“De onduidelijkheid blijft lang duren” verzucht Joris van de Kerkhof die vandaag een ‘Schiphol-ligt-plat’-Filiaal mag doen.
Cancelled staat er op de borden en “fotomoment!” roept een meisje enthousiast. “De grote mechanische vogels staan stijf aan de grond” maakte Marc van Dam een gevoelige reportage. Terwijl Joris van Poppel bij Europol op schermen tuurt waar *niets* beweegt. Straks dan? Gaan we weer vliegen? Vannacht om 12 uur, sombert hij, ligt de aswolk nog op precies dezelfde plaats. Dat is de prijs die we betalen voor dat het vandaag een mooie lentedag is (zonder wind).
Frank Oostdam van de ANVR adviseert diegenen van ons die zouden gaan vliegen : “Ga in overleg met je Touroperator en kijk wat er mogelijk is.” Want *geld terug* zit er niet in wegens ‘overmacht’ maar: de Touroperators gaan vast nieuwe reizen voor ons samenstellen. Wat de mensen kunnen doen die zelf hun ticket kopen, horen we helaas niet.
Joris van de Kerkhof klampt intussen mensen aan die op Schiphol wachten en hun ziel in lijdzaamheid bezitten. Streng spreekt hij in het Engels antwoordende Zwitser toe die in Amsterdam woont: hoe kan het dat hij dan geen Nederlands beheerst? Hij werkt er maar 1 jaar, excuseert de man zich.
Op een stoeltje een Schotse vrouw. Gisteren uit LA gekomen, zou ‘s middags doorvliegen naar huis maar – helaas. Zodat ze zich maar verdiept in haar boek, The Pilot’s Wife.
Goed gekozen, dat boek:
Kathryn wished she could manage a coma.
Instead, it seemed that quite the opposite had happened: She felt herself to be inside of a private weather system, one in which she was continuously tossed and buffeted by bits of news and information, sometimes chilled by thoughts of what lay immediately ahead, thawed by the kindness of others … frequently drenched by memories that seemed to have no regard for circumstance or place, and then subjected to the nearly intolerable heat of reporters, photographers and curious onlookers.
It was a weather system with no logic, she had decided, no pattern, no progression, no form.