staat haar vrouwtje

door Reageer

Vanochtend in de Volkskrant een artikel over de lat voor vrouwelijke ministers en staatssecretarissen. Die wordt, schreef de krant, extreem hoog gelegd aan het begin van de selectie. En extreem *laag* aan het slot, wanneer er hoe dan ook nog een vrouw bij moet.
Vandaag blijkt de laatste voorgedragen staatssecretaris mevrouw Marlies Veldhuijzen van Zanten-Hyllner.

Hoogleraar Ethiek Cees Hertogh kent Marlies Veldhuijzen goed. Hij heeft met haar samengewerkt als collega-arts en in de opleiding verpleeghuisartsen en kent haar ook privé.
Hertogh: “Ik val van blijdschap van m’n stoel.”
Lucella Carasso: “Had u het achter haar gezocht?” ze heeft “veel visie op het veld”, is creatief en “volgt de beroepsgroep al heel lang”.
“Wat voor visie dan” pikt de presentator het meest relevante eruit.
Het belang van de ouderen op de voorgrond stellen. “En ze kent het denken van de mensen in het veld.”

LC: “Hoe zou ze het in de politieke arena doen? Echt gezellig is het niet in Den Haag.”
CH: “Ze staat haar vrouwtje.”
LC: “Een harde tante?”
Dat niet (geloof ik dat Hertogh wil zeggen), maar: “Ze zal goed in staat zijn een lastige Kamer te beteugelen.”
LC: “En ze is vrouw, hè? Voor velen ook een troost…”
CH: “Dat is mooi meegenomen, maar de kwaliteit staat voorop.”

Ik heb een associatie.
Jacqueline Cramer.
Ook zo goed in haar vak. En niet zo’n beste minister.

Ik denk aan de lat en de tijd die dringt met over de schouder van Rutte de vlammend opgemaakte ogen van Neelie Kroes.

La Stupenda é morta

door 3 Reacties

Ach gossie, Joan Sutherland dood.
Ik herinner me haar als STER (met allemaal hoofdletters) bij de -toen nog- Operastichting. Met Richard Bonynge als man/dirigent en als het even kon de beeldschone Huguette Tourangeau in een bijrol.
Joan Sutherland brak in 1959 door met Lucia di Lammermoor van Donizetti – R1J draait een fragment, niet erg mooi, wel virtuoos. In 1990 stopte ze met zingen. Vijftien jaar te laat als ik Ernst Daniël Smid (met wie we herdenken) goed begrijp en daar heeft-ie gelijk in.

“La Stupenda é morta” zegt Smid gevoelig (wat-ie vast vantevoren heeft bedacht) en is het niet geweldig, zo’n lange carrière? “Die van Callas was maar 15 jaar.”
Het is aan echtgenoot Bonynge te danken dat Sutherland zich ging toeleggen op bel canto, vertelt Smid. Wat hij niet vertelt: de kritiek op Dame Joan vanwege haar onvermogen een rol neer te zetten anders dan met fraaie noten. Geen gepassioneerd acteren als actrice, geen diepe emotie in haar stem. En, laten we eerlijk zijn, een voorkomen gelijk 1 paard – wat op het toneel zeker wanneer de tegenspeler/tenor een kleintje is niet echt overtuigend portretteert.

Heeft Smid haar wel eens gezien, vraagt Lucella Carasso.
1x tussen de coulissen, zegt de zanger die we vooral kennen van Una Voce Particolare. Stiekem. Verstopt. Als student.
LC: “Handtekening gevraagd?”
Neeeee! Durfde-ie niet! Als jonkie. Als student. Aan het conservatorium.
Maar, hoorde hij later van anderen: “Het was een schat van een mens”.

Ik snap het niet. Ik hoorde en zag Sutherland meermalen in de jaren zeventig. Ik interviewde haar ook. Is Smid dan zó jong? Wikipedia geraadpleegd. Hij is 3 jaar jonger dan ik. Echt raar dus dat hij de toen wereldberoemde Sutherland *als student Conservatorium* slechts 1x zag “uit de coulissen”.

Zelf ben ik Dame Joan pas de laatste jaren wat gaan waarderen.
Rijdend door Amerika met op satellite radio live uitvoeringen van de Metropolitan Opera. Niet gehinderd door het beeld van paard-Joan, niet teveel eisend van emotioneel gezang (sopranen kunnen niet allemaal Callas of Sills zijn).
Wat een stem. Virtuoos. Perfect tot de laatste grote aria aan het slot.
Petje af, mevrouw Sutherland.
En stiekem denk ik dat je een betere zangeres was geworden zonder je alles bepalende echtgenoot.

“Zei u niet: hallo, ik sta hier, een talentvolle vrouw?”

door Reageer

Neelie Kroes gaf vanochtend al af op het geringe aantal vrouwen in het nieuwe kabinet, nu vraagt Lucella Carasso aan de 2e vrouw binnen de VVD-fractie Jeanine Hennis wat zij vindt van “de balans binnen de ploeg”.
Die “had gehoopt op meer balans tussen vrouwen en mannen” en ook zij heeft met Mark Rutte erover gesproken.
LC: “Wat zei-ie?”
JH: “Dat het ook zijn streven was, maar dat er een mooi team staat.”

Hennis haast zich te benadrukken dat ze niemand van de nu uitverkorenen wil diskwalificeren (“het zijn topmensen”) maar: “de geëmancipeerde kant wil ook iets.”
Lucella Carasso (heerlijk op dreef): “Zei u niet hallo, ik sta hier, een talentvolle vrouw, veel ervaring in Europa?”
Het gaat niet om háár, antwoordt Jeanine Hennis.
LC: “Zeg, serieus, u bent de geknipte kandidaat.”
Wat natuurlijk waar is maar Hennis bezweert ons dat ze met veel plezier in de TK zit.
LC: “Niet bij de telefoon gezeten?” Nee.

Dan het quotum waarvoor Neelie Kroes pleit.
De intentie uitspreken zóu genoeg moeten zijn, zegt het VVD-Kamerlid. Maar: “Ik geef haar geen ongelijk.”
LC: “Dús de volgende keer een quotum.”
Nou… Jeanine Hennis wil ook de volgende keer zeggen “zorg voor meer balans” en dan “kijken hoe het uitpakt”.
LC: “En als het weer niet vanzelf gaat?”
Dan maatregelen. Want: “Zo kan het niet doorgaan.”

Geweldig hoe Lucella Carasso opgewekt prikkend mee-pratend de wat weerbarstige Jeanine Hennis toch tot een concrete conclusie krijgt.