De Koude Kalkoen

Kippen zonder kop

door Reageer

Catherine Keyl zit in het Mediaforum van Lunch.
Onderwerp is o.a. de zaak-Tuitjenhorn.

Waarbij zij kritiek heeft op de heren van het AMC die zonder meer afgingen op het verhaal van de co-assistente en direct de Inspectie inschakelden en verzuimden huisarts Tromp te bellen.

Nu hebben al meer mensen erop gewezen dat dat van geen kant deugde.
Maar Catherine Keyl heeft zich ook verdiept in het (mogelijke) waaróm.

Een co-assistent, weet zij, “is een onervaren iemand”.
“Ik denk, dat moet een bloedmooie vrouw zijn dat al die professoren meteen als kippen zonder kop zijn gaan rennen en nooit eens gevraagd hebben aan die arts: hoe zit het nou.”

Dat denkt dus Catherine Keyl.
En het *is* een beetje wild gedacht.
Maar een betere verklaring is tot nu toe ook niet gegeven.

Gekukel en gekrijs

door Reageer

De Barnevelder bestaat 100 jaar.
De kip.
Dus is er vandaag een tentoonstelling waar kippen (hanen en hennen) worden gekeurd en de mooiste krijgen een oorkonde en ‘de eer’.

Maino Remmers maakt er een Filiaal over.
Hij hoort “gekukel en gekrijs” en “het nodige gekakel waar de verslaggever krankjorum van wordt” en vraagt: “Mag het geluid nou uit.”

“Voor mij zijn ze allemaal hetzelfde” zegt hij om kwart voor zeven.
Keurmeesters leggen verschillen uit en laten ze zien (MR: “ik word ook al kenner”).
Kip 323 heeft het niet, kip 324 wél.
Want: “Een stuk uitstraling” ziet de keurmeester.
En: “Het dier moet zichzelf verkopen.”
MR: “Zou 324 dan ook lekkerder in de soep zijn dan 323?”

Babbel met de burgemeester over hoe het eerste ‘hoenderpark’ ontstond in 1897 met 5000 kippen.
Geen woord over de zielepietjes die een paar honderd meter verderop plofkip zitten te worden in dichte schuren.
Wel ter afsluiting de vraag of er ook ‘broodje kip’ wordt geserveerd.

Gelachen dat we weer hebben.
Niet dus.

Elke dag drie appels

door Reageer

Voetstappen en een piepende deur.
Stem van een jongen van wie we in de aankondiging hebben gehoord dat hij Ruud heet en dat hij 17 is: “Ik loop nu naar de keuken waar al het lekkers lag. En nog steeds ligt.”
Geritsel terwijl hij zakken chips en pinda’s en popcorn en snoep oppakt – en weer weg legt.

Ruud vertelt dat hij vroeger wanneer hij uit school kwam hele verpakkingen koekjes at. Hij laat foto’s zien van “een dikke jongen die een lekkere cocktail zit te drinken op vakantie” en “een dikke jongen met een broertje dat een derde van mezelf is”.

Die dikke jongen is hij niet meer. En toch nog een beetje wél.
Maar in de spiegel kijkend is hij trots want er zijn 50 kilo af.
Van 140 naar “negentig of vijfennegentig”.
Met meer dan tien kilo per maand door alleen elke dag 3 appels te eten met soms een beloning van zoute stengels of popcorn.

Ruud stapt op de weegschaal.
“Ik heb nou kleren aan.”
Maar zelfs met kleren aan vallen de 100 kilo hem duidelijk tegen: “Ja, dan moet ik toch weer aan het werk.”

Een knap portret verpakt in veel harde hoorspelkern.
Drie minuten en ik heb het idee dat ik Ruud ken.
Al weet ik niet wat hem deed beslissen af te vallen en ook niet wat hem bracht tot de drie appels en wat zijn ouders daarvan vonden (en de dokter).
Maar een luisteraar hoeft niet álles te weten.

Gemaakt door Joris van de Kerkhof, dit keer niet voor het Radio 1 Journaal maar voor Holland Doc.
Luister zelf.

Hagelslag, jam en appelstroop

door Reageer

Het is de week van het Nationaal Schoolontbijt.
Een week lang ontbijten kinderen verplicht op school omdat 15% anders niet (altijd) zou ontbijten.

Joris van de Kerkhof (zelf om half negen óók nog niet ontbeten) ziet eerst “120 tot 130 kinderen tekenen op een placemat uit verveling”. Hij neemt met Iris Schut van het Voedingscentrum de kritiek van Foodwatch door (dat ze een ontbijt met zoetigheden goedkeuren) en vooral: hij praat met de kinderen.

“Heb jij nou honger omdat je nog niet ontbeten hebt?”
Want vanwege dat nationaal ontbijten moeten de kids nuchter naar school.
Wat eten ze anders?
Beschuitje met hagelslag.
Brood met hagelslag en ook appelstroop.

Een half uur later wordt er ein-de-lijk ontbeten en gaan de handjes *niet* op elkaar voor het optreden van Laura die de Voice Kids heeft gewonnen.
Het kind dat eerst genoeg had aan een beschuitje met hagelslag propt zich nu vol met krentebollen.
Een jongetje met allergie voor melk (en pinda’s) mag wél jam.
Hij belegt de boterham gul.
Zo’n 2 cm schat Joris van de Kerkhof.

Een ander kind heeft boterham met hagelslag gegeten.
Was het lekker?
“Gemiddeld” maar aan zijn gezicht leest de verslaggever af: “Je vond het dus niet lekker.”

Een fijn semi-Filiaal waarbij me weer eens opvalt hoe normaal Joris van de Kerkhof tegen kinderen praat.
Geen op-de-hurken-toontje.

Knip en Knippie staan te koop

door Reageer

Het geluid van een naaimachine.
Later ook het geluid van een waterkoker.
Maar vooral veel geroezemoes.

Joris van de Kerkhof is op de modevakschool Silke in Utrecht waar vrouwen naailes krijgen.
Hij leert randjes afzomen – zodat de stof niet meer gaat rafelen.
Hem wordt uitgelegd hoe je het beste een rand voor een joggingbroek maakt.
Hij is er getuige van dat een beginner haar eerste oefenwerkstuk verprutst door de stof niet breed genoeg te knippen.

Aanleiding voor de reportage is dat Sanoma niet alleen de Playboy op de transferlijst heeft gezet maar ook Knip en Knippie.
De naai-juffrouw (JvdK: “met een centimeter om haar nek”) zou het jammer vinden als Knip verdween: “Ze maken leuke, goeie patronen en het is het makkelijkst om uit te werken.”
De leerlingen zouden Knip en Knippie óók missen al waren ze nu bezig met iets uit een boekje, iets uit een ander blad waarvan ik de naam niet verstond en iets uit de Burda.
Die je in mijn tijd (ahem) uitsprak als Boerda maar nu dus niet meer.

“Vindt uw dochter dat wel leuk om dingen te dragen die u maakt” vraagt Joris van de Kerkhof aan de vrouw die een rokje voor haar dochter maakt en in zijn toon meen ik ‘zal wel niet, al die kinderen willen merkartikelen tegenwoordig’ te horen.
Maar: “Ja!”vertelt de vrouw. “Die is heel trots en draagt ze met enthousiasme.”

Weer zo’n knusse reportage van mijn favoriete verslaggever.
Bovendien jeugdsentiment, want ik zie mijn moeder nóg achter de naaimachine zitten en jurkjes voor me maken.
Die ik, net als het dochtertje van de mevrouw, met trots zou dragen.